بریده‌هایی از کتاب گزارش برودی

خوابیدن، ناشناخته‌ترین و مرموزترین کاری است که می‌کنیم. ما یک سوم عمرمان را به خواب اختصاص می‌دهیم، بااین‌همه، آن را درست نمی‌شناسیم و درک نمی‌کنیم.

دوستی، مثل عشق یا هر حالت دیگری از این آشفته‌بازاری که زندگی می‌خوانیمش، پر از راز و رمز است.

آن‌ها مثل بچه‌ها، تکرار را به تنوع یا تازگی ترجیح می‌دهند.

ما همه به تصوری شباهت پیدا می‌کنیم که دیگران از ما دارند؛ من تحقیر دیگران را نسبت به خودم احساس می‌کردم و خودم هم خودم را تحقیر می‌کردم.

«تا وقتی پشیمانی بماند، گناه می‌ماند.»

اولین خاطرات آدم، روشن‌ترین خاطرات اوست

دوستی، مثل عشق یا هر حالت دیگری از این آشفته‌بازاری که زندگی می‌خوانیمش، پر از راز و رمز است. در واقع، گاهی وقت‌ها فکر می‌کنم تنها چیزی که هیچ راز و رمزی ندارد، خوشبختی است، چون خودش، حقانیت خودش را توجیه می‌کند.

مثل خیلی از جوان‌های دیگر، بدون آن‌که امتیاز قابل ذکری، جز استعداد سخنرانی در حضور جمع، داشته باشد. همین استعداد موجب شد که چندین جایزه در مدرسۀ انگلیسی محلۀ راموس مخیا۱ به دست آورد و منافع بی‌شماری جلب کند.

آن دو می‌دانستند چگونه باید بجنگند ـ‌ چاقو‌ها را می‌گویم، نه مردان را که صرفاً ابزار و آلت‌دست چاقوها بودندــ و آن شب، خوب جنگیدند. آن‌ها مدتی طولانی در جاده‌های دو ر‌و دراز آن ناحیه، به‌دنبال هم می‌گشتند و بالأخره همدیگر را پیدا کردند؛ زمانی که گاچوهای‌شان دیگر خاک شده بودند. کینه‌ای بشری در تیغۀ آن‌ چاقوها خفته و نهفته بود و در کمین. اشیاء بیش از انسان‌ها دوام می‌آورند. چه کسی می‌تواند بگوید که این داستان همین‌جا پایان می‌گیرد؛ چه‌ کسی می‌تواند بگوید که آن سلاح‌ها هرگز دوباره با یکدیگر روبه‌رو نخواهند شد.

مانِکو اوریارته بر روی مقتول خم شد و از او تقاضای بخشش کرد. او آشکارا گریه می‌کرد. عملی که هم‌اکنون مرتکب شده بود او را مضمحل و هراسان کرده بود. اکنون می‌دانم که او بیش‌تر از ارتکاب جنایت، از این پشیمان بود که مرتکب عملی پوچ و بی‌معنی شده است.