بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

جان ز پیدایی و نزدیکی‌ست گم چون شکم پر آب و لب خشکی چو خُم

داد حق عمری که هر روزی از آن کس نداند قیمتِ آن در جهان

ای بسا ظلمی که بینی در کسان خوی تو باشد در ایشان، ای فلان

باد در مردم هوا و آرزوست چون هوا بگْذاشتی پیغامِ هوست

پوست باشد مغزِ بد را عیب‌پوش مغزِ نیکو را ز غیرت غیب‌پوش

آن یکی را روی او شد سوی دوست وآن یکی را روی او خود روی اوست

در شکارِ بیشهٔ جان باز باش همچو خورشیدِ جهان جانباز باش

دادِ خود از کس نیابم جز مگر زآن که او از من به من نزدیکتر

گفت: این از بهرِ تسکینِ غم است کز مصیبت بر نژادِ آدم است

این طلب در ما هم از ایجادِ توست رَستن از بیداد، یارَب، دادِ توست