بریده‌هایی از کتاب روز رهایی

«هر بچه‌ای خاطره‌ای است که از زندگی به جا می‌ماند.»

وقتی تحمل زندگی برایم خیلی سخت می‌شود، به خودم می‌گویم که امروز و فردا اوضاع بهتر می‌شود. می‌دانم حرفم بی‌معنی است، ولی باز بگویی‌نگویی باورش می‌کنم. اما مرگ که به‌سراغمان می‌آید، می‌دانیم که این دیگر همیشگی است.

اگر دوستم داشتند، من هم زیبا می‌شدم.

من البته مشکلی ندارم اگر همه بمیرند، همه جز خود ما.

اگر چیزی زیادی کش پیدا کند بالاخره لحظه‌ای می‌رسد که می‌گویی: دیگر بس است.

این تنها جای مطمئنی است که در جهان داری، جمع خانواده، با پدر و مادر، حتی اگر آنچه از دستشان برمی‌آمده برایت انجام نداده باشند...»

دیگر خیلی برایم مهم نیست زندگی‌ام چطور می‌گذرد. آدم به همه‌چیز عادت می‌کند. اما مردن غم‌انگیزتر است، چون آدم نمی‌خواهد بمیرد و وقتی که بمیرد دیگر مرده. باید حداقل بتوانیم شکل مردنمان را انتخاب کنیم. وقتی تحمل زندگی برایم خیلی سخت می‌شود، به خودم می‌گویم که امروز و فردا اوضاع بهتر می‌شود. می‌دانم حرفم بی‌معنی است، ولی باز بگویی‌نگویی باورش می‌کنم. اما مرگ که به‌سراغمان می‌آید، می‌دانیم که این دیگر همیشگی است.

بافه‌های چسبناک دارواش را که با پا لهشان کرده‌ایم با خودمان می‌آوریم، چون خوش‌یمن است و برای خانه برکت می‌آورد و اوضاعمان بهتر می‌شود. تا حالا که چیزی بهتر نشده، ولی کسی چه می‌داند اگر دارواش نداشته باشیم چه پیش می‌آید.

زیباترین سرنوشتِ ممکن برای انسان مردن در راه عشق است، وگرنه، این خود عشق است که می‌میرد.