بریده‌هایی از کتاب رنج های ورتر جوان

دل من خود پرجوش و خروش است، من تنها به‌یک ترانه لالایی نیازمندم و پاسخ این نیاز را در عظمت او، هومر عزیز خویش، یافته‌ام. بارها با همین لالایی‌ها جریان خروشان خون خویش را آرامش بخشیده‌ام، زیرا ناهمگون‌تر و ناآرام‌تر از این دل هرگز ندیده‌ام

زیرا دل تو نیز آیینه‌ای از وجود بی‌کران پروردگار است

راستی، حال من اینجا خوب است. تنهایی مرهمی شفابخش برای دل من در این سرزمین بهشتی است و اغلب بهار جوانی دل لرزان مرا یکسره می‌آکند. هر درختی، هر پرچینی به‌دسته گلی می‌ماند و آدمی‌دوست دارد به شکل پروانه‌ای درآید و در این دریای عطرها شناور شود و طعام خویش را بجوید و بیابد.

یار مهربان، هنگام انجام این کار دریافتم که کژفهمی‌ها و سستی‌ها شاید بیش از نیرنگ‌ها و خباثت‌ها، سبب گمراهی در جهان می‌شود. دست کم این دو ویژگی واپسین، بی‌تردید کم اثرتر از دو علت نخستین نیست.

یار مهربان، هنگام انجام این کار دریافتم که کژفهمی‌ها و سستی‌ها شاید بیش از نیرنگ‌ها و خباثت‌ها، سبب گمراهی در جهان می‌شود. دست کم این دو ویژگی واپسین، بی‌تردید کم اثرتر از دو علت نخستین نیست.

می‌خواهم دَم را غنیمت شمارم و گذشته‌ها را به‌فراموشی بسپارم.

بسیار شادمانم که از آنجا رفته‌ام! ای نیکوترین یار، دل آدمی بس غریب است! تو را که بسیار دوست داشتم و جدایی‌ات برایم ناممکن بود، ترک گفتم و اکنون شادمانم! می‌دانم که این احساس را بر من می‌بخشی. آیا دیگر دوستی‌های من نیز از سر تقدیر نبود تا دلی همچون دل مرا به‌هراس اندازد؟

همه کار جهان بیهوده است و هر انسانی که به خاطر دیگران و بدون عشق و علاقه و نیاز، برای کسب پول یا شهرت تن به کاری دهد، ابلهی بیش نیست.

چشمان لوته گشتم. آه، از یکی به دیگری می‌نگریست! اما به من، به من، به من که سرخورده آنجا ایستاده بودم، نگاه نمی‌کرد! در دل هزار بار او را وداع گفتم! به من نمی‌نگریست!

«ما باید با کودکان همان رفتاری را کنیم که پرودگار در حق ما روا می‌دارد، زیرا پروردگار نیز ما را غرق در رویاهای شیرین به هر سو می‌کشاند و در این نیک‌بختی وامی‌نهد.»

نوع بشر همه جا یکسان است. بسیاری بیشتر عمر خود را کار می‌کنند تا زنده بمانند و همان اندک مجالی که از کار فراغت می‌یابند، چنان برای آنان هراس‌انگیز است که می‌خواهند به‌هر بهایی از آن بگریزند. آه، این تقدیر بشر است!