بریده‌هایی از کتاب دختری که به اعماق دریا افتاد

بزرگ‌ترین برادرم، سانگ، می‌گوید اعتماد به‌دست‌آوردنی است؛ می‌گوید اعتمادکردن به کسی به دادن خنجری به او برای زخمی‌کردن آدم می‌ماند.

اعتماد به‌دست‌آوردنی است؛ می‌گوید اعتمادکردن به کسی به دادن خنجری به او برای زخمی‌کردن آدم می‌ماند.

چرا تمام چیزهایی که دوستشان داریم باید از ما گرفته شود؟

«باید به یه چیزی باور داشته باشی که بتونی خدای اون چیز باشی.»

سرنوشت می‌تواند مسیرهای مختلفی داشته باشد.

اون به من یاد داد که اختیار زندگیم دست خودمه، نه کس دیگه. باعث شد باور کنم که می‌تونم زندگی‌ای داشته باشم فراتر از اونی که از من انتظار می‌رفت؛ یه زندگی... که خودم می‌خواستم.»

با مرگ بیگانه نیستم، اما دیدنش هرگز آسان‌تر نمی‌شود.

هیچ کار خارق‌العاده‌ای هرگز از سرِ منطق و دلیل انجام نمی‌شود بلکه انجام می‌شود چون روحت تنها وقتی می‌تواند نفس بکشد که آن کار را انجام دهی.

حقیقت دارد که آرزو بخشی از روح آدم است. چون آرزوی حقیقی چیزی است که اگر هرگز برآورده نشود، ممکن است قلب آدم را بشکند.

من وارد جهانی دیگر شده‌ام... جهانِ اژدهایان، خدایان با قدرتی لایتناهی، آدم‌کش‌های نامرئی لای سایه‌ها؛ جهانی که در آن صدایت ممکن است به پرنده تبدیل شود و سپس دزدیده شود؛ و جهانی که دست هیچ‌یک از عزیزانم در آن به من نخواهد رسید.

«تو کی باشی که بخوای امیدهاشون رو قضاوت کنی؟ حداقل اون‌ها امید دارن. تو چی داری؟ شمشیری بُران؛ کلامی پر از نفرت.» هر دو داریم سنگین نفس می‌کشیم. نگاهش از دهانم به چشمانم حرکت می‌کند. به‌آرامی می‌گوید: «واسهٔ آدمی که نمی‌تونه حرف بزنه، خیلی حرف واسهٔ گفتن داری.» چیزی در لحن صدایش وجود دارد... احترام است؟ جوری نگاه می‌کند که انگار می‌خواهد بیشتر بگوید، اما رویش را برمی‌گرداند. «اما مهم نیس. تو یه زندگی دیگه، ممکنه ساحلی پذیراتر از این‌جا پیدا کنی. اما فعلاً، دریا تاریکه و خدای دریا هم خوابه و ساحل هم خیلی از این‌جا فاصله داره.» ریتم افتانوخیزان این واژه‌ها را قبلاً نیز شنیده‌ام. این کلام، کلام خداحافظی است.

چرا تمام چیزهایی که دوستشان داریم باید از ما گرفته شود؟ چرا نمی‌توانیم آنچه را دوست داریم تاابد زنده و گرم و سالم در دستانمان نگه داریم؟

به نظر من عشق نباید خریدنی یا به‌دست‌آوردنی یا حتی دعاکردنی باشه؛ باید رایگان داده بشه.»

اعتماد به ایمان می‌ماند؛ که اعتمادکردن به یک نفر مثل باورداشتن به الههٔ انسان‌ها و جهانی است که شکلشان داده است.

بزرگ‌ترین برادرم، سانگ، می‌گوید اعتماد به‌دست‌آوردنی است؛ می‌گوید اعتمادکردن به کسی به دادن خنجری به او برای زخمی‌کردن آدم می‌ماند.

«چرا همه چی بستگی به من داره؟»

تو یه هدف داری، و تا وقتی هدفت رو تا آخر دنبال نکنی تسلیم نمی‌شی، یا حداقل تا وقتی نهایت تلاشت رو برای رسیدن به هدفت نکرده باشی. یا این‌که آیا همین الآن هم تمام تلاشت رو کردی و می‌خوای تسلیم شی؟»

ن حتی اگر هم ترسیده باشم، می‌دانم که خودم این را انتخاب کرده‌ام. من سازندهٔ سرنوشت خودم هستم.

من نه زیبایی او را دارم و نه وقارش را. من فقط ارادهٔ آهنینی دارم که مادربزرگم همیشه می‌گفت روزی گریبان‌گیرم می‌شود

آرزو بخشی از روح آدم است. چون آرزوی حقیقی چیزی است که اگر هرگز برآورده نشود، ممکن است قلب آدم را بشکند.