بریده‌هایی از کتاب هیچ ملاقاتی تصادفی نیست

یاد گرفتم که عشق انسان را بزرگ می‌کند و به بلوغ می‌رساند. تا به این سن کسی به من نیاموخته بود که عشق احساسی شخصی و یک‌طرفه است. سوختن کسی که از صمیم قلب دیگری را دوست دارد...

خود را لوس کردن با دوست داشتن خود تفاوت دارد. لوس کردن خود یک حالت دفاعی است، اما دوست داشتن خود به معنی پذیرش است!

. انسانی که تمام نیرویش را از ثروتش می‌گیرد به‌تمامی در ترس است، چون مدام در ترس از دست دادن داشته‌هایش است.

فرزندم، گاهی دنیا را می‌گردی، اما اسارتت پایان نمی‌پذیرد. به یاد داشته باش که انسان به بزرگی قلب و به میزان علم خود آزاد است.»

نمی‌دانیم زندگی چه زمانی به ما چه می‌دهد و چه چیز از ما می‌گیرد. کنترل‌گرایی یک بیماری است. دِنیز ما نمی‌توانیم چیزی را کنترل کنیم.

نمی‌توانی ببینی؟ داری زیر تمام معناهایی که به او داده‌ای خُرد می‌شوی. حال آنکه تمام این معناها را خودت به او داده‌ای. بنابراین او را از دست نداده‌ای. قابلیت چنین نوع دوست‌داشتنی هنوز در قلب تو وجود دارد.»

به این فکر کردم که هیچ ملاقاتی تصادفی نیست. نظام جهان هستی واقعاً بی‌نقص و عادل است... این دیگر چه کاری است که چون تو نتوانستی نظمش را ببینی یا متوجهش باشی، در موردش ایراد بگیری و آن را سرزنش کنی؟

زیاد فکر کردن شعلۀ عمل کردن را خاموش می‌کند. ذهن پر از دام است. مدام سکندری می‌زند. نمی‌خواهد راه برود، رشد کند، یاد بگیرد و به‌سختی بیفتد. ترجیح می‌دهد جایی را که به آن عادت دارد به همان شکل حفظ کند. می‌خواهد وضعیت موجود را حفظ کند. برای همین خیلی از فرصت‌ها از بین می‌رود، خیلی از آزمون‌ها و خیلی از معجزه‌ها...

شادی نه با داشتن چیزهای زیاد، بلکه با نیاز داشتن به چیزهای کم به دست می‌آید

انسان درواقع زمانی خوشحال می‌شود که کسی او را بفهمد، نه زمانی که کسی با او صحبت می‌کند.

مولانا هم می‌گوید: «انسان‌ها هم مانند کتاب هستند. به جلدش نگاه نکنید و فریب نخورید. ارزش واقعی‌شان را وقتی متوجه می‌شویم که آن‌ها را می‌خوانیم.» برای کسی که خواندنش را بلد باشد هر انسانی، کتابی متفاوت است. همان‌طور که بعضی کتاب‌ها آموزنده‌اند، بعضی کسل‌کننده، بعضی‌ها جذاب و بعضی پر از آگاهی. همان‌طور که با خواندن کتاب یاد می‌گیریم کتاب‌های خوبی انتخاب کنیم، با شناختن انسان‌ها هم یاد می‌گیریم به چه کسی گوش کنیم و از چه کسی دوری کنیم.

لطف بزرگی است که زندگی پر از ناشناخته‌هاست...

به جای گفتن "چرا من"، باید پرسید "چگونه باید از این تجربه بگذرم و عبور کنم" این بهترین کار ممکن برای رسیدن به راه‌حل است.

«انسان وقتی انتظارش را ندارد به کسی که توقعش را ندارد، می‌بازد. از کسی که انتظارش را ندارد، عمیق‌ترین ضربه را می‌خورد، چون انسان خودش را از دشمن محافظت می‌کند، اما از نزدیکانش آسیب‌پذیر است.»

«اشک چشم، خندۀ روح است.»

«اگر قسمت تو باشد از یک مورچه هم درسی یاد می‌گیری. اگر قسمت نباشد، دنیا هم جلویت زانو بزند برای تو اشتباه خواهد بود.»

گردو میوه‌ای است که بسیار سخت و سفت به نظر می‌رسد، اما وقتی پوست سخت آن را جدا می‌کنیم داخلش نرم و لذیذ است. برای رسیدن به آن لذت، باید از پوست سخت آن عبور کنیم.»

برای ایجاد امید روی زمین حتی یک نفر هم کافی است. «و تازه تو می‌توانی این فرد باشی. این‌گونه "تویی"جدید و تازه از تو متولد می‌شود و بعد تویی دیگر و همان‌طور که"تو" توسعه می‌یابی، به"ما" تبدیل خواهی شد.»

فلسفۀ حیات بر پایۀ امیدواری و سهیم کردن دیگران در این امید قرار دارد. همچنین ادامه می‌دهد: «امیدواری به معنی مثبت‌اندیشی صرف نیست. به معنی نادیده گرفتن تراژدی‌هایی که در زندگی با آن مواجه می‌شویم هم نیست. بلکه امید به معنای دیدن هر احتمال است. یعنی به جای نشستن گوشۀ خانه و کفر و ناسزاگویی، هر کاری که برای خوب شدن از دستت برمی‌آید، انجام بده.»

هیچ ملاقاتی تصادفی نیست تقدیر انسان را رها نمی‌کند، لحظه به لحظه از نو نوشته می‌شود