بریده‌هایی از کتاب صخره برایتون

سرش را پائین انداخته بود و نومیدانه فرار می‌کرد. به کجا؟ خودش هم نمی‌دانست.

زن شادمانه پرسید «تو چطور زندگی می‌کنی؟» می‌دانست که مردان همیشه دوست دارند از خودشان بگویند و او نیز دوست داشت بشنود.

دوست داشت کسی به او بگوید: «به دوران جنینی بازگرد... مثل مادر از تو مواظبت می‌کنم... لازم نیست دیگر روی پای خودت به‌ایستی.» ولی بار دیگر غرور بر آن اندام استخوانی و جوهری مستولی شد. گفت: «نه چیزیم نیست خوبم.»

برای او مرگ پایان همه‌چیز بود. هیچ زندگی‌ای که در آن نتوان زیر آفتاب آبجو نوشید برای او معنا نداشت

شبح با دلتنگی گفت: «همه ما می‌میریم آیدا.»

با زیباپرستی عامیانه‌ای امواج درخشان دریا را نگریست و گفت: «چه روز قشنگی!»

هیل مؤدبانه پرسید: «سیگار می‌کشید؟» دختر پاسخ داد: «بدم نمی‌آید!» این کلمات مانند شنیدن فرمان عفو به‌گوش زندانی برای هیل دلنواز بود.

آن طرف خیابان دو خانم سوار تاکسی شدند

سه ساعت از ورود هیل به برایتون می‌گذشت و او از همان اوّل می‌دانست که می‌خواهند او را بکشند

«عجب! جهنّم همین است. همین که ما در آن زندگی می‌کنیم.»