بریده‌هایی از کتاب نامه‌های عاشقانه ویکتور هوگو

به رغم تمامی موانعی که ممکن است در آینده با آنها مواجه شوم، آماده‌ام تا چون شارل هفتم فریاد بزنم: «آنچه خداوند به من داده است، اهریمن نمی‌تواند بگیرد!»

عشقی که با حسادت همراه نباشد نه واقعی است و نه پاک.

در تمام اتفاقات زندگی آینده‌یمان سهم تو آرام کردن من و سهم من محافظت از تو خواهد بود.

به راستی باور دارم که از اعماق ناامیدی تا ارتفاع خوشبختی یک گام است.

یادآوری برایم دردناک نیست، زیرا تو در نهایت متعلق به منی، حداقل در امید و آرزوهایم و در آینده مال منی.

او از همین حالا آدل را همسرش می‌داند و جسورانه نامه‌هایش به او را با «شوهرت» امضا می‌کند.

اگر می‌دانستی، عشق عزیز، با چه رنجی به خداوند التماس می‌کنم که بر تنهاییم رحم کند، و فرشته‌ای که به من قول داده شده را به من بدهد، شاید می‌توانستی تصور کنی عشق ابدی می‌تواند چه قدرتی روی موجودی فانی اعمال کند.

همیشه یک در باز وجود دارد که از آن در می‌توان از بداقبالی گریخت و روزی که آخرین امیدم از بین برود باید از آن در عبور کنم.

من باید خیلی زود تو را ببینم. آه! کلمه‌ی زود چقدر غم‌انگیز است وقتی حضورت را همین الان نیاز دارم!

آه، آدل، تصویرت روی قلبم حک شده است، قلبی که نطفه‌های هر فضیلت کوچکی که ممکن است داشته باشم در آن رشد یافته است.