بریده‌هایی از کتاب قدرت اسطوره

به نظر او سنت‌های عرفانی به رغم تفاوت‌هایی که با یکدیگر دارند، در فراخواندن ما به آگاهی عمیق‌تری که نفسِ عمل زیستن است همنوایی دارند. در قاموس کمبل، گناه غیرقابل بخشش، گناه غفلت، هوشیار نبودن، و کاملا بیدار نبودن است.

به گفته کمبل همه نام‌ها و انگاره‌های ما از خداوند، بر حقیقتی غایی دلالت می‌کند که بنا به تعریف، به فراسوی زبان و هنر راه می‌برد. اسطوره نیز یکی از نقاب‌های خداوند است ــ استعاره‌ای برای آنچه پشت دنیای مریی نهفته است.

پرسیدم، «ایگیوگاریوک کیست؟» کمبل پاسخ داد، «آه، او شَمن قبیله اسکیموی کاریبو در شمال کانادا بود، و همان کسی بود که به دیدارکنندگان اروپایی گفت، تنها خرد حقیقی دور از انسان‌ها، در تنهایی بزرگ زندگی می‌کند، و تنها از طریق رنج می‌توان آن را به دست آورد. فقط تنهایی و رنج است که دریچه ذهن را به روی آنچه بر دیگران پوشیده است باز می‌کند. »

«علت پوشیده همه رنج‌ها، میرا بودن است که خود شرط اوّلیه زندگی است. اگر قرار باشد زندگی را تایید کرد نمی‌توان میرایی را نفی کرد.»

اما چنانچه به این نکته بیاندیشیم که خودمان از خاک برآمده‌ایم، و از جای دیگری به اینجا پرتاب نشده‌ایم، درمی‌یابیم که ما همان زمین یا آگاهی زمین‌ایم. اینها چشمان زمین‌اند. و این صدای زمین است.

من گروه کثیری از دوستانم و والدینم را از دست داده‌ام. اما درک این مطلب که به واقع آنها را از دست نداده‌ام، بسیار، بسیار زیرکانه در من حلول کرده است. آن لحظه‌ای که با آنها بودم، دارای کیفیتی چنان ابدی است که هنوز در من حضور دارد. آنچه آن لحظه به من داده هنوز با من است، و در آن نوعی آگاهی نامیرا وجود دارد.

من گروه کثیری از دوستانم و والدینم را از دست داده‌ام. اما درک این مطلب که به واقع آنها را از دست نداده‌ام، بسیار، بسیار زیرکانه در من حلول کرده است. آن لحظه‌ای که با آنها بودم، دارای کیفیتی چنان ابدی است که هنوز در من حضور دارد. آنچه آن لحظه به من داده هنوز با من است، و در آن نوعی آگاهی نامیرا وجود دارد.

به نظر من جذاب‌ترین مطلبی که در عهد جدید مسیحیت وجود دارد، این عبارت است: «به آنچه باور دارم که دارم. در آنچه باور ندارم کمکم کن.»

یک ضرب‌المثل هندی می‌گوید، «فقط یک خدا می‌تواند یک خدا را بپرستد.»

به ایدئولوژی و شیوه حقیر اندیشیدن خود می‌چسبید، و هنگامی که تجربه بزرگتری از خداوند، تجربه‌ای بزرگتر از آنچه آمادگی آن را دارید، فرا می‌رسد، با چسبیدن به تصویری که در ذهن خود دارید، از آن می‌گریزید. این مطلب، با عنوان حفظ ایمان شناخته می‌شود.

عشق نقطه سوزان زندگی است، و چون سراسر زندگی غم‌انگیز است، عشق نیز غم‌انگیز است. هر چه عشق نیرومندتر باشد، درد آن بیشتر است.

مویرز: با این همه، یکی از اسطوره‌های مورد پسند من، داستانی از ایران است که در آن شیطان به دلیل عشق بیش از حد به خداوند به عقوبت جهنم محکوم می‌شود. کمبل: بله، اندیشه بنیادی مسلمانان درباره شیطان این است که شیطان بزرگترین عاشق خداوند است.

درد عشق، نوع دیگری از درد نیست، بلکه درد زندگی است. می‌توان گفت، درد شما همان جایی است که زندگی شما وجود دارد.

عشق با نظام اجتماعی کاری ندارد. نسبت به ازدواج سازمان یافته اجتماعی، تجربه روحی عالی‌تری است.

ما در دو دنیا به سر می‌بریم. ما در دنیای خودمان، و دنیایی که خارج از ما است و به ما داده شده زندگی می‌کنیم، و مشکلی که با آن مواجهیم رسیدن به رابطه‌ای هماهنگ میان این دو دنیا است.

همه اشارات انگاره‌های مذهبی و اسطوره‌شناختی خطاب به سطوحی از آگاهی یا حوزه‌هایی از تجربه است که بالقوه در روح انسان وجود دارد. این انگاره‌ها بینش‌ها و تجاربی را به یاری می‌طلبند که با مراقبه‌ای در باب رمزِ منشاء هستی خودِ شخص متناسب‌اند.

در تجربه زندگی، هر کسی امکان جذبه خاص خویش را دارد. همه کاری که باید انجام دهد، شناخت و پرورش آن، و همراه شدن با آن است.

بودیسم کار خود را با مسئله روانشناختی رنج آغاز می‌کند: زندگی تماماً غم‌انگیز است، اما راهی برای نجات از اندوه وجود دارد؛ و این راه نجات نیروانا است که نوعی وضعیت ذهنی یا آگاهی است، نه مانند بهشت، مکانی که در جایی قرار دارد. نیروانا در آنجا، درست در میانه آشوب زندگی است. هنگامی موفق به پیدا کردن این وضعیت می‌شوید که دیگر امیال، ترس‌ها، و تعهدات اجتماعی وادارکننده، شما را به سوی زندگی نمی‌رانند؛ هنگامی که کانون آزادی خود را پیدا می‌کنید، و از آنجا می‌توانید انتخاب کنید و دست به عمل بزنید.

اسطوره‌ها به ما می‌گویند که چگونه با رنج رویاروی شویم و آن را تحمل و تفسیر کنیم، اما نمی‌گویند که زندگی می‌تواند یا باید بدون رنج باشد.

دشمنان خود را دوست بدار، چون آنها ابزار سرنوشت تو هستند.