بریده‌هایی از کتاب العبد: شرح احوالات و زندگانی جامع فقه و عرفان حضرت آیت الله‌العظمی محمد‌تقی بهجت فومنی ( ره )

«آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم. این‌طور نیست که آن‌ها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت. به خدا پناه می‌بریم!»

اگر مردم لذت نماز را بدانند خواهند دانست که در دنیا لذتی بالاتر از این نیست.

هر روز برای آمدنش دعا می‌کنیم و برای نیامدنش کارهای بسیار

روزی تنها یک‌بار برای رضای او حرفی را بزنیم و یا نزنیم. روزی فقط یک‌بار برای رضای او خشممان را کنترل کنیم. از بی‌انصافیمان در گفتار و کردار دست بکشیم. جلوی ناحق بایستیم و به حق شهادت دهیم. گران‌فروشی نکنیم و بخل نداشته باشیم. روزی تنها با یک گذشت از خواهش نفسمان آمادگی و پاکی لازم برای ظهور حضرت (عج) را فراهم کنیم

البته عشق سریع‌ترین راه برای رسیدن به سرمنزل مقصود است

اگر سلاطین عالم لذت نماز را درک می‌کردند به دنبال لذت‌های دیگر دنیا نمی‌رفتند

“آدم هر چیزی را می‌داند که نباید بگوید

به‌راستی ما که سنگ دین و مذهب و عرفان را به سینه می‌زنیم، چقدر در موقعیت‌هایی که برایمان پیش آمد یک قدم بر روی هوای نفسمان گذاشتیم و کار خیری را مخفیانه و بدون اسم و رسم انجام دادیم و در آن نخواستیم خودنمایی و جلوه کنیم حتی اگر به اسم دیگران تمام شود؟

عمل هیچ عاملی، گرچه ذره‌ای باشد، ضایع نمی‌شود و نزد خدا باقی است

لقاءالله با سستی و کسالت به دست نمی‌آید. پس اگر کسی دل به عرفان‌های تکلیف‌گریز و آسایش‌طلب خوش کرده است باید بداند که راه به بیراهه برده است.