بریده‌هایی از کتاب هفت‌تا هفت‌تا

نابغه‌، چیزی را که هیچ کس دیگری آن را نمی‌بیند، هدف قرار می‌دهد و به هدف می‌زند.

دیسفیجیا اصطلاحی پزشکی است به معنای عدم توانایی بلعیدن، و می‌دانم که دو نوع دیسفیجیا وجود دارد: اوروفارینجیل و اسوفاجیل. اما شاید نوع سومی هم وجود داشته باشد که وقتی قلب آدم می‌شکند و خرد می‌شود پیش می‌آید. نمی‌توانم چیزی ببلعم، چون آن نوع دیسفیجیا را دارم.

نامه را خواندم. تویش نوشته بود من "خیلی با‌استعدادم. " یعنی بعضی مردم "کم با‌استعدادند"؟ یا فقط "با‌استعدادند"؟ شاید تمام صفت‌ها و برچسب‌ها نفرینند. مگر اینکه روی محصولات بهداشتی چسبیده باشند. چون به نظر من فکر خوبی نیست که مردم را به شکل موجودات شبیه هم ببینیم. هر کسی مواد تشکیل‌دهنده‌ی زیادی دارد که او را به مخلوقی منحصر به فرد تبدیل کند.

زندگی، سفر بزرگی وسط میدان مین است و آدم نمی‌داند با کدام قدم می‌رود هوا.

دوست ندارم کسی را از جمع بیرون بیندازم (این منم که همیشه از جمع بیرون می‌مانم، برای همین می‌دانم چه حالی دارد)

این یکی از رازهایی است که توی چند ماه گذشته یاد گرفته‌ام. وقتی به دیگران اهمیت می‌دهید، حواستان از بدبختی‌های خودتان پرت می‌شود.

می‌توانم از در بروم بیرون و به راه رفتن ادامه بدهم. اما این کار را نمی‌کنم. نه فقط برای اینکه خسته‌ام. تسلیم شده‌ام. این با شکست خوردن فرق دارد.

من شجاع نیستم، موضوع فقط این است که هر گزینه‌ی دیگری از پیش رویم حذف شده است.

مای را بغل می‌کنم و سعی می‌کنم شجاع باشم، آن هم بیشتر به خاطر اینکه او دارد به اندازه‌ی هر دو نفرمان از هم می‌پاشد. او همیشه سرسخت‌ترین آدم جمع است، اما با رفتن من زره‌اش دارد ترک می‌خورد.

گریه‌اش شدیدتر می‌شود. سرش را بلند و نگاهم می‌کند. هنوز دستم دور شانه‌های خمیده‌اش است. اما چیزی را توی چشم‌هایش می‌بینم. قلبش شکسته است. این قیافه را می‌شناسم.

ویلو به او گفت که اگر آفتابگردان‌های کوچکشان را زود توی خاک نکارند دیگر نمی‌توانند رشد کنند. گفت باید ریشه‌ای واقعی بسازند تا تمام توانشان شکوفا شود. مای فکر کرد، همه‌مان همین‌طور نیستیم؟ و با عجله به طرف مادرش دوید. همه‌مان همین‌طور نیستیم؟

خلق و خوی ملایمش یکی از بهترین خصوصیاتش است و دارد حفظش می‌کند. تا حدی. شاید وقتی خیلی چیزها را پشت سر بگذارید همچین اتفاقی برایتان می‌افتد. مثل شیشه‌ای که توی دریا افتاده باشد، تمام زوایای خشنتان سابیده می‌شود و از بین می‌رود.

وقتی غذایمان تمام می‌شود، برای هر کدام‌مان یک کاسه بستنی وانیلی می‌آورند که رویش دانه‌های رنگی پاشیده‌اند. دختری که کنارم است با دیدن دانه‌های رنگی می‌زند زیر گریه. شاید نگران آثار جانبی بلند‌مدت مصرف رنگ‌های خوراکی است. که نگرانیِ به جایی است. اما به این نتیجه می‌رسم که به خاطر این موضوع گریه نمی‌کند، چون دستش بد جوری سوخته و همان‌طور که گریه می‌کند با آن ور می‌رود.

بیشتر روز با پتی‌ام. او کنارم است. و وقتی دنیایت از هم می‌پاشد، نود و نه درصد همین مهم است که کسی کنارت باشد.

واقعیت، مخلوط‌کنی است که در آن امیدها و رؤیاها با ترس و ناامیدی در هم می‌آمیزند.

وقتی به دیگران اهمیت می‌دهید، حواستان از بدبختی‌های خودتان پرت می‌شود.

که توی دنیا برایتان مهمند. آنها کسانی هستند که توی وجودتان هستند. آنها کسانی هستند که بهشان تکیه می‌کنید. آنها کسانی هستند که هر‌ روز زندگی‌تان را تغییر می‌دهند.

چیزی که انتظارش رو داریم خیلی کم اتفاق می‌افته، اما چیزی که انتظارش رو نداریم، اتفاق می‌افته.

مواردی عارضه‌ی قلبی همراه با اضطراب وجود داشته است که به آن سندرم دل‌شکستگی هم می‌گویند.

زمان این‌طوری است. ثانیه‌ای برای آدم مثل ابدیت است، اگر بعدش غم و غصه باشد.