بریده‌هایی از کتاب کتابفروشی نویسندگان فقید

اپلیکیشن‌های کتابخوانی را که در آن با لمس صفحهٔ موبایل می‌شد ورق زد یا یک کلمه را پاک کرد. افراد تحصیلکرده از آن خوششان می‌آمد، افراد طرفدار تکنولوژی هم آن را دوست داشتند. و بعضی از دانشجویان، دانشجویانی که از طرفداران قدیمی رابرت بودند. خلاصه کسانی که دوست نداشتند پول زیادی بابت کتاب بدهند از این امکانات خوششان می‌آمد چون آن اَپ مجانی بود. این‌طوری آدم می‌توانست زود معروف شود، اما دیگر به نظر نمی‌رسید معروف شدن یا خیلی چیزهای دیگر برایش جالب باشد. من هم او را درک نمی‌کردم و موضوع را به او گفتم. او کوشید توضیح دهد و گفت: «وقتی به این راحتی کتاب رو به دست می‌آری، زیاد هم بهش توجه نمی‌کنی، می‌دونی.»

احساس گناه طمعکارترینِ حس‌هاست، همه‌چیز را از انسان می‌گیرد اما حس غم و اندوه فقط به زمان نیاز دارد و با گذشت زمان درست می‌شود

«نمی‌تونم تصور کنم چیزی بهتر از یه کتاب بخواد حواس آدم رو پرت کنه.»

«نباید سفرت رو لغو می‌کردی، حالش خوب می‌شه. معجزه هنوز اتفاق می‌افته، حتی برای مادرهایی مثل من.»

همان بدنی که تمام کارهایی که از آن خواسته شده، انجام داده بود؛ بدنی که مدام فکر می‌کردم از من می‌پرسد: «که چی؟»

فرانسه دوهزار و پانصد کتابفروشی دارد و الی و دافنه آن روز عصر تصمیم گرفته بودند تا جایی که ممکن است به کتابفروشی‌های مختلف سر بزنند. البته این بدترین راه دیدن پاریس نیست. نگرشی که پاریسی‌ها به کتابفروشی دارند. کمی شبیه نگاهشان به نانوایی‌هاست: هر دو مکان‌های عمومی و مهمی به شمار می‌روند. خیلی مسئله را بزرگ نمی‌کنند __ در نانوایی نان هست و در کتابفروشی کتاب __ با این حال برای کتاب بیش‌تر از نان احترام قایلند. چیزهایی که برایشان اهمیت داشت، دکل‌های برق فشار قوی و سیستم فاضلاب بود، اما کتاب و نان باگت چندان مهم نبود ولی اگر کتاب و نان را از پاریس می‌گرفتید، مثل این بود که برج ایفل و رودخانهٔ سن را از آن شهر گرفته باشید.

یک هنرمند پرتلاش برای خانواده افتخار کسب خواهد کرد اما از طرفی دو هنرمند پرتلاش و آس‌وپاس فقط خانواده را ورشکست می‌کنند.

قلب مادران به اشکال مختلفی می‌شکند که این جای تعجب ندارد اما چیزی که مرا شگفت‌زده می‌کند این است که همیشه راه‌های جدیدی برای این‌که بشکند پیدا می‌شود.