بریده‌هایی از کتاب کهکشان نیستی

-مرحوم قاضی به همه سفارش می‌کردند این ذکر را قرائت کنند: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ مِنْ جَمِیعِ ظُلْمِی وَ جَوْرِی وَ إِسْرَافِی عَلَی نَفْسِی وَ أَتُوبُ إِلَیهِ» (از خداوند که معبودی جز او نیست، برای تمامی ظلم‌ها و گناهانم و ستمی که بر خود روا داشته‌ام طلب بخشش می‌کنم و به‌سوی او باز می‌گردم).

مَهمااَمکَن، غالباً با طهارت باشد. بعد از نماز صبح صد مرتبه استغفار و صد مرتبه کلمهٔ توحید و یازده مرتبه سورهٔ توحید و صد مرتبه «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحمّدٍ و آلِ مُحمّدٍ و عجّل فَرَجَهم» را ترک نکند. و استغفارات خاصهٔ بعد از نماز عصر را بخواند با ده مرتبه سورهٔ قدر. و مَهمااَمکن، روزه را ترک نکند؛ خصوص سه روز از هر ماه را که پنج‌شنبهٔ اول و آخر و چهارشنبهٔ وسط هر ماه است، اگر مزاج او مساعد باشد، و الا مراعات مزاج اولی است؛ زیرا که بدن مرکوب انسان است، اگر صدمه‌ای خورد، از پا می‌افتد؛ لذا نباید خیلی هم به هوای آن بچرخد تا اینکه یاغی شود که او را دیگر اطاعت نکند. «خَیرُ الْأُمُورِ أَوْسَطُهَا» در همه‌چیز جاری است. افراط و تفریط، هیچ‌کدام صحیح نیست، در هیچ مرتبه؛ این است که فرموده‌اند: «عَلَیْکُمْ بِالْحَسَنَةِ بَیْنَ السَّیِّئَتَیْنِ»؛

محال است انسان به‌جز از راه سیدالشهدا (ع) به مقام توحید برسد.

می‌گفت: «سید محمدحسین، چهل سال از خداوند حاجتی را طلب می‌کردم، اما بعد از چهل سال فهمیدم به مصلحت نیست، راضی باش و خودت را به او بسپار.»

«شنیده‌ای می‌گویند بزرگ‌ترین ترس‌ها را عاشق‌های به‌عشق‌رسیده درک می‌کنند؟»

-به شاگردان خود دستور می‌دانند این دعا را در قنوت نمازهایشان بخوانند: «اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی حُبَّک وَ حُبَّ ما تُحِبُّهُ وَ حُبَّ مَنْ یُحِبُّک وَ العَمَلَ الَّذِی یُبَلِّغُنِی إِلَی حُبِّک وَ اجْعَلْ حُبَّک أَحَبَّ الْأَشْیَاءِ إِلَی».

تقدیر، ماجرای شگفتی است. وقتی که همه‌چیز را آن‌طور می‌یابی که می‌خواهی، ناگهان دستی از غیب، همه‌چیز را به هم می‌ریزد و تو را به این یقین می‌رساند که کاره‌ای نیستی.

خودت را در ارادهٔ مولایت رها کن. تو طلب نکن و بگذار او برای تو بخواهد. هرآنچه او بخواهد، همان بهترین مشیّت و تقدیر برای توست. قلب امام (ع) آشیانهٔ مشیت الهی است، به آن اعتماد کن.»

این گمشدهٔ همهٔ انسان‌هاست. علم اگر منجر به عمل و تهذیب و حرکت نشود، حجابی می‌شود میان انسان و حقیقتش، و او را فرسنگ‌ها از آنچه برای آن خلق شده، دور می‌کند

اما وصیت‌های دیگر، عمدهٔ آنها نماز است: نماز را بازاری نکنید، اول وقت به‌جا بیاورید با خضوع و خشوع! اگر نماز را تحفظ کردید، همه‌چیزتان محفوظ می‌ماند و تسبیحهٔ صدیقهٔ کبری سلام‌الله‌علیها و آیت‌الکرسی در تعقیب نماز ترک نشود. این اهمّ واجبات است و در مستحبات تعزیه‌داری و زیارت حضرت سیدالشهدا (ع) مسامحه ننمایید و روضهٔ هفتگی، ولو دو سه نفر باشد، اسباب گشایش امور است و اگر از اول عمر تا آخرش در خدمات آن بزرگوار از تعزیت و زیارت و غیرهُما به‌جا بیاورید، هرگز حق آن بزرگوار ادا نمی‌شود و اگر هفتگی ممکن نشد، دههٔ اول محرم ترک نشود.