بریده‌هایی از کتاب راه و رسم گوش دادن

شنونده‌های خوب می‌دانند که درک کردن دووجهی نیست، این‌طور نیست که یا درک کنید یا نکنید. درکتان همواره می‌تواند بهتر شود.

گوش دادن نیروی محرکهٔ ابتکار است. پی بردن به علایق و شناختن مشکلات بدون گوش دادن دشوار است، چه برسد به پیدا کردن راه‌حل‌های دقیق.

گوش دادن گوش دادن می‌آورد. به احتمال زیاد، وقتی به حرف‌های کسی گوش می‌دهید او هم به حرف‌های شما گوش می‌دهد.

حقیقت این است که فقط زمانی اعتقاداتمان قرص می‌شوند که اجازه بدهیم آنها به چالش کشیده شوند.

لحظه‌ای که احساس می‌کنید می‌خواهید با کسانی که با شما مخالف‌اند با خصومت رفتار کنید، نفسی بکشید و از آنها سؤالی کنید، به‌جای آنکه با منطق ناقصی پیش بروید، به‌درستی درک خود را از تفکر آنها بالا ببرید.

به افرادی فکر کنید که در زندگی به آنها اعتماد دارید و با آنها احساس صمیمیت می‌کنید، بی‌تردید می‌بینید آنها کسانی‌اند که بعد از اشتباهی برگشته‌اند و آن را جبران کرده‌اند.

ایرادی ندارد اگر حرفی برای گفتن ندارید بگویید، «نمی‌دانم چه بگویم.» همچنین، می‌توانید بگویید «ترجیح می‌دهم درموردش فکر کنم» که این منظور را می‌رساند که شما با صرف وقت برای فکر کردن به صحبت‌های طرف مقابل برای او احترام قائلید و درعین‌حال به آن بخش از وجودتان که نامطمئن است و برای پردازش زمان لازم دارد احترام می‌گذارید.

تناقض اینجاست که با حفظ حالت تدافعی‌تان و کامل گوش ندادن درواقع احتمال نامناسب یا بی‌اعتنا پاسخ دادن خود را افزایش می‌دهید. هرچه بیشتر به گفتن حرف درستی فکر کنید، بیشتر توجهتان را از دست می‌دهید و به احتمال بیشتر وقتی نوبتتان شود حرف اشتباهی می‌زنید.

این اصل دیگری از نظریهٔ دلبستگی است، مبنی بر اینکه اگر کسی را در زندگی‌تان داشته باشید که به حرف‌هایتان گوش بدهد و با او احساس نزدیکی کنید، برای قدم گذاشتن در جهان و تعامل با دیگران امنیت بیشتری را احساس می‌کنید. می‌دانید که اگر حرفی بشنوید یا چیزی بفهمید که شما را ناراحت کند ایرادی ندارد، زیرا کسی و جایی را دارید که می‌توانید با او آنجا درد دل کنید و او اضطرابتان را تسکین خواهد داد. به این می‌گویند داشتن پایگاهی ایمن و جان‌پناهی دربرابر تنهایی.

صمیمیت و نزدیکی به همان اندازه که فوق‌العاده است ما را خودخواه می‌کند، باعث می‌شود توانایی‌مان را برای درک کردن صمیمی‌ترین آدم‌های زندگی‌مان دستِ‌بالا بگیریم.

فناوری بیش از اینکه مانع گوش دادن شود، آن را غیرضروری جلوه می‌دهد.

فرصتمان در طول روز محدود است. بنابراین، ما خودآگاه یا ناخودآگاه درمورد اینکه چه کسی زمان و توجهمان را دریافت کند تصمیم می‌گیری

مادامی که وظیفهٔ فرد از خودِ او مهم‌تر است هیچ درکی از تعهد اجتماعی وجود ندارد.

طبق نظریهٔ دلبستگی، توانایی ما برای گوش دادن و ارتباط برقرار کردن با دیگران در بزرگسالی، از طریق کیفیت گوش دادن و ارتباط برقرار کردن والدینمان با ما در کودکی شکل می‌گیرد.

اشتیاق ما برای هماهنگ کردن مغزهایمان یا پیوند یافتن با شخصی دیگر فطری است و با تولد آغاز می‌شود. همگی «منتظر» این هماهنگی هستیم. به همین شکل دوست پیدا می‌کنیم، شریک می‌گیریم، ایده‌پردازی می‌کنیم و عاشق می‌شویم. اما اگر آن اشتیاق ارضا نشود، به‌ویژه زمانی که خیلی جوان هستیم، ممکن است عمیقاً بر خوشبختی‌مان اثر بگذارد.

اما گوش دادن بیشتر از هر فعالیت دیگری شما را به زندگی وصل می‌کند. گوش دادن به شما کمک می‌کند تا خودتان و همین‌طور هم‌صحبت‌هایتان را درک کنید.

گوش دادن بیش از اینکه فهرستی از بکن‌نکن‌ها باشد یک ذهنیت است. همان مهارت ویژه‌ای که طی زمان با تعامل داشتن با همه نوع آدمی تقویت می‌شود

پس صحنهٔ مأنوس زندگی در قرن بیست‌ویکم این‌چنین رقم می‌خورد: مردم به‌جای اینکه در کافه‌ها، رستوران‌ها، قهوه‌خانه‌ها و سر میز غذای خانه با همدیگر حرف بزنند، به گوشی‌هایشان خیره می‌شوند. اگر هم با یکدیگر حرف بزنند گوشی را انگار که بخشی از ملزومات محیط باشد روی میز می‌گذارند، در فواصلی __مانند استفادهٔ گاه‌وبی‌گاه از چاقو یا چنگال__ آن را برمی‌دارند و تلویحاً نشان می‌دهند که مصاحبت کنونی به قدر کافی دلچسب نیست. درنتیجه، مردم بدون اینکه کاملاً علتش را بدانند به‌طرز رنج‌آوری احساس تنهایی می‌کنند.

فیس‌بوک، گوگل، اپیک گیمز (سازندهٔ بازی ویدئویی فورتنایت با سبک تیراندازی محبوب سوم‌شخص)، علم کامپیوتر، عصب‌شناسی و روان‌شناسی را با هم تلفیق می‌کنند تا اغلب با سوءاستفاده کردن از اضطراب‌های اجتماعی، غرور و طمعتان راهکارهایی برای گیر انداختن شما طراحی کنند.

چه فرزند، چه شریک عاطفی، دوست، همکار، یا کارمندتان برای مشکلی شخصی به شما رجوع کند، اگر سؤال‌های بازپاسخ و صادقانه‌ای مطرح کنید و با تمرکز به پاسخ‌ها گوش بدهید، این منظور منتقل می‌شود که، «مایلم بیشتر دربارهٔ تو بشنوم» و «احساساتت منطقی است». اگر سراسیمه بخواهید چیزی را تصحیح، توصیه و حل کنید یا حواس فرد را پرت کنید، این منظور را انتقال می‌دهید که طرف مقابل توانایی مدیریت آن وضعیت را ندارد