بریده‌هایی از کتاب مبدأ

"آیا واقعاً تولد، شروعم بوده است؟ چرا هستم؟ باید چه‌کار کنم؟ مقصد کجاست؟ " سؤالاتی که هیچ‌گاه ذهنم را رها نکردند!

. در مکان و زمان سفر می‌کردم. دو روز در این حالت بودم. تمرکز! تمرکز! بالاخره متوجه شدم میان دو بعد ماده و غیرماده معلق هستم. کشف بسیار جدیدی بود و باید آن را ثبت می‌کردیم. تازه متوجه شدم ما بااین‌همه پیشرفتی که کردیم از عالم ماده هیچ‌چیز نمی‌دانیم و تنها توانسته‌ایم گوشه‌ای از علم را ببینیم! ما چقدر ضعیف و کوچک بودیم! من بعد غیر ماده را درک کردم! من قبل از این‌که بمیرم مردم!

مطمئن هستم هدف ابدیت برای همه یکی است. مطمئن هستم مقصد یکی است. مطمئن هستم مقصد ما همان مبدأ ماست!

روزگار همیشه نقاط ضعف را می‌داند و ادعا را از حقیقت تشخیص می‌دهد

از آن به بعد دیگر نمی‌خندیدم و شادی نمی‌کردم تا روزگار شادیم را به بدبختی و غم تبدیل نکند. البته از چیزی هم ناراحت نمی‌شدم، چون دنیا را سیاه و بد می‌دیدم و ناراحتی و غم را لازمه آن.

"آیا واقعاً تولد، شروعم بوده است؟ چرا هستم؟ باید چه‌کار کنم؟ مقصد کجاست؟ " سؤالاتی که هیچ‌گاه ذهنم را رها نکردند!

نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد اما غرورم را کنار گذاشتم و در مکالمات آن شب عاشقش شدم. نامش یامینای بود. بهترین روزهای زندگی‌ام روزهای عاشقی بود.

به آن‌ها می‌گفتم ناامیدی وقتی بدانیم اوواش بر همه‌چیز تسلط دارد و حواسش به ماست دیگر معنی ندارد. اما عده‌ی زیادی نمی‌توانستند باور کنند! آن‌ها را کاملاً می‌فهمیدم و می‌دانستم باید اتفاقاتی برایشان بیفتد و تجربیاتی کسب کنند تا بتوانند وجود اوواش را قبول کنند.

تازه متوجه شدم ما بااین‌همه پیشرفتی که کردیم از عالم ماده هیچ‌چیز نمی‌دانیم و تنها توانسته‌ایم گوشه‌ای از علم را ببینیم! ما چقدر ضعیف و کوچک بودیم! من بعد غیر ماده را درک کردم! من قبل از این‌که بمیرم مردم! دنیایم کاملاً تغییر کرده بود. بسیار سخت‌تر از چیزی بود که فکرش را می‌کردم! گاهی اوقات آن‌قدر سخت می‌شد که آرزو می‌کردم هیچ‌گاه عالم غیر ماده را نمی‌فهمیدم. عالم غیر ماده زمان و مکان نداشت! می‌توانستم تمام ظلم‌ها، سختی‌ها، گریه‌ها و خنده‌ها را در یک‌لحظه حس کنم! کسی دروغ می‌گفت باید باور می‌کردم! کسی بد بود تا اعماق وجودم اذیت می‌شد اما باید کنارش می‌نشستم! آینده را می‌دیدم اما محکوم به سکوت بودم. علت بسیاری از بیماری‌ها و راه‌حل آن‌ها را می‌دانستم اما نباید درمان می‌کردم چون صلاحشان آن بود و آینده‌شان را می‌دیدم که بدون آن بسیار بد می‌شود! مجبور بودم اشتباه کنم با اینکه عواقب آن را می‌دانستم! جسمم تحمل این‌همه بی‌زمانی بی‌مکانی را نداشت! این تعارض بسیار زجرآور شده بود!

بعد غیرمادی‌ام در آرامش مطلق است انگار می‌داند که جای خوبی می‌رود. انگار از بدنم راضی است.