بریده‌هایی از کتاب معسومیت

گفتم: «ببینم آقای بلموندو، آدم‌ها قبل به دنیا اومدن نه ماه تو شکم مادرشون هستند یا پدرشون؟» گفت: «معلومه آقا، تو شکم مادرشون.» گفتم: «از شکم مادرشون که زدند بیرون، دو سال تموم پدرشون به اون‌ها شیر می‌ده یا شیر مادرشون رو می‌خورند؟» گفت: «البته که شیر مادرشون رو، آقا. پدرها که شیر ندارند.» گفتم: «پس چرا وقتی ریق رحمت رو سرمی‌کشیم باید اسم پدرمون بیاد روی اون سنگ صاحاب‌مرده نه اسم مادرمون؟ تو که سالی هزارتا از این سنگ‌ها می‌نویسی تا حالا بهش فکر نکرده‌ای؟»

اگه مرده‌ها اون زیر می‌تونستند پیش هم برند و با هم آشنا بشن، چه‌جوری می‌شد؟

وقتی خطی بد باشه، آدم فقط به معنی کلمه‌ها فکر می‌کنه. گمونم خط خوشگل یه جورایی مثل خوانندهٔ خوشگل می‌مونه چون وقتی خواننده خوشگل باشه، احتمال این‌که شنونده به جای گوش‌دادن به صدای یارو مدام حواسش پرت چشم و ابروی طرف بشه خیلی زیاده.

من قسم می‌خورم هرچی جلوتر بریم بیش‌تر آدم‌ها گندتر و حقه‌بازتر می‌شن. بنابراین، امروز داری با خلیل شماره یک حرف می‌زنی که ممکنه خیلی هم ناز و ماه باشه ولی خواهرت قراره با خلیل حقه‌باز دو و خلیل بی‌پدرومادر سه هم زندگی کنه.

هرچی بود سال اولی بود که مرده بود و هر جور حساب کنید حق داشت انتظار داشته باشه کسی بره سراغش

به این فکرمی‌کردم که چه‌قدر خوب می‌شد اگه نیشابور قرن هفتم واقعا هنوز یه جایی تو این عالم وجود داشت و آدم به جای این‌که برای تفریح بره شمال و شیراز و اصفهان، می‌تونست از سوراخی تونلی چیزی رد بشه و گه‌گاهی بره تو اون شهر هفت قرن پیش و با آدم‌هاش اختلات کنه.

گفتم: «منصوربن اسحاق می‌گه اگه حمیراها نبودند، زمین از آدم‌های بزرگ خالی می‌شد چون همه اون بالا می‌موندند و هیچ‌جوره حاضر نبودند برگردند پایین. می‌گه این حمیراها هستند که مثل طنابی بین زمین و آسمون کشیده شده‌اند و باعس می‌شن اون آدم‌ها از اون بالا بیاند پایین.»

من دلم می‌خواد این دخترهای معسوم هیچ‌وقت عروسی نکنند. دلم می‌خواد هیچ‌وقت با یه مرد که اسمش شوهره و قسم می‌خورم در نودونه درصد اوقات از گاو هم احمق‌تره، زیر یه سقف نرن.

لبخندش طوری بود که می‌شد ازش عکس گرفت و زیرش نوشت: «معسومیت یعنی این»

حتی احمق‌ترین دخترها هم تو شنیدن درددل نابغه‌ند

از نظر من کلا پسرها دو دسته‌ند؛ یا دوست دارند اول دربارهٔ دخترها حرف بزنند و بعد دربارهٔ پول یا دوست دارند اول دربارهٔ پول حرف بزنند و بعد برند سراغ دخترها. یعنی تو کل مخ اون‌ها بگردی حتی یه نقطه هم پیدا نمی‌کنی که مربوط به همدلی و سنگ صبور بودن و این جور چیزها باشه.

پدرم می‌گفت حرف‌ها مثل سطل می‌مونند که باهاشون غم رو از چاه دل می‌کشند بیرون.