بریده‌هایی از کتاب العبد: شرح احوالات و زندگانی جامع فقه و عرفان حضرت آیت الله‌العظمی محمد‌تقی بهجت فومنی ( ره )

او سجده‌های طولانی دارد و عاشقانه بی‌آنکه زمان را دریابد مدت‌ها سر بر آستان محبوب می‌گذارد اما جای مهر بر پیشانی‌اش معلوم نیست. توصیه او به طلاب نیز این است که بعد از سجدۀ طولانی جلوی آینه بایستند و جای مهر را مقداری با دست بمالند تا اثر آن از بین برود و مبتلا به صفت رذیله ریا نشوند

به نماز که می‌ایستد با اولین تکبیرش از زمین پر می‌گیرد، دنیا و مسائلش را برای اهلش می‌گذارد و از خود بی‌خود می‌شود. سخنان گران‌قدرش در مورد این معراج مؤمنان حکایت از حالات و مقامات او در این وادی دارد که او هرچه یافته از عمل به معلوماتش است.

«آقا در فقه و اصول و فلسفه و خیلی از علوم دیگر استاد بود. اما از دو لب مبارکش در یک جلسه‌ای شنیدم که فرمودند: مایۀ هر چیزی عبودیت است و ایشان در علوم باطنی به خاطر عبودیتش یک سلطان بود. سلطان! من نمی‌توانم همه‌چیز را بگویم، خدا شاهد است.»

اگر بدن او را قطعه‌قطعه می‌کردند، هر قطعه لااله‌الاهو می‌گفت. بندگی می‌کرد چون می‌دانست عمل هیچ عاملی، گرچه ذره‌ای باشد، ضایع نمی‌شود و نزد خدا باقی است.

سفری ما در مشهد خدمت ایشان رسیدیم، از بعضی افرادی که در خانه غالباً خدمت آقا بودند، پرسیدم که آقا در طول روز چه می‬کنند؟ گفتند که دائم به سورۀ توحید مشغول‌اند و گاهی مانند کسی که نمی‬تواند جلوی خود را از خواندن بگیرد، تندتند مشغول‌اند. زیارت عاشورای ایشان هم امری است که مداومت بر آن را از اساتیدشان به یادگار داشتند.»

بود. مکاشفات ‌ایشان معمولاً بین‌الطلوعین بیشتر بود و بعد از حرم‌ها بسط داشتند. ایشان در قبض‌ها می‌فرمود که باید اختصار در واجبات بکنیم اما ما در ایشان این اختصار را ندیدیم.»

بقیۀ اوقاتش هم از تدریس و تدوین دروس، اجتهاد و مراجعات مربوط به آن و رسیدگی به امور خانواده و... عبادت است.

شب سه چهار ساعت بیشتر نمی‌خوابید و گاهی که می‌دید دیگر وقت ندارد یکی دو ساعتی را دراز می‌کشید و یا نشسته می‌خوابید. مدت‌ها با وضو می‌خوابید و بعدها که دیگر توانایی‌اش کم شده بود، تیمم می‌کرد

خودش بعدازظهر نشسته چند دقیقه‌ای می‌خوابد. سپس مطالعۀ بعدازظهرش را می‌کند و برای تدریس می‌رود. نماز مغرب و عشا همراه با تعقیبات و توسل مخصوصی که به حضرت ولی‌عصر (ع) هر روز در اتاقی تاریک انجام می‌دهد روی هم دو ساعت و نیم تا سه‌ ساعت وقتش را می‌گیرد. سپس به مطالعۀ دروس فردا می‌پردازد.

سرّ پیشرفت آیت‌الله بهجت در همان توصیۀ همیشگی او یعنی ترک گناه نهفته است. «ایشان قبل از رسیدن به بلوغ مراقبه داشتند و دیگر آن موانع را که بر اثر رذائل و معاصی به وجود می‌آید برای حرکت به سوی معبود نداشتند