بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

مادرِ بت‌ها بتِ نفْسِ شماست زآن‌که آن بت مار و این بت اژدهاست

ما در این انبار گندم می‌کنیم گندمِ جمع آمده گم می‌کنیم می‌نیندیشیم آخر ما به هوش کاین خلل در گندم است از مکرِ موش موش تا انبارِ ما حفره زده‌ست وز فنش انبارِ ما ویران شده‌ست اوّل، ای جان، دفعِ شرِّ موش کن وآنگهان در جمعِ گندم جوش کن

خشم و شهوت مرد را احول کند زاستقامت روح را مُبدَل کند

عشق خواهد کاین سخن بیرون بوَد آینه غمّاز نبوَد، چون بوَد؟ آینه‌ت دانی چرا غمّاز نیست؟ زآن‌که زنگار از رُخَش ممتاز نیست

ای بدیده خالِ بد بر روی عَم عکسِ خال توست آن، از عَم مَرَم!

چون یکی بشکست، هر دو شد ز چشم مرد احول گردد از مَیلان و خشم

چون یکی بشکست، هر دو شد ز چشم مرد احول گردد از مَیلان و خشم