بریده‌هایی از کتاب هیچ ملاقاتی تصادفی نیست

«چیزی که کرم به آن "پایان" می‌گوید، خدا تولد یک پروانه می‌گوید...»

«برازنده‌ترین چیز برای عاشقان حزن است، سوختیم و آتش گرفتیم، اما هرگز از این حزن شکایت نکردیم.»

راه کسانی که قلبشان پر از خوبی است، همیشه باز است

پرنده‌ها نگران نمی‌شوند که فردا چه چیز می‌خورند. آن‌ها در امان خداوند هستند و در دنیا پرنده‌ای وجود ندارد که از گرسنگی مرده باشد. ماهی‌ها با فکر اینکه فردا چه می‌خورند دچار افسردگی نمی‌شوند. آن‌ها در امان خداوند هستند. در دنیا ماهی‌ای وجود ندارد که از گرسنگی مرده باشد. متأسفانه فقط با خطراتی که بشر برایشان پیش می‌آورد، گرفتار می‌شوند. در طبیعت هیچ موجود زنده‌ای به فکر بازنشستگی نیست، سرمایه‌گذاری نمی‌کند، پول و مال جمع نمی‌کند. هر جاندار در امان خداست. هیچ حیوانی تا به ظلم انسانی گرفتار نشده است، از نگرانی و گرسنگی نمی‌میرد. ما هم بخشی از این طبیعت هستیم. ما هم در امان خداوندیم.

متوجه شدم قبل از اینکه واقعاً زندگی کنم، کم مانده است بمیرم. پول به دست آوردم، جایگاه شغلی به دست آوردم و بازنشسته شدم؛ فراموش کردم زندگی کنم.»

هیچ ملاقاتی تصادفی نیست، این را هرگز فراموش نکن

در هر سفری دشواری‌هایی وجود دارد. اما این‌ها نه برای ضعیف کردن تو که برای به بلوغ رساندن توست.»

برای ایجاد امید روی زمین حتی یک نفر هم کافی است

اگر آدمی هم رابطه‌اش را با طبیعت قطع نمی‌کرد، در تعادل، سلامت و شادی به سر می‌برد.

در طول زندگی‌ام شیفتۀ انسان‌هایی می‌شوم که مصمم و اهل مجادله کردن‌اند؛ چون انسان‌های زیادی هستند که خیلی وقت‌ها منتظر می‌مانند آنچه نیاز دارند به‌خودی‌خود به سمت آن‌ها برود. اما برخی منتظر نمی‌مانند مسائل به‌خودی‌خود پیش بیایند، خودشان برمی‌خیزند و می‌روند و آن را می‌ستانند.

فلسفۀ حیات بر پایۀ امیدواری و سهیم کردن دیگران در این امید قرار دارد. همچنین ادامه می‌دهد: «امیدواری به معنی مثبت‌اندیشی صرف نیست. به معنی نادیده گرفتن تراژدی‌هایی که در زندگی با آن مواجه می‌شویم هم نیست. بلکه امید به معنای دیدن هر احتمال است. یعنی به جای نشستن گوشۀ خانه و کفر و ناسزاگویی، هر کاری که برای خوب شدن از دستت برمی‌آید، انجام بده.» هاکان منگوچ این‌گونه بیان می‌کند که برای ایجاد امید روی زمین حتی یک نفر هم کافی است. «و تازه تو می‌توانی این فرد باشی.

رؤیایی درست یا نادرست وجود ندارد. فقط باور و هدف وجود دارد. تاوان آن را هم کسی که در راه پیش می‌رود، می‌پردازد.

گاهی رفتن، آزاد کردن کسی است که دوستش داری.

انسان به این دلیل خود را به تنهایی می‌کشد که بیشتر صدمه نبیند. جنبۀ غلط زندگی؛ منیت انسان را به سوی تنهایی می‌کشاند.

«تلاش برای بیان عشق با کلمات از بین بردن آن است. بعضی چیزها با کلمات قابل‌توضیح نیستند. اگر توضیحشان بدهیم از ارزششان کاسته می‌شود.»

آدمی وقتی در تلاش است تا حال فرد دیگری را خوب کند، راهی برای خوب کردن حال خود هم پیدا می‌کند.

«اگر قسمت تو باشد از یک مورچه هم درسی یاد می‌گیری. اگر قسمت نباشد، دنیا هم جلویت زانو بزند برای تو اشتباه خواهد بود.» مولانا

در عجبم از اینکه ممکن است کسی هزاربار به کعبه برود، اما خود را نیابد و کسی که پا از روستای خویش فراتر نگذاشته است در قلب خود به دور کعبه‌ای مدام در حال طواف باشد

انسان درواقع زمانی خوشحال می‌شود که کسی او را بفهمد، نه زمانی که کسی با او صحبت می‌کند.

وقتی راه افتادی و برای چیزی که نیاز داری نیت کردی، حتماً آن را به دست می‌آوری.