بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست

اگر خدا را می‌کشید، باید پناهگاه معبد را نیز به فراموشی سپارید.

تنها به یک دلیل احساس ناراحتی می‌کنم: برای نظر شما نسبت به خودم ارزش قائلم و می‌ترسم پس‌از اعترافات هرزهٔ دیروز، عقیده‌تان درباره‌ام عوض شود!

پس‌از بیست سال حیرت، اکنون می‌دانم ترس زادهٔ تاریکی نیست، بلکه ترس‌ها، همانند ستارگان، همیشه هستند و این درخشندگی روز است که آن‌ها را محو و ناپیدا می‌کند.

کاش می‌شد با چشمانم همه‌چیز را ببلعم. من همیشه برای یک مطالعهٔ جدی خسته‌ام.»

کاش می‌شد با چشمانم همه‌چیز را ببلعم. من همیشه برای یک مطالعهٔ جدی خسته‌ام.»

کاش می‌شد با چشمانم همه‌چیز را ببلعم. من همیشه برای یک مطالعهٔ جدی خسته‌ام.»

چه کسی انزوا را تاب می‌آورد؟ شما فقدان همسر و فرزند و همکار را نشانهٔ حذف فشار از زندگی‌تان عنوان کردید. ولی من از وجه دیگری به آن نگاه می‌کنم: انزوای مطلقْ حذف فشار نیست، بلکه خود نوعی فشار است. تنهایی کسالت می‌آورد.

"آنچه مرا نکشد قوی‌ترم می‌سازد." پس تکرار می‌کنم که بیماری من یک موهبت است.

موهای براق و قهوه‌ای بیمارش مرتب شانه شده بود. به‌جز سبیل بلندی که مثل بهمن از بالای لب‌ها سرازیر شده و در دو طرف دهان، تا چانه پایین آمده بود، بقیهٔ صورت کاملاً اصلاح‌شده بود. سبیل او حس قرابتی در برویر برانگیخت: دلش می‌خواست به پرفسور هشدار دهد که در حضور جمع از خوردن شیرینی‌های وینی، خصوصاً آن‌هایی که با توده‌ای از خامه پوشانده می‌شد، بپرهیزد، چون مجبور می‌شد تا مدتی خامه‌ها را از سبیلش شانه کند.

نیچه با وجود ظاهر بی‌ادعایش، شخصیتی قوی داشت. سر بزرگش جلب توجه می‌کرد، به‌خصوص چشمان قهوه‌ای روشن که به‌طرزی خارق‌العاده جدی می‌نمود و عمیقاً در زیر برجستگی پیشانی جای گرفته بود. لو سالومه دربارهٔ چشمان او چه گفته بود؟ اینکه به نظر می‌رسد به گوهر پنهان درون می‌نگرند؟