بریده‌هایی از کتاب موهبت کامل‌ نبودن

مقابله‌به‌مثل و شرمنده کردن دیگران شجاعت نمی‌خواهد. در یک چشم به هم زدن می‌توانم ابر قدرتِ شرم را در خدمت بدی درآورم. اما روبه‌رو شدن با ناراحتی و رنجش قضیه جداگانه‌ای دارد. فکر می‌کنم جواب فی‌البداهه تو این است که با شجاعت با قضیه روبه‌رو شوی

من و لورا همیشه درباره موضوعات حساس با هم حرف می‌زدیم. ما با هم خیلی راحتیم. بعضی وقت‌ها حرفی برای گفتن نداریم و بعبضی وقت‌ها هم دائم با هم در تماس هستیم و همه چیز را با هم تجزیه و تحلیل می‌کنیم.

شرم هویت و کیستیِ ما را زیر سؤال می‌برد اما احساس گناه رفتارمان را. وقتی کاری برخلاف معیارهای ایده‌آل خود انجام می‌دهیم یا در انجام کاری تعلل می‌ورزیم احساس گناه می‌کنیم. این احساس آزاردهنده اما مفید است چرا که باعث می‌شود برای کار خود عذرخواهی کنیم، برای جبران آن اقدام کنیم یا رفتار خود را تغییر دهیم، از این جهت احساس گناه مانند محرک عمل می‌کند. احساس گناه به اندازه احساس شرم نیرومند است اما تأثیر آن اغلب مثبت است، حال آنکه شرم نیرویی مخرب دارد. درواقع تحقیق من نشان می‌دهد که احساس شرم باور به تغییر و بهتر شدن را به‌تدریج از بین می‌برد.

وقتی رویدادی خجل‌کننده رخ می‌دهد و ما آن را در نهانخانه وجود خود پنهان می‌کنیم، در درونمان می‌جوشد و رشد می‌کند و ما را تحلیل می‌برد. باید تجربه خود را با کسی در میان بگذاریم. احساس شرم در برخورد با آدم‌ها پیش می‌آید و در بین آدم‌ها باید ترمیم شود.

اولین نکته‌ای که لازم است درباره شرم بدانیم این است که هرچه کمتر درباره آن حرف بزنیم، بیشتر بر ما غلبه می‌کند.

برای همه راحت نیست که داستان گرفتاری‌های خود را بپذیرند و اگر سخت تلاش کنیم که از بیرون همه چیز «روبه‌راه» به‌نظر برسد، هنگامی که مجبور شویم راست بگوییم شرایط سختی را تحمل خواهیم کرد. به همین دلیل است که شرم با کمال‌گرایی همخوانی دارد و خیلی راحت ما را ساکت و خاموش نگه می‌دارد.

در جامعه‌ای که می‌گوید: «خود را آخر از همه حساب کن»، عشق به خود و خودپذیری، ایده‌ای نسبتا انقلابی‌ای است.

نسبت به دختربچه درونم مهربان‌تر باشم و او را مانند دختر خودم بپذیرم

عشق به خود و پذیرش خود، موضوعی انتخابی نیستند که در صورت داشتن وقت اضافه به آن‌ها بپردازیم. آن‌ها از اولویت‌های اساسی زندگی به‌شمار می‌روند.

وقتی شفقت را نسبت به کسانی که ادعا می‌کنیم دوستشان داریم، تمرین نمی‌کنیم، انرژی زیادی از ما گرفته می‌شود. در واقع تضاد درون و بیرون، توان‌فرساست.

. وقتی تحت فشار یا خسته هستم ممکن است بدجنس یا سرزنشگر شوم، به‌ویژه نسبت به همسرم.

ذهن‌آگاهی: یعنی میانه‌روی و اعتدال در برخورد با هیجان‌های منفی، طوری که نه لازم باشد احساسات خود را سرکوب کنیم و نه در برچسب زدن به آن اغراق نماییم. نمی‌توان درد خود را نادیده گرفت و درعین‌حال نسبت به خود شفقت‌ورزید. ذهن‌آگاهی مستلزم آن است که افکار و احساسات خود را آن‌قدر بزرگ نکنیم که جنبه منفی آن بر ما غالب شود.

وقتی با خود مهربان‌تر شویم و خود را بیشتر دوست بداریم می‌توانیم کامل نبودمان را بپذیریم.

لزومی ندارد که نسبت به همه احساس تعلق داشته باشیم، همه به ما عشق بورزند و همه بتوانند به داستان ما گوش دهند، اما حداقل یک نفر را باید داشته باشیم تا در این امور با او سهیم شویم.

به خود عشق ورزیدن، یعنی یاد بگیریم که چگونه به خود اعتماد کنیم، چگونه به خود احترام بگذاریم و چگونه نسبت به خود مهربان باشیم.

پذیرش داستان زندگی‌مان می‌تواند دشوار باشد، اما نه مشکل‌تر از اینکه یک عمر بخواهیم از آن فرار کنیم. پذیرفتن ضعف‌ها و آسیب‌پذیری‌ها مخاطره‌آمیز است، اما نه زیانبارتر از اینکه از عشق، احساس تعلق و شادی چشم بپوشیم، چرا که چشم‌پوشی از این سه، ما را بیش از هرزمانی آسیب‌پذیر می‌سازد. اگر آن‌قدر شجاع باشیم که با جنبه تاریک وجود خود روبه‌رو شویم، می‌توانیم قدرت بیکران جنبه‌های روشن خود را دریابیم.

نقایص به ما یادآور می‌شوند که در این ماجرا همه با هم سهیم هستیم، ناقص و ناکافی، اما با هم.

باید باور داشته باشیم که سزاوار عشق و تعلق هستیم.

اصلی شفقت، پذیرش است. هرچه خود و دیگران را بهتر بپذیریم، مشفق‌تر خواهیم شد.

«اِلن به‌نظر من درخواست کردن چیزی که نیاز داریم، شجاعانه‌ترین کاری است که می‌توانیم انجام دهیم. من خودم چند تا از این مهمانی‌ها را به سختی تحمل کردم، چون جرئت نداشتم به کسی بگویم من را به خانه ببرد. من به تو افتخار می‌کنم.»