بریده‌هایی از کتاب گزارش برودی

اگر من می‌توانم آن کشتی دودکله‌ای را که وقتی چهارساله بودم از نروژ آمد و در بندر پهلو گرفت، طوری به‌خاطر بیاورم که انگار همین دیروز بوده، چرا باید از این‌که کسی می‌تواند واقعه‌ای را پیش‌بینی کند که در شرف وقوع است، تعجب کنم؟ اگر بخواهیم به زبانی فلسفی سخن بگوییم، حافظه یا به‌خاطرآوردن گذشته، کم‌تر از پیشگویی آینده شگفت‌آور نیست؛ فردا به ما نزدیک‌تر است از عبور قوم یَهود از دریای سرخ که به‌هرحال آن را به‌خاطر داریم.

دوستی، مثل عشق یا هر حالت دیگری از این آشفته‌بازاری که زندگی می‌خوانیمش، پر از راز و رمز است. در واقع، گاهی وقت‌ها فکر می‌کنم تنها چیزی که هیچ راز و رمزی ندارد، خوشبختی است، چون خودش، حقانیت خودش را توجیه می‌کند.