بریده‌هایی از کتاب چهار هزار هفته

»(۱۱) حال‌آنکه مسیر فردی «آن طریقی است که خودتان برای خود می‌سازید، این مسیر تجویز نمی‌شود، از پیش چیزی درباره‌اش نمی‌دانید، بلکه صرفاً وقتی رخ می‌نمایاند که گامی به جلو می‌گذارید».

«فرا وی عزیز، پرسش‌های شما پاسخی ندارند، چراکه شما مایلید شیوهٔ زیستن را بدانید. آدمی آن‌گونه‌ای زندگی می‌کند که می‌تواند. هیچ شیوهٔ منفرد و مشخصی وجود ندارد... اگر به دنبال یافتن شیوه‌ای مشخص هستید، بهترین راه پیوستن به یک کلیسای کاتولیک است، در آنجا آنچه را لازم است به شما خواهند گفت.»

«زمان ماده‌ای است که از آن ساخته شده‌ام؛ زمان رودی است که مرا با خود می‌برد، درعین‌اینکه من خودِ آن رودم؛ ببری است که مرا می‌درد، درعین‌اینکه من خودِ آن ببرم و آتشی است که مرا می‌سوزاند، درعین‌اینکه من خودِ آن آتشم.»

مینکینن می‌گوید «خیلی ساده است؛ از اتوبوس پیاده نشوید. در اتوبوس لعنتی بمانید.

یک برنامه حداکثر اعلانی است مبنی بر وجود یک قصد که در زمان حاضر ابراز می‌شود. شما به واسطهٔ یک برنامه، افکار فعلی‌تان را در باب این موضوع اعلام می‌کنید که ترجیح می‌دهید چگونه بر آینده تأثیری جزئی بگذارید. مطمئناً آینده متعهد نیست تا هم‌سو با ترجیح شما رقم بخورد.

همچنان که بلز پاسکال، ریاضی‌دان و فیلسوف فرانسوی، دریافته بود، آینده آن چیزی نیست که بتوانید به آن امر و نهی کنید. پاسکال می‌نویسد: «ما بسیار بی‌ملاحظه‌ایم و در بستر زمان‌هایی پرسه می‌زنیم که به ما تعلق ندارند... می‌کوشیم تا لحظهٔ حال را به تکیه‌گاهی برای آینده بدل سازیم. درصدد برنامه‌ریزی در باب اموری هستیم که اختیاری نسبت بدان‌ها نداریم، آن هم برای بازه‌ای از زمان که مطمئن نیستیم هرگز فرابرسد.»(۴)

توجه خودِ زندگی است: تجربهٔ شما به عنوان موجودی زنده چیزی نیست جز همهٔ اموری که مورد توجه قرار می‌دهید.

آنری برگسون _فیلسوف فرانسوی_ در کتاب زمان و ارادهٔ آزاد به قلب مشکل کافکا تونل می‌زند. برگسون می‌نویسد ما همواره بی‌تصمیمی را بر متعهد شدن به مسیری واحد ترجیح می‌دهیم، چراکه دراین‌حالت می‌توانیم «آینده را به میل خود تجسم کنیم. این آینده درآنِ واحد می‌تواند اشکال متنوعی به خود بگیرد، اشکالی جذاب و به همان اندازه محتمل.

شما باید با درک این واقعیت که تنها یک‌بار فرصت زیستن دارید، نه گفتن به بسیاری از امور موردعلاقه‌تان را نیز بیاموزید.»

اصل شمارهٔ یک این است: وقتی مسئلهٔ زمان در میان است، ابتدا سهم خود را بپردازید

(decide [تصمیم] از واژهٔ لاتین decidere، به معنای «قطع کردن» منشأ گرفته است. ما با تصمیم‌گیری برای انتخاب یک گزینه رشته‌های سایر گزینه‌های ممکن را قطع می‌کنیم؛ این واژه از نزدیکان واژه‌هایی نظیر suicide [خودکشی] و homicide [دیگرکشی] است).

من به این نظر ریچارد باخ، نویسندهٔ آمریکایی، باور دارم که می‌گوید: «آن چیزی را به بهترین نحو آموزش می‌دهید که بیش از هر کس دیگری نیازمندش هستید.»

هر تصمیمی مبنی بر اختصاص بخشی از زمانتان برای انجام دادن کاری به‌خصوص، به بهای قربانی ساختن فرصت تمام کارهای دیگری تمام می‌شود که می‌توانستید در همان بازهٔ زمانی انجام دهید، اما از انجام دادنشان صرف‌نظر کرده‌اید؛ درواقع، شما با میل و رغبت و بدون تردید، اهدافی را در پای اهداف مهم‌ترتان فدا می‌کنید

هرچه بیشتر بکوشید زمانتان را با هدف دستیابی به احساس کنترل کامل و رهایی از محدودیت‌های اجتناب‌ناپذیر انسانی مدیریت کنید، زندگی‌تان پرفشارتر، تهی‌تر و کسالت‌بارتر خواهد شد. اما هرچه بیشتر با واقعیت محدودیت‌ها روبه‌رو شوید و به جای مقابله با این محدودیت‌ها، هماهنگ با آن‌ها عمل کنید، زندگی‌تان سازنده‌تر، معنادارتر و شادتر می‌شود.

به لحاظ عملی، پذیرش محدودیت زمان یعنی سازمان‌دهی روزها با مدنظر قرار دادن این واقعیت که برای تمامی کارهایی که مایلید انجام دهید یا دیگران از شما انتظار دارند قطعاً وقت ندارید. بدین‌ترتیب حداقل کمتر به خاطر شکست‌هایتان خود را ملامت می‌کنید

همان‌طور که تامس ناگل، فیلسوف معاصر، می‌نویسد: تقریباً بر مبنای هر مقیاس زمانی معناداری که حساب کنیم، «عمر ما لحظه‌ای بیش طول نمی‌کشد.»(۴)

مثال شایعِ جذب شدن به سوی شبکه‌های اجتماعی در میانهٔ انجام دادن وظایف شغلی را مدنظر قرار دهید: معمولاً این‌گونه نیست که شما با اشتیاق بر کار متمرکز باشید و ناگهان توجهتان برخلاف ارادهٔ شما از کار منحرف شود؛ بلکه درواقع شما منتظر کوچک‌ترین بهانه‌ای هستید تا از کار پیش روی خود دور شوید و بدین‌ترتیب از احساس ناخوشایند ناشی از آن بگریزید

رسانه‌های اجتماعی با ترسیم مخالفان ما به عنوان افرادی توجیه‌ناپذیر، ما را به قبایلی متخاصم‌تر از پیش دسته‌بندی می‌کنند. آن‌ها سپس از طریق لایک و به اشتراک‌گذاری، به تندترین عیب‌جویی‌هایمان از یکدیگر پاداش می‌دهند

«روح زمان ناگزیر با لذت بیگانه است.»(۱۵) تقلای ما برای بهترین بودن در همهٔ عرصه‌ها شاید به نفع بعضی‌ها تمام شود؛ کار کردن‌های طولانی و استفاده از درآمد اضافی آن برای خرید کالاهای مصرفیِ بیشتر ما را به چرخ‌دنده‌های بهتری در ماشین اقتصادی بدل می‌سازد، اما آرامش خاطرمان را به همراه نخواهد داشت و ما را به سویی سوق نخواهد داد که وقت بیشتری از این زمان محدودمان را برای افراد و کارهایی صرف کنیم که عمیقاً به خودمان مربوط می‌شوند.

شما تنها زمانی که آینده به گذشته بدل می‌شود، می‌توانید راجع به چگونگی کیفیت آن مطمئن شوید.