بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

در حدیثی از پیامبر اکرم (ص) آمده است: «طُوبَی لِمَنْ رَآنِی وَ آمَنَ بِی طُوبَی ثُمَّ طُوبَی یقُولُهَا سَبْعاً لِمَنْ لَمْ یرَنِی وَ آمَنَ بِی» (مرحبا به حال کسی که مرا دید و به من ایمان آورد و مرحبا و مرحبا... (تا هفت بار) به حال کسی که مرا ندید و به من ایمان آورد).

جمکران، بقعه‌ای است همچون بقاع پیامبر (ص).

دیدار امام عصر (عج) در مسجد جمکران این جمکرانی که اینجا هست، انصافش این است که شباهت به همان مسجد سهله دارد. آن‌قدر اینجا کرامت‌ها دیده شده است، خدا می‌داند که عجایب و غرایب است؛ چه در خواب و چه در بیداری.

«الْمُحْتَجَبِ عَنْ أَعْیُنِ الظّالِمینَ» (پنهان از چشم ظالمین) است. کسانی که نه ظالم‌اند، و نه رفیق ظالم هستند، و نه با ظالمین معاشرند، و نه در خانه و نه در محله ظالمین هستند، وجود شریف حضرت (عج) از دیده آن‌ها اصلاً محجوب نیست!

می‌فرمود: «[آن حضرت (عج)] الْمُحْجوبِ عَنْ أَعْیُنِ الظّالِمینَ (مخفی از چشم‌های ظالمان) است، [اما] کسانی که نه ظالم‌اند، و نه رفیق ظالم هستند، و نه با ظالمان معاشرند، و نه در خانه و نه در محله ظالمان هستند، این‌ها اصلاً از وجود شریفش محجوب نیستند!»

مداحی که حال خوبی هم دارد، به خدمت صاحب‌الامر (عج) رسیده و آن حضرت به او فرموده است: بعد از صلوات بر محمّد و آل‌محمّد (ص) گفته شود: «وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ».

حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) می‌فرمودند: در هر واقعه و در هر حرکت و سکون، مشکل اصلی، تشخیص تکلیف است و بعد مشکل‌تر از آن، عمل به آن تکلیف.

با آگاهی از این مطلب که امام (ع)، مصون از هر گونه گناه و اشتباه است و تمام افعال و اقوال و اوامرش عین صواب و مصلحت و حکمت است، انسان با اشتیاق قلبی و اراده باطنی و با تمام وجود، دل به خواست او می‌دهد؛ چرا که می‌داند نه‌تنها نجات اخروی، بلکه حتی اقبال دنیوی‌اش در پرتو دل دادن به امر امام (ع) است. و چه زیباست این‌گونه دل سپردن به امام (ع)؛ همچنان که «عبداللّه بن ابی‌یعفور» به امام زمان خود، امام صادق (ع) عرض کرد: «وَ اللَّهِ لَوْ فَلَقْتَ رُمَّانَةً بِنِصْفَینِ، فَقُلْتَ هَذَا حَرَامٌ وَ هَذَا حَلَالٌ، لَشَهِدْتُ أَنَّ الَّذِی قُلْتَ حَلَالٌ حَلَالٌ وَ أَنَّ الَّذِی قُلْتَ حَرَامٌ حَرَامٌ» (سوگند به خدا! اگر اناری را از وسط دو نیم کنی و بفرمایی که نصف آن حلال و نصف دیگرش حرام است، مطمئناً گواهی خواهم داد که نیمی را حلال شمردی، حلال است و نیمه دیگر را که حرام شمردی، حرام است [و هیچ‌گونه چون و چرا نخواهم کرد]).

آری هر مؤمن مشتاقی با تمام وجود خواهان ارتباط با امام عصر (عج) است، چون او چشمه جوشان زندگی است و انسان‌ها بدون ارتباط با او، همانند مردگان و بدن‌های بی‌جان هستند؛ و جای بسی شگفتی است که انسان‌ها می‌خواهند عطش و تشنگی خود را به وسیله غیر آب رفع کنند!

ایشان از زمان کودکی در مسیر کسب رضای امام زمان (عج) قدم گذاشت و خداوند نیز به پاس تلاش صادقانه‌اش نزدیک‌ترین راه را به او نشان داد و در قرابت با امام زمان (عج) به بالاترین درجات نائل شد، تا جایی که به وصال محبوب دست یافت و در معرفت و محبت به امام خویش گوی سبقت را ربود. چنان‌که برای برخی از خواص فرموده بود، بیش از چهل، پنجاه مرتبه خدمت حضرت شرفیاب شد.

آیت‌الله بهجت (قدس سره) به حق مصداق «علمای دعوت کننده به قائم آل محمد (عج)» است که به فرموده امام هادی (ع) اگر در زمان غیبت حضور نداشتند دام‌های ابلیس و یارانش مردم را گرفتار می‌ساخت و دین آن‌ها را سلب می‌نمود. عالمانی که دل‌های شیعیان را از فتنه‌های دوران غیبت حفظ می‌کنند همان‌طور که ناخدا، سواران کشتی را از امواج خروشان دریا حفظ می‌کند. آیت‌الله بهجت (قدس سره) از مصادیق تامّ و تمام «راویان حدیث» است که در توقیع شریف امام زمان (عج) حجت برای شیعیان قرار داده شده‌اند و امر شده‌ایم به آن‌ها رجوع کنیم.

«جمکران، سهله ایران است و خدا می‌داند چه اعاظمی در آنجا چه کرامت‌هایی دیده‌اند».

به حج که می‌روید، أهمّ حاجات را از خدا بخواهید و آن فرج حضرت ولیّ‌عصر (عج) است که فرج بشریت است و بعد از آن، ازاله حکومت‌های فاسد و جائر را بخواهید.

اگر در دعا کردن برای فرج قاصر باشیم، یا در آن تساهل و سهل‌انگاری و سستی کنیم و این مطلب را جداً نخواهیم، در حقیقت دنیا را نخواسته‌ایم؛ زیرا امور مخالفِ فرج به ضرر مردم است، و بدون فرج، مسلمان‌ها دنیایی نخواهند داشت؛ چنان‌که می‌بینیم کفار، آن‌ها را مال‌المصالحهٔ خود و متعدد و متفرق کرده‌اند و هر کدام از آن‌ها که مخالف منافع آن‌هاست، دیگران را به جان او می‌اندازند و خودشان کنار می‌نشینند، و سرانجام هر طرف پیروز شد، به سود کفار خواهد بود. سیصد سال قبل نوشته‌اند که آب‌های مسلمان‌ها را باید مسموم کرد، و مزارع آن‌ها را باید سوزاند تا به اندک هجوم، تسلیم شوند.

در حدیثی از پیامبر اکرم (ص) آمده است: «طُوبَی لِمَنْ رَآنِی وَ آمَنَ بِی طُوبَی ثُمَّ طُوبَی یقُولُهَا سَبْعاً لِمَنْ لَمْ یرَنِی وَ آمَنَ بِی» (مرحبا به حال کسی که مرا دید و به من ایمان آورد و مرحبا و مرحبا... (تا هفت بار) به حال کسی که مرا ندید و به من ایمان آورد).

«در زمان غیبت، ما باید به همین رساله‌های عملیه صحیحه عمل کنیم. حضرت (عج) به عمل به همین از ما راضی است.»

(اگر گمان می‌کنید که برای ما چشمانی نظاره‌گر و گوش‌هایی شنوا همراه شما نیست، چه بد گمانی دارید. به خدا قسم! هیچ چیزی از اعمال شما بر ما مخفی نمی‌شود؛ پس ما را به نیکی حاضر بدانید و خود را بر کار خیر عادت دهید و از اهل خیر باشید، تا به آن شناخته شوید. همانا من فرزندانم و شیعیانم را به این کارها دستور می‌دهم).

«به تجربه برای من ثابت شده است که اگر کوتاهی در مسائل عبادی [مستحبات] حاصل نشود، [یادگیری] درسی که نیاز به یک ساعت مطالعه دارد، در ده دقیقه انجام می‌شود.»

گفتن «یا صَاحب‌الزَّمان أَغِثنی، یا صَاحب‌الزَّمان أَدِرکنی» کار اسم أعظم می‌کند.

برای کسی که او را حاضر ببیند، غایب نیست! علی‌ایّ‌حال، غیبتِ مطلقه نیست. برای کسانی که او را حاضر می‌بینند، و در هر دم هر چه از او بخواهند، مستجاب می‌بینند، غیبت نیست! بلی؛ عدل عمومی که شرط آن یک هیأت اجتماعیه حکومتیه است، بالوجدان وجود ندارد. علاوه‌بر این‌که روایاتی وارد شده است که عمودی از نور بین او (عج) و مؤمنین هست، که از آن استفاده می‌شود تطلّع او بر مؤمنین، غیر از تطلّع او بر همه عالم است. حضرت (عج) نظر خاصی به آن‌ها دارد. انسان اگر این را باور داشته باشد، دیگر خیلی فرق می‌کند و خیلی کارها را نمی‌کند. بعضی خیال می‌کنند چون غایب است، دیگر فریادرسی ندارد، [و حضرت (عج)] کاری نمی‌کند. پدران او که وفات کرده‌اند، چطور حاجات مردم و زائرین و متوسلین را می‌دهند؟ او که حیّ است، نعوذ باللّه نمی‌تواند بدهد؟! بعضی گمان می‌کنند در زمان غیبت، او همچون حالت خواب _مثل اصحاب کهف_ است!