بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست

نمی‌دانم چه مقدار از عمرم را تنها با نگاه نکردن و یا نگاه کردن و ندیدن از دست داده‌ام.

و چشمانش! آرام‌تر شد و به چشمان خود نگریست؛ همیشه جوانی‌اش را در آن‌ها می‌دید. چشمکی زد. اغلب به خودش  خود حقیقی‌اش، یوزف شانزده ساله‌ای که در این چشمان خانه کرده بود  چشمک می‌زد و با ایما و اشاره با او سخن می‌گفت.

«تا زنده‌ای، زندگی کن! اگر زندگی‌ات را به کمال دریابی، وحشت مرگ از بین خواهد رفت! وقتی کسی بهنگام زندگی نمی‌کند، نمی‌تواند بهنگام بمیرد.»

ازدواج با حسادت و ایجاد حس مالکیت نسبت به اطرافیان، روح را اسیر می‌کند

تنومندترین درختان به بلندترین بلندی‌ها دست می‌یابند و با عمیق‌ترین ریشه‌ها به عمق تاریکی فرو می‌روند، حتی اگر به هلاکت بینجامد

معمولاً مهم‌ترین سؤال آن است که پرسیده نمی‌شود!

برویر معتقد بود لذت مورد مشاهده بودن چنان عمیق است که شاید رنج حقیقی از کهن‌سالی، داغ‌دیدگی و یا داشتن عمر بیشتر نسبت به کسانی که دوستشان داریم، هراس از ادامه دادن به زندگی‌ای است که در آن دیگر کسی قادر به مشاهدهٔ ما نباشد

«آیا سرنوشت من این است؟ آیا مقدر شده صحنه‌ای باشم که خاطرهٔ برتا چون بازیگری تا ابد بر آن نقش‌آفرینی کند؟»

«تا زنده‌ای، زندگی کن! اگر زندگی‌ات را به کمال دریابی، وحشت مرگ از بین خواهد رفت! وقتی کسی بهنگام زندگی نمی‌کند، نمی‌تواند بهنگام بمیرد.»

یک چشم‌انداز وسیع همواره از شدت مصیبت می‌کاهد. اگر به‌اندازهٔ کافی صعود کنیم، به ارتفاعی می‌رسیم که در آن، مصیبت دیگر مصیبت‌بار جلوه نمی‌کند.

امید یک ضرورت است و چه کسی غیر از ما باید آن را زنده نگه دارد؟

«آخرین پاداش مرده این است که دیگر نمی‌میرد

امید بدترین بلاست، زیرا عذاب را طولانی می‌کند.»

«گاهی آموزگاران باید سخت‌گیری کنند. پیام‌های دشوار را باید به مردم داد، زیرا زندگی دشوار است، مردن نیز

گاه لازم است شکاک و گوش‌به‌زنگ باشیم، ولی گاهی هم می‌شود آرام گرفت و به دیگران اجازه داد که لمسمان کنند.»

فکر می‌کنم بعضی نقش‌های بزرگ‌سالی به ذهن کودک وارد می‌شوند و دیگر رهایش نمی‌کنند. شاید فرد ناگزیر شود پیش‌از آنکه یکی از این نقش‌ها بر تمامی افکارش حاکم شود آن را به‌زور از ذهن براند!»

«ولی ما آرمان‌گرایان آزاداندیشی هستیم که محدودیت‌های اعمال‌شده از سوی جامعه را رد می‌کنیم. ما به توانایی خود در آفرینش ساختار اخلاقی خاص خود ایمان داریم.»

«ما از کدامین ستاره اینجا کنار یکدیگر فرود آمده‌ایم؟

ما تنها حیواناتی هستیم که از شرم سرخ می‌شویم، این‌طور نیست؟»

سوختن در آتشِ خویشتن را خواهان باش. بی‌خاکستر شدن کی نو توانی شد؟