بریده‌هایی از کتاب هفت‌تا هفت‌تا

«هیچ وقت اجازه نده کسی بهت بگه نمی‌تونی کاری رو انجام بدی.»

«هیچ وقت اجازه نده کسی بهت بگه نمی‌تونی کاری رو انجام بدی.

پایان‌ها همیشه آغاز چیزی دیگرند.

اگر می‌توانستید یک سال در جزیره‌ای متروکه همراه شخصیتی داستانی زندگی کنید، کی را انتخاب می‌کردید؟

معتقدم چای قدرت‌هایی را دارد.

نابغه‌، چیزی را که هیچ کس دیگری آن را نمی‌بیند، هدف قرار می‌دهد و به هدف می‌زند.

مامانم وقتی خوشحال است گریه می‌کند. وقتی غمگین است فقط ساکت می‌شود. فکر می‌کنم در این بخش سیم‌کشی عاطفی‌اش به هم ریخته.

(جز رفتن به آن زندان اجباری که اسمش را گذاشته‌اند مدرسه‌ی راهنمایی و بازدید هفتگی از کتابخانه‌ی مرکزی)

اما در هفته‌ی دوم، دروغ گفتن راحت‌تر از هفته‌ی اول بود، چیزی که آدم را غمگین می‌کرد.

هیچ وقت اجازه نده کسی بهت بگه نمی‌تونی کاری رو انجام بدی.

یک گل سرخ پیش از آنکه گل سرخ باشد، چه بوده است؟ خاک بوده و آسمان و باران و آفتاب. وقتی از بین برود کجا می‌رود؟

او کنارم است. و وقتی دنیایت از هم می‌پاشد، نود و نه درصد همین مهم است که کسی کنارت باشد.

وقتی شکلات سرد می‌شود، بستنی خوشمزه‌ی وانیلی را توی خودش می‌گیرد و زندانی می‌کند. کار ما این است که آزادش کنیم.

وقتی دنیایت از هم می‌پاشد، نود و نه درصد همین مهم است که کسی کنارت باشد.

دل دوک آدم بدی نیست. فقط توی آدم بودن بد است.

او هم مثل من است. ساکت. چنین آدمی را تحسین می‌کنم. توانایی بسته نگه داشتن دهان معمولاً نشانه‌ی هوش است. برای خودکاوی لازم است فکر و تحلیل کنید. این، وقتی دارید ورور می‌کنید کار سختی است.

حالا می‌فهمم که زندگی، سفر بزرگی وسط میدان مین است و آدم نمی‌داند با کدام قدم می‌رود هوا.

واقعیت، مخلوط‌کنی است که در آن امیدها و رؤیاها با ترس و ناامیدی در هم می‌آمیزند.

یکی از مشکلات من این است که متفکر خوبی هستم

درخت‌هایی را دیده‌ام که از آتش‌سوزی جان سالم به در برده‌اند. پوستشان سوخته و تنه‌شان شاخه‌هایی خشک است. اما زیر آن اسکلت، نیرویی است که یک شاخه‌ی سبز می‌فرستد بیرون. شاید اگر شانس بیاورم، روزی همچین اتفاقی برایم بیفتد.