بریده‌هایی از کتاب دختری که رهایش کردی

«اتاق برادر من پنجره نداره، ولی مامانم یه پوستر توی اتاقش زده که عکسِ یه پنجره روشه.»

«دیگه کسی گوش نمی‌کنه. همه می‌دونن که چی باید بشنون اما هیچ‌کس واقعاً گوش نمی‌‌کنه.»

می‌دونی چه حسی داره وقتی خودتو به سرنوشتت می‌سپری؟ یه‌جورایی بهت خوشامد می‌گه. دیگه نه دردی هست، نه ترسی و نه اشتیاق و آرزویی. مرگ، امید بود که داشت با این تسکین به وجود می‌ا‌ومد.

تنها چیزی‌که مهمه، خودِ آدم‌هان.» لیو به دست‌هایشان نگاه کرد و توی صدایش خش افتاد. «تنها چیزی‌که تو این دنیا ارزش داره، اینه که آدم عاشق کیه.»

«انجام کار اشتباه فقط اولین بارش سخته، بعدش دیگه عادی می‌شه.»

«تو واقعاً فکر می‌کنی که ماها حق انتخاب داریم؟» صداش خیلی ضعیف بود. «تو واقعاً فکر می‌کنی که ما انتخاب کردیم این‌جوری زندگی کنیم؟ تو این‌همه خرابی و ویرونی، فکر می‌کنی خودمون انتخاب کردیم بخوایم شریک جرم یه عده از خدا‌ بی‌خبرِ غاصب شیم؟ تو می‌دونی ما چه چیزهایی تو خط مقدم جبهه‌ها می‌بینیم؟ تو فقط به خودت فکر می‌کنی...»

هیچ‌کی مثل خواهر تنیِ آدم، نقاط ضعف آدم رو نمی‌شناسه که بدون هیچ گذشتی، دقیقاً همون نقاط ضعف رو نشونه بگیره

طوری نوشته شده بود که خواننده را به شادی و آرامش دعوت می‌کرد، چون حق به حق‌دار رسیده بود.

"تو ستاره‌ی منی تو این دنیای دیوونه.

یهو خودم رو روی آرنجم نگه داشتم و به اون‌طرفِ می‌می و ژان رسوندم تا دست خواهرم رو بگیرم. بهش گفتم: «آره، تو می‌تونی. البته که می‌تونی.