بریده‌هایی از کتاب افسردگی نهفته

هر اتفاق خوبی مصیبتی ذاتی درون خود دارد. ممکن است از بهبودی سرطانتان به وجد بیایید، بااین‌حال غصه بخورید که شیمی‌درمانی چه بلایی سرتان آورده است. خوشحال باشید که اوضاع چهار فرزندتان در مدرسه خوب است و هم‌زمان گله کنید که رسیدگی به تکالیف آن‌ها وقت زیادی از شما می‌گیرد. خوشحال باشید که شغل جدیدی پیدا کرده‌اید و دلتان برای برخی مزایای شغل قبلی‌تان تنگ شود. باید یاد بگیرید که چگونه غصه بخورید، درحالی‌که سپاسگزارید. لیوان نیمهٔ پر و نیمهٔ خالی دارد. مهم است که یاد بگیرید چگونه ارتباطتان را با احساسات هر دو نیمه وصل و قطع کنید.

«من غمگین نیستم، اما احساس خوشحالی هم نمی‌کنم. اگه از آخرین باری که احساس شادمانی کردم بپرسین، فکر نمی‌کنم چیزی یادم بیاد.»

وقتی آسیب‌پذیری عیب تلقی می‌شود، آنگاه افسردگی کاملاً نهفته رخ می‌نمایاند.

«داشتن دید مثبت به خودم زمان می‌برد و من ذهنم را باز نگه خواهم داشت.»

مهم‌تر از همه، اعتراف به افسردگی اعتراف به نقص است. اگر کمال‌طلبید، باید عیب‌هایتان را بپوشانید.

آن‌قدر درد را عقب رانده‌اید که اگر نمایان شود دیگر تشخیصش نمی‌دهید.

شاید در ارتباط با خشم راحت نباشید. شاید دربرابر اشکی که در چشمانتان حلقه می‌زند مقاومت کنید. بااین‌حال وقتی از احساس دوری می‌کنید، آن احساس مثل بومرنگ دوباره برمی‌گردد و به‌گونه‌ای روی شما تأثیر می‌گذارد که تشخیصش برایتان ناممکن باشد. قرار است شما عواطف را به یک خاطره و یک پیام قلاب کنید. مجال ظهور به احساسات خود دادن کلید حضور است.

شاید این ضرب‌المثل سوکومایی را شنیده باشید: «باد درختی را که خم می‌شود از جا درنمی‌آورد.» برقراری ارتباط با افکار قدرتمند و تجارب و احساساتی که لازم است برای مدتی به آن‌ها نپردازید همان خم‌شدن است. به‌سادگی درمی‌یابید که اگر اصرار بر راست‌ایستادن داشته باشید، از طوفان جان سالم به در نخواهید برد.

چرخه‌ای ایجاد می‌شود: نگرانی منجر به نیاز به کنترل، کنترل منجر به مسئولیت بیشتر، مسئولیت بیشتر منجر به خستگی و خستگی منجر به خشم یا رنجش پنهان درونی می‌شود.

چرا زمان و انرژی زیادی را صرف پنهان‌کردن کرده بود؟ دربارهٔ زمان تلف‌شده و فرصت‌های ازدست‌رفته نشخوار ذهنی می‌کرد. عصبانی بود و با پرخاشگری گفت: «من ده سال تمام از عمرم رو تلف کردم تا بتونم همون چیزی باشم که فکر می‌کردم دیگران ازم انتظار دارند.»

خود ناقصتان را در آغوش بگیرید.

همیشه نگرانید و باید خودتان و محیط اطرافتان را کنترل کنید.

برای دوری از احساسات دردناک و سرکوب جدی آن‌ها، ذهنتان را مشغول نگه می‌دارید.

پرسش‌نامهٔ افسردگی نهفته ۱. درددل‌کردن دربارهٔ مسائل خصوصی، به‌ویژه سختی‌ها و مشکلات واقعیِ زندگی،‌ برایتان سخت است؟

مهم است که با خیال راحت آن احساسات را تا جایی که نیاز دارید و تا زمانی که مفید است بروز دهید. اما این احساسات باید بیایند و بروند، نه اینکه در زندگی روزمرهٔ شما جا خوش کنند.

«گاهی دلسوزی به حال خود بیهوده‌ست. این روزها هیچ کاری رو به سرانجام نمی‌رسونم. با آدم‌های زیادی رابطهٔ یک‌طرفه دارم. وقتی با کسی از احساساتم حرف می‌زنم، معذب می‌شم.»

وقتی این کار شاق را بیاموزید که عواطف بسیار خام و دردناکتان را ابراز کنید یا به کسی اجازهٔ ورود به دنیای حقیقی خود را بدهید، تغییر خواهید کرد.

اتفاقات خوب زندگی نعمت‌های واقعی‌اند.

اگر بپذیرید آسیب‌پذیرید، خطرکردن بسیار آسان‌تر می‌شود. زیرا چه مبارزه کنید چه شکست بخورید، نه شکست، نه مبارزه و نه موفقیت شما را تعریف نمی‌کند. شما از آن شکست‌ها درس می‌گیرید. مجبور نیستید پنهانشان کنید. پذیرش آسیب‌پذیری آزادی می‌آورَد.

کمال‌طلبی را به سه دسته تقسیم می‌کنند: خودمدار که همواره از خود انتظار کمال دارد؛ دگرمدار که همواره از دیگران توقع کمال دارد؛ مطلوب جامعه که مبتنی بر فشار شدیدی است که از جانب دیگران برای رسیدن به کمال احساس می‌شود. دستهٔ آخر بسیار خطرناک است، زیرا یأسی بی‌پایان در پی خواهد داشت؛ البته دو دستهٔ دیگر نیز بی‌خطر نیستند.