بریده‌هایی از کتاب موهبت کامل‌ نبودن

در ضمن آن‌قدر هم خشک و انعطاف‌ناپذیر نبود که درباره من قضاوت کند و مرا موردانتقاد قرار دهد. او سعی نکرد مرا اصلاح کند یا کاری کند که حالم بهتر شود. بلکه فقط گوش داد

آنچه افراد برخوردار از احساس تعلق و عشقِ عمیق را از دیگران جدا می‌سازد، فقط یک چیز است و آن، احساس خودارزشمندی است. اگر برآنیم که عشق و احساس تعلق را به‌طور کامل تجربه کنیم، باید باور داشته باشیم که سزاوار عشق و تعلق هستیم.

اگر ارتباط و پیوند نیرویی است که بین افراد جریان پیدا می‌کند، نباید از یاد ببریم که این جریان باید دوسویه باشد.

تا با دل و جان پذیرای یاری دیگران نباشیم، نمی‌توانیم با دل و جان دیگران را یاری دهیم. وقتی دریافت کمک را با پیش فرض و قضاوت خود همراه می‌کنیم، دانسته یا ندانسته یاری رساندن ما نیز توأم با قضاوت می‌شود.

یک دعای کوچک به خودم یادآوری کردم که نسبت به خودم شفقت داشته باشم.

زندگی کردن باتمام‌وجود یعنی اینکه از موضع ارزشمندی با زندگی درگیر شویم؛ یعنی همگام با پرورش شجاعت، شفقت و پیوند، صبح‌هنگام که از خواب بیدار می‌شویم با خود بگوییم مهم نیست چه کاری انجام می‌دهم و چه مقدار کارِ انجام نشده روی زمین می‌ماند. درهرصورت من کافی هستم. یعنی اینکه شب‌هنگام که به رختخواب می‌رویم با خود بگوییم: بله، من ناقص، آسیب‌پذیر و گاه نگران هستم، اما هیچ‌یک از این‌ها این حقیقت را تغییر نمی‌دهند که من شجاع هم هستم و ارزش آن را دارم که عشق و احساس تعلق را تجربه کنم.

خوشحالی نوعی جوّ یا حال و هوایی است که گاه، وقتی خوش‌شانس باشید، مدتی را در آن سر می‌کنید، حال آنکه شادی نوری است که شما را سرشار از امید، ایمان و عشق می‌کند.

حالا می‌دانم که اگر بخواهم احساس تعلق حقیقی را تجربه کنم، باید خود واقعی‌ام را بروز دهم و این کار ممکن نمی‌شود مگر آنکه عشق به خود را تمرین کنم. البته قبلاً برعکس فکر می‌کردم: «باید برای همرنگی با دیگران هر کاری می‌توانم انجام دهم، بعد احساس می‌کنم مورد پذیرش قرار گرفته‌ام و این باعث می‌شود خود را بیشتر دوست داشته باشم (حالا حتی فکر کردن به این، که چطور این همه سال را با این اعتقاد سر کردم، مرا ملول می‌سازد. تعجبی ندارد که قبلاً همیشه احساس ملالت می‌کردم!)».

پذیرش داستان خود و دوست داشتن خود در جریان داستان شجاعانه‌ترین کاری است که می‌توان در تمام عمر خود انجام داد.

شهود غوطه‌ور شدن ناگهانیِ روح در جریان کیهانی زندگی است، جایی که تاریخ همه انسان‌ها به‌هم گره می‌خورد و ما می‌توانیم پاسخ هر سؤالی را آنجا بیابیم زیرا همه چیز آنجا مکتوب است.»

در واقع شرم با خشونت، پرخاشگری، افسردگی، اعتیاد، اختلال‌های خوردن و قلدری ارتباط دارد.

احساس شرم ما را متقاعد می‌کند که پذیرش داستان زندگی‌مان باعث می‌شود در نظر دیگران کوچک و بی‌اهمیت تلقی شویم و به‌این‌ترتیب احساس ارزشمندی را کنار می‌زند.

با فرار از تاریکی از نور هم می‌گریزیم

کمال‌گرایی صرفا به این دلیل میلی خودویرانگر است که اساسا هیچ چیز نمی‌تواند کامل و بی‌نقص باشد. کمال هدفی دست‌نیافتنی است. وانگهی آنچه در کمال‌گرایی بیشتر مطرح است نظر دیگران است، کمال‌گرا می‌خواهد در دید دیگران کامل و بی‌نقص جلوه کند.

کمال‌گرایی تفکری خودویرانگر و اعتیارآور است که این عقیده را در ما زنده نگه می‌دارد: اگر کامل و بی‌نقص به‌نظر برسم، اگر زندگی بی‌نقصی داشته باشم و هر کاری را در حد کمال انجام دهم، می‌توانم از احساس آزاردهنده شرم، قضاوت و انتقاد دور بمانم یا آن‌ها را به حداقل برسانم.

لزومی ندارد که نسبت به همه احساس تعلق داشته باشیم، همه به ما عشق بورزند و همه بتوانند به داستان ما گوش دهند، اما حداقل یک نفر را باید داشته باشیم تا در این امور با او سهیم شویم. اگر یک یا چند محرم در زندگی خود داشته باشیم، بهترین راه برای پذیرش و قبول پیوند و ارتباط با آن‌ها، این است که ارزشمند بودن خود را بپذیریم. اگر برآنیم که روابط خود را براساس محبت، احساس تعلق و سهیم شدن در داستان زندگی بنا کنیم، باید از همین جا شروع کنیم: من با ارزش هستم.

آنچه در قضیه شرم مطرح است، این است که بتوانیم احساس ارزشمندی کنیم ودر عین حال نقایص خود را که شجاعت، شفقت و پیوند با دیگران را برای ما به ارمغان می‌آورند، بپذیریم

در رویارویی با شرم عده‌ای با انزوا، دور شدن از دیگران و سکوت، از خود دفاع می‌کنند. عده‌ای دیگر درصدد خشنود کردن و راضی نگه داشتن دیگران بر می‌آیند عده‌ای هم با خشونت و مقابله‌به‌مثل علیه دیگران اقدام می‌کنند تا قدرت و کنترل را به دست آورند

در جریان موقعیت‌های دشوار، نه تنها باید خود را دوست داشته باشیم، بلکه باید درصدد باشیم که داستان واقعی را دریابیم و به حقیقت ماجرا پی ببریم. علاوه بر این برای کسب احساس ارزشمندی باید یاد بگیریم چگونه از خود در مقابل شرم محافظت کنیم

آن‌ها شرم را می‌شناسند و می‌دانند چه پیام‌ها و انتظاراتی آن را در وجودشان بیدار می‌کند. ۲. آن‌ها هشیاری خود را نسبت به پیام‌ها و انتظاراتی که می‌گویند «ناقص بودن، یعنی بی‌کفایتی»، افزایش می‌دهند. ۳. آن‌ها به افراد قابل‌اعتماد روی می‌آورند و داستان خود را با آنان در میان می‌گذارند. ۴. آن‌ها درباره موقعیت خجل‌کننده و شرم خود حرف می‌زنند، واژه شرم را به زبان می‌آورند، از احساس خود حرف می‌زنند و نیاز خود را مطرح می‌کنند