بریده‌هایی از کتاب میرامار

و حالا وقتش رسیده بود که کشتی توفان‌زده‌ام را به جانب ساحل نغمه و طرب برانم. از خدا خواستم که مرا از این حالت شقه‌شده و متلاشی نجات دهد و به پیکره‌ای مجموع و سرشار از هماهنگی و توازن برساندم، تا بتوانم در ساختن نظرگاهی از محبت و صلح موفق باشم. تا عذابم را در آهنگی دلنواز ذوب کنم و عقلم را با زیبایی و بصیرت هماهنگ سازم. و شهدی گوارا بر کینه‌های هستی بپاشم.

خیلی رقت‌انگیز است که فکر کنیم برای این به دنیا آمده‌ایم تا بچه پس بیاندازیم.

تنهایی، نکبتی است که انسان نباید به آن مبتلا شود،

هر کس قدرت داشته باشد مالک همه‌چیز است، حتی اگر مقابل مردم شعار عدالت و سوسیالیسم بدهد،

بعد در کافه تریا نشستم تا شیرقهوه‌ای بخورم، نشستنی به یاد روزگاران قدیم که با غربالی پاشا و شیخ جاویش و مادام لبراسکای فرنگی در کافه‌ها قرار می‌گذاشتیم.

منظورم وزش باد و طوفان و این‌جور کارهاست. به‌نوبه خودم از او پرسیدم: - فکر می‌کنی طوفان بیش از فاجعه بمب هیروشیما مردم را نفله کرده باشد؟ با عصبانیت دست‌هایش را تکان داد و گفت: - شعارهای کمونیست‌ها را تکرار کن، روباه پیر! بزرگ‌ترین اشتباه در حق بشریت زمانی اتفاق افتاد که امریکا وقتی تنها کشور دارای بمب اتم بود، در استفاده از آن به‌عنوان قدرت برتر و استیلا بر جهان تردید کرد!

ماریانا تو شاهد زنده‌ای هستی -‌از عهد اولین پاشا تا امروز- و تاییدی بر اینکه تاریخ توهّم نیست.

غم و نه شادی هیچ‌کدام دوام نمی‌آورند و بر عهده هر کسی است تا راه خود را پیدا کند، حتی اگر سرنوشت او را به‌سوی راهی بسته کشاند، باید قدرت داشته باشد، مسیرش را عوض کند.

این سعادت بزرگی است که به چیزی وابسته نباشی. نه وابسته طبقه نه وطن و نه شرعیات.

ماریانا تو شاهد زنده‌ای هستی -‌از عهد اولین پاشا تا امروز- و تاییدی بر اینکه تاریخ توهّم نیست.