بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

«بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.»

«آیا حضرت صاحب (عج) که از دست دشمن‌ها در پشت پردهٔ غیبت است، از دوستانش هم غافل است که هر چه بر سرشان آمد، آمد؟ ... خدا می‌داند آن حضرت (عج) تا به حال چه کرده و چه می‌کند!»

ایشان همچنین مقیّد بودند که بعد از نماز عشاء، ساعتی را در اتاق خلوت و تاریک برای توسل به امام زمان (عج) و زیارت ایشان اختصاص دهند و این‌گونه، شب و روز خود را در محضر امام زمان (عج) طی می‌نمودند.

آدم کعبه را از داخل غار حراء می‌تواند ببیند، اما از کوه‌های دیگری که در اطراف هستند، انسان نمی‌تواند کعبه را ببیند.

باید بدانیم که علاج ما اصلاح نفس در همه مراحل است و از این مستغنی نخواهیم بود

مهمترین کرامت ایشان که محور همه مقامات ایشان است بندگی و اطاعت محض از دستورات الهی بود. او تسلیم امام زمان خود بود

ما بیش از هزار سال است که گرفتاریم و حضرت حجت (عج) گرفتار است و دشمن‌ها نمی‌گذارند بیاید و او را حبس کرده‌اند. آیا حبسی از این بالاتر که نتواند خود را در هیچ آبادی نشان دهد و خود را معرفی کند؟! در این مافوق هزار سال که آن حضرت در زندان است، خدا می‌داند که قلوب اهل ایمان چقدر خون است! آیا شایسته است که حضرت غایب (عج) در مصائب و گرفتاری، شبیه قضیه حسین بن علی (ع) به این مدت طولانی گرفتار باشد، و ما برقصیم و شادی کنیم؟!

چهره‌ای جوان در روایت آمده است که: وقتی حضرت حجت (عج) ظهور می‌کند، در سن چهل سالگی به نظر می‌آید.

برای کسی که او را حاضر ببیند، غایب نیست!

«به تجربه برای من ثابت شده است که اگر کوتاهی در مسائل عبادی [مستحبات] حاصل نشود، [یادگیری] درسی که نیاز به یک ساعت مطالعه دارد، در ده دقیقه انجام می‌شود.»

گفتن «یا صَاحب‌الزَّمان أَغِثنی، یا صَاحب‌الزَّمان أَدِرکنی» کار اسم أعظم می‌کند.

چه خوش است صوت قرآن، ز تو دلبرا شنیدن به رخت نظاره کردن، سخن خدا شنیدن

همچنین فرموده‌اند که در آخرالزمان این دعای فرج را که دعای تثبیت در دین است، بخوانیم: «یا اللّهُ، یا رَحْمنُ، یا رَحیمُ، یا مُقَلّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبی عَلی دینِک» (ای خدا، ای رحمت‌گستر،‌ ای مهربان، ای زیر و روکننده دل‌ها! دل مرا بر دینت ثابت و استوار گردان)؛

مهم‌ترین مصداق هدایت انسان‌ها، راهنمایی آنان به سوی امام آن‌هاست، تا از مرگ جاهلی در امان بمانند.

ترک واجبات و ارتکاب محرّمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت (عج) است!

ایشان با مراقبت بر نفس خویش و مواظبت بر عمل برطبق رضای امام خود، به این درجات نائل گردید و امین حضرت (عج) در پاسداری از دین مردم گشت و راهنمای آن‌ها به سوی دروازه شهر علم شد و با عبور از «منیت» به مقام «مِنّا» رسید.

آیت‌الله بهجت همچنین تأکید داشت که با توجه به شدت فتنه‌های آخرالزمان و این‌که عده زیادی از ایمان خارج می‌شوند و سختی‌ها و ابتلائات شدیدی متوجه مؤمنان خواهد شد، همواره باید دعا کنیم که حصول فرج برای ما توأم با عافیت بوده و انسان از حیث حفظ ایمان و جمیع لوازمش تا آخر کار، در عافیت مطلق باشد.

با آگاهی از این مطلب که امام (ع)، مصون از هر گونه گناه و اشتباه است و تمام افعال و اقوال و اوامرش عین صواب و مصلحت و حکمت است، انسان با اشتیاق قلبی و اراده باطنی و با تمام وجود، دل به خواست او می‌دهد؛ چرا که می‌داند نه‌تنها نجات اخروی، بلکه حتی اقبال دنیوی‌اش در پرتو دل دادن به امر امام (ع) است.

امام زمان (عج)«عَینُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ وَ أُذُنُهُ السَّامِعَةُ وَ لِسَانُهُ النَّاطِقُ فی خَلْقِهِ وَ یدُهُ الْمَبْسُوطَة» (چشم بینا، گوش شنوا، زبان گویا و دست گشاده خداوند) است و از اقوال، افعال، افکار و نیات ما اطلاع دارد؛

حضرت حجت (عج) در هر ساعت از شبانه روز، مشکلات مؤمنان را در سراسر عالم رسیدگی و حوایج آن‌ها را بر طرف می‌کند و از استغاثه‌کنندگان دستگیری می‌نماید.