بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

(قطعاً شما را به نوعی از ترس و گرسنگی و زیان مالی و جانی و کمبود محصول، آزمایش می‌کنیم، و صابران را نوید بده)؛ یعنی صابران را به فرج و ظهور حضرت حجت (عج) بشارت ده.

ما که چنین ملاذ و ملجئی (تکیه‌گاه و پناهگاهی) داریم، چه احتیاجی به دیگران داریم

حضرت (عج) همه‌جا را می‌بیند، اما به بعضی امکنه عنایت مخصوصی دارد؛ مثل مقام حضرت مهدی (عج) در نجف اشرف که یک اتاق بیش نیست؛ اما در این اتاق چه روحانیّتی محسوس است! اتاق مخیّم (خیمه‌گاه) حضرت سیّدالشهدا (ع) در کربلا نیز چنین است.

بزرگانی همچون سیّد بن طاوس را در تاریخ داریم که طبق نقل، باب لقا برایش مفتوح بود و این چه عظمت و چه موهبتی است که در دوران غیبت نصیب کسی شود! و یا سیّدِ بحرالعلوم که حضرت (عج) او را در آغوش کشید و سینه خود را به سینه او چسباند و آن علوم در سینه او جای گرفت و او به حق بحرالعلوم شد. آن‌ها عاشق و شیدای واقعی حضرت (عج) بودند و دیگر همّ آنان تنها ملاقات نبود، بلکه آن‌ها فراتر از تشرّف، معاشقه حقیقی را در دلدادگی و شیفتگی به حضرت (عج) می‌دیدند. آن‌ها گوش خود را از هر صوت لهو و طربی پاک نگاه داشته بودند و تنها آهنگی که در دل و جانشان نواخته شده بود، ضربان قلب حضرت (عج) و صدای تلاوت قرآن حضرت (عج) بود

او می‌گفت «جزیره خضراء، قلب مؤمن است». قلبی که یاد حضرت (عج) باشد، آنجا جزیره خضراء حضرت است. او باطن قلوب را با فراست ایمانی‌اش می‌دید؛ هرچند شاید درک این مطلب، معرفت و فهمی درخور عظمتش را می‌طلبد و به‌راحتی نمی‌توان درک کرد که ایشان در چه مقام عظیمی بوده که چنین اِشرافی بر تشرّفات داشته و خود این از اسرار است.

ایشان این روایت را به نیکی می‌دانست که: «هر کس به زیارت کسی برود که در زیارت ما اهل‌بیت (ع) بوده است، همان ثواب و رحمتی که در زیارت ما هست، او را نیز در برمی‌گیرد.»

خدای متعال به حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) عنایتی کرده بود که حتی اگر شخصی را هرگز ندیده و آن شخص ولو یک مرتبه در طول عمرش به ملاقات حضرت (عج) مشرّف شده بود، ایشان آن شخص و مکان او را به‌وضوح می‌دید. آن شخص به واسطه تشرّفش، نور و بها و آثاری در وجودش ایجاد می‌شد که هر جای شهر هم که بود، در بین کوچه پس‌کوچه‌های تنگ و باریک، نورش فائق می‌آمد و برای دیدگانی که نور الهی را می‌بینند، متجلی می‌شد. و آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) دنبال آن نور در کوچه پس‌کوچه‌ها می‌پیمود، تا او را زیارت کند و با زبان دل به او زیارت قبولی بگوید و سخن و حکایتش را از حبیب بشنود.

ایشان فرموده بود: «یکی از عنایات خدا به بنده از قدیم و در جوانی این بود که کسانی را که خدمت حضرت (عج) تشرّف پیدا کرده‌اند، می‌شناسم؛ ولو یک بار در عمرش باشد!»

لقمان در هنگامی که خلافت به او عرضه شد، گفت: اگر خدا به من دستور دهد، آن را گوش می‌دهم و اطاعت می‌کنم؛ چرا که وقتی این مسئولیت به امر خدا باشد، خود خداوند مرا بر آن یاری می‌کند و راه و روش آن را به من می‌آموزد و مرا از خطرات و لغزش‌ها مصون می‌دارد. اما اگر او مرا مخیّر کند، عافیت را اختیار می‌کنم و آن را نمی‌پذیرم. از این‌رو، او مقام خلافت را با آن‌همه عظمتش به دلیل مشقّتش اختیار ننمود.

هیچ چیز نزد امام عصر (عج) محبوب‌تر از دعای برای فرج او نیست.

در حقیقت، شیعه هم سنّی است و هم شیعه و آن‌ها نه سنّی هستند و نه شیعه!

«حدیث ثقلین» از ادلهٔ اثبات غیبت امام زمان (عج) است؛ زیرا در آن حدیث می‌فرماید: «إِنَّهُما لَنْ یَفْتَرِقا» (قرآن و عترت هرگز از هم جدا نمی‌شوند). یعنی چه حاضر باشند یا غایب

هر کسی در قم به محضر ایشان مشرّف می‌شد، تأکید می‌کرد که حتماً به زیارت مسجد جمکران مشرّف شود.

«دعا برای تعجیل فرج، نشان‌دهنده این است که دعا کننده هنوز بر ایمان خود ثابت و استوار است.»

به فرموده حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره)، قاعده اوّلیه در مواجهه با فتنه‌ها، لزوم احتیاط عملی و توقّف نظری است

یکی از مهم‌ترین توصیه‌های معظّم‌له برای تشرّف به محضر قدسی امام عصر (عج)، مراقبت و مواظبت بر این احساس حضور و آماده دیدار بودن است

بدیهی است کسی که خود را در محضر امام زمان (عج) ببیند، نمی‌تواند برخلاف رضای ایشان عمل کند و دیگر نیاز به هیچ وعظ و نصیحتی ندارد، و این احساس حضور، بالاترین واعظ و هادی اوست. از این‌رو، مهم‌ترین مراقبه نفسانی که مؤمن باید انجام دهد، همین است که این احساس حضور را دائماً به خود یادآوری کند، تا آنجا که ملکه او شود؛ یعنی از یک اعتقاد محض فراتر رود و تبدیل به یک صفت راسخ در تمام شئون نفس گردد

معظّم‌له همواره این نعمت‌ها را یادآوری می‌نمود و اهل ایمان را به استفاده از آن ترغیب می‌کرد. ایشان می‌فرمود: «چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند. از پدر و مادر هم به آن‌ها مهربان‌تر است!»

خدمت آیت‌اللّه بهجت رسیدم. ایشان فرمود: می‌خواهی به مسجد سهله بروی؟ گفتم: آری؛ خیلی مایلم. فرمود بلند شو همراه من بیا، و دست مرا در دست خود گرفت. همراه ایشان از حرم امام حسین (ع) بیرون آمدیم و از شهر خارج شدیم. ناگاه، به صورت معجزه‌آسا خود را پشت دیوارهای شهر نجف دیدیم. فرمود: از پشت شهر وارد آن می‌شویم. شهر نجف را دور زدیم و وارد مسجد سهله شدیم و نماز تحیّت و نماز امام زمان (عج) را در معیّت آن بزرگوار خواندم. پس از آن، آیت‌اللّه بهجت فرمود: می‌خواهی نجف بمانی یا به کربلا برگردی؟ عرض کردم: پدرم کربلاست و او را در مدرسه گذاشته‌ام، باید به کربلا برگردم. فرمود: مانعی ندارد. و مجدداً دست مرا گرفت. دستم در دست آن بزرگوار بود که خود را در بالاسرِ امام حسین (ع) دیدم.

«بیش از چهل، پنجاه بار در سن معروف و دو بار در سن واقعی و یک بار هم در یک دیدار در هر دو سن امام عصر (عج) را ملاقات کرده‌ام. از دور که تشریف می‌آوردند، به همین سن معمول بودند، لکن نزدیک که رسیدند، دیدم نه آقا! فوق‌العاده است! بیش از هزار سال!» گفتنی است که ایشان (قدس سره) درباره این مورد آخر افزود: «خیلی عجیب است که این حالت (دیدن حضرت در دو سن مختلف، آن هم در یک دیدار) از دیگری نقل نشده است.»