بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

قِلّت جمعیت حق و کثرت اهل باطل نباید ما را در مسیر و پیمودن راه حق مضطرب و دلسرد کند، یا باز دارد.

به او گفت: سلام مرا به آقا برسان و بگو چگونه می‌توان به خدمت شما رسید؟ قفل‌ساز گفت: فلان وقت برای گرفتن جواب بیا. در وقت مقرر به وی مراجعه کرد و جواب حضرت (عج) را خواست. قفل‌ساز گفت: حضرت (عج) فرمود: «بگو تو در فکر این نباش که مرا ببینی، خودت را درست کن، ما به سراغت می‌آییم!»

عبادت در زمان غیبت، ناشی از قوت ایمان است عبادت در غیبت، افضل از عبادت در حضور است.

«دعا برای تعجیل فرج، نشان‌دهنده این است که دعا کننده هنوز بر ایمان خود ثابت و استوار است.»

از دیگر اموری که در سیره معظّم‌له به منزله حضور در محضر اهل‌بیت (ع) و تشرّف به محضر امام زمان (عج) شمرده شده، مطالعه کتب معتبر روایی و انس با احادیث اهل‌بیت (ع) و به‌خصوص نهج‌البلاغه و صحیفه سجادیه است. که به فرموده ایشان مثل این است که انسان پای منبر و سخنرانی اهل‌بیت (ع) نشسته باشد. ایشان می‌فرمود: «اگر کسی کتب روایی و به‌خصوص نهج‌البلاغه که منبر حضرت امیرالمؤمنین (ع) است و همچنین کتاب «کافی» را در دست بگیرد و سخنان اهل‌بیت (ع) را مطالعه کند، مانند این است که به محضر امام زمان (عج) مشرّف شده باشد.»

از راه‌های دیگر تشرّف حکمی به محضر امام زمان (ع)، که آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) بر انجام آن مراقبت و ملازمت دائمی داشت، نظر کردن به مصحف است؛ چرا که به حکم حدیث ثقلین، قرآن همسنگ امام (ع) است. معظّم‌له بر اساس فرمایش‌های معصومین (ع)، تأکید می‌کرد که قرآن و عترت هرگز قابل جدا شدن از یکدیگر نیستند و هر یک آیینه دیگری است. ایشان جمله‌ای بسیار زیبا دارد که نشانه فهم عمیق از حدیث متواتر ثقلین است: «باید این حاضر را مرآة (آیینه) غایب قرار داد!» به عبارت واضح‌تر، باید این ثقل حاضر یعنی قرآن را آیینه‌ای برای تماشای جمال ربوبی ثقل غایب یعنی حضرت حجت (عج) قرار داد.

زیارت مشاهد مشرفه یکی از اعمالی که آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) آن را معادل زیارت حضرت حجت (عج) می‌دانست و همواره بر آن پایبند بود و دیگران را هم به آن توصیه می‌کرد زیارت مشاهد مشرّفه معصومین (ع) است، به‌گونه‌ای که انسان در هنگام زیارت آن‌ها، علاوه بر زیارت آن معصوم (ع)، زیارت حضرت حجت (عج) را نیز نیّت کند. معظّم‌له زیارت هر کدام از معصومین (ع) را در حکم زیارت حضرت حجت (عج) و تمام معصومین (ع) می‌دانست، و در این‌باره می‌فرمود: «اگر کسی بخواهد تشنگی و عطش دیدار آن‌ها را در وجود خود تخفیف دهد، زیارت مشاهد مشرّفه به منزله ملاقات آن‌ها و دیدار حضرت غایب (عج) است.

حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) می‌فرمود: «نظر کردن به جمال مبارک حضرت صاحب (عج) خوب است و فضیلت دارد، اما می‌دانیم که عده‌ای در زمان حضور پیغمبر (ص) و یا ائمه (ع) به جمال آن‌ها نظر می‌کردند، ولی به مقام آن‌ها معرفت نداشتند و از آن‌ها اطاعت نمی‌کردند! بنابراین، قطعاً معرفت آن‌ها و یقین به مقامات و عظمت و جلالت آن‌ها، خیلی بالاتر از نظر به جمال ظاهری آنان است.»

از نظر حضرت آیت‌الله بهجت (قدس سره)، تکلیف ما نسبت به مدعیان بابیّت و وساطت که در این زمان در جای جای بلاد اسلامی دیده می‌شوند، و روز به روز بر تعدادشان افزوده می‌شود، تکذیب آن‌ها است؛ چنان‌که صریح روایت هم به آن امر کرده است: «فَکذَّبُوه» و اما نسبت به کسانی که مدعی تشرّف یا مکاشفه‌اند وظیفه، ملازمت یقین است که از جمله راه‌های نیل به آن، مشاهده آثار صداقت و همخوانی گفتار و رفتار مدعی است.

هدایت کردن انسان‌ها به ایمان و ولایت امام زمان (عج)، در حقیقت، زنده کردن آن‌هاست؛ چنان‌که گمراه کردن آنان نیز گرفتن جان آن‌هاست. مطابق حدیث امام باقر (ع) باید گفت حیات و ممات حقیقی انسان در گرو ایمان و کفر اوست، که بسی مهم‌تر از زنده بودن ظاهری است و به حکم آیه قرآن کریم، کسی که یک نفر را از مرگ نجات دهد، گویی تمام انسان‌ها را از مرگ نجات داده است. از این‌رو، هدایت کردن یک انسان، به اندازه هدایت کردن همه انسان‌ها ارزش دارد.

استقامت بر ایمان، از مهم‌ترین مؤلفه‌های ضروری برای مؤمن است. از این‌رو اگر کسی بخواهد بداند که با وجود فتنه‌های فراوان در آخرالزمان، آیا همچنان بر ایمان خود ثابت‌قدم مانده است یا نه، باید ببیند که آیا برای تعجیل فرج حضرت حجت (عج)، دعا می‌کند یا نه!

اگر تمام عالم هستی را به خیمه‌ای تشبیه کنیم، امام هر عصر ستون آن خیمه و رکن اساسی نگه داشتن آن است، که نه‌تنها «بِیمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَی» (به یمن وجود او، همه مخلوقات روزی بگیرند)، بلکه «لَوْ بَقِیتِ الْأَرْضُ یوْماً وَاحِداً بِلَا إِمَامٍ مِنَّا لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا» (اگر زمین یک روز بدون امام بماند، اهلش را فرو می‌برد)؛ و این خیمه، اوتادی دارد که خیمه را تثبیت می‌نمایند. اوتاد مانند میخ، زمین و اهل آن را محافظت می‌کنند. همان‌گونه که سلمان و ابوذر از اوتاد زمان خود بودند، در دیگر اعصار نیز اوتادی وجود داشتند که خواص و حواریون امامان زمان خود بودند.

اصیل‌ترین جنبه زندگانی حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره)، امام‌محوری و مولی‌مداری عاشقانه و برخاسته از شوق و رغبت قلبی ایشان بود. بی‌تردید، سخن گفتن از شخصیت این فقیه عارف، بدون ذکر ظهور و بروز عشق و محبت وافر ایشان به حضرت مهدی (عج)، سخنی ناقص و ابتر است.

عده‌ای لذت را در خلوت با خدا و انس مناجات با او و تهجّد می‌دانند و برخی لذت را در عشرت و هم‌نشینی با اهل غفلت و بطالت و معصیت. یکی خاموشی و سکوت و بی‌سروصدایی را می‌طلبد و دیگری مجلس عیش و طرب همراه با سروصدا و ساز و آواز را

از مهم‌ترین نعمت‌هایی که خداوند به مردمان این عصر موهبت نموده، هم عصری با خاتم‌الأوصیاء، حضرت مهدی (عج) است که امتیازات ویژه‌ای را برای آن‌ها به ارمغان آورده است. و لذا مهم‌ترین موضوعی که انسان مؤمن در این زمانه باید پیگیری کند ایجاد پیوند قلبی با آن حضرت (عج) است. آری هر مؤمن مشتاقی با تمام وجود خواهان ارتباط با امام عصر (عج) است، چون او چشمه جوشان زندگی است و انسان‌ها بدون ارتباط با او، همانند مردگان و بدن‌های بی‌جان هستند

«حتی اگر با دعا برای ظهور حضرت (عج)، به مصالحی فرج عام حاصل نشود، قطعاً برای خود دعا کننده فرج شخصی حاصل می‌گردد

آیت‌الله بهجت بعداً هم که به ایران بازگشت، همان التزام را نسبت به مسجد مبارک جمکران داشت و مورد عنایت خاص بودن آن مکان را از مسلّمات می‌دانست و می‌فرمود: «جمکران، سهله ایران است و خدا می‌داند چه اعاظمی در آنجا چه کرامت‌هایی دیده‌اند». معظّم‌له به حضور در مسجد جمکران و ادای نمازهای آن بسیار مقیّد بود و دیگران را _ به‌خصوص کسانی که برای تشرّف به محضر حضرت (عج) از او درخواست دستورالعمل داشتند _ هم به آن توصیه می‌نمود.

خدا إن‌شاءاللّه همه ماها را از دوستان امام زمان (عج) قرار بدهد... إن‌شاءاللّه خداوند ما را در پیشبرد کار امام زمان (عج) موفقمان بدارد.

گفت: [وزیر بحرینی اناری آورد و به حاکم و علمای شیعه بحرین نشان داد. آن‌ها] انار را دیدند که [نام خلفای] اوّل و دوم و سوم و چهارم در پوست انار کنده شده است. اللّه‌اکبر! معلوم است که دیگر این خدایی است! نمی‌شود بگویید که به این اشکال می‌کنیم! [علما] گفتند: دو سه روزی مهلت به ما بدهید. [هر شب یکی از علما متوسل شد تا این‌که در شب سوم، یکی] رفت به بیابان و گفت: یا اباصالح! به داد ما برس؛ ما گیر افتادیم! [حضرت (عج)] فرمود: برو در فلان خانه، در شکاف اوّل یا دوم، قالبی هست که انار را [از ابتدای رشد] داخل آن قالب گذاشتند و انار همین‌طور بزرگ شد و بزرگ شد و [نام] اوّل و دوم و سوم و چهارم در پوست انار نقش بست.

[همچنین حضرت (عج)] فرموده بود: «می‌دانی چرا پیامبر (ص) به غار حراء می‌رفت؟ چون آن غار، مُشرِف به کعبه بود و از آنجا کعبه را می‌دید». جبالی که اطراف حراء هستند، مُشرفیّت ندارند. آن شخص می‌گوید من رفتم امتحان کردم؛ دیدم بله، آدم کعبه را از داخل غار حراء می‌تواند ببیند، اما از کوه‌های دیگری که در اطراف هستند، انسان نمی‌تواند کعبه را ببیند.