بریده‌هایی از کتاب العبد: شرح احوالات و زندگانی جامع فقه و عرفان حضرت آیت الله‌العظمی محمد‌تقی بهجت فومنی ( ره )

«آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم. این‌طور نیست که آن‌ها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت. به خدا پناه می‌بریم!»

اگر مردم لذت نماز را بدانند خواهند دانست که در دنیا لذتی بالاتر از این نیست.

هر روز برای آمدنش دعا می‌کنیم و برای نیامدنش کارهای بسیار

روزی تنها یک‌بار برای رضای او حرفی را بزنیم و یا نزنیم. روزی فقط یک‌بار برای رضای او خشممان را کنترل کنیم. از بی‌انصافیمان در گفتار و کردار دست بکشیم. جلوی ناحق بایستیم و به حق شهادت دهیم. گران‌فروشی نکنیم و بخل نداشته باشیم. روزی تنها با یک گذشت از خواهش نفسمان آمادگی و پاکی لازم برای ظهور حضرت (عج) را فراهم کنیم

البته عشق سریع‌ترین راه برای رسیدن به سرمنزل مقصود است

اگر سلاطین عالم لذت نماز را درک می‌کردند به دنبال لذت‌های دیگر دنیا نمی‌رفتند

“آدم هر چیزی را می‌داند که نباید بگوید

به‌راستی ما که سنگ دین و مذهب و عرفان را به سینه می‌زنیم، چقدر در موقعیت‌هایی که برایمان پیش آمد یک قدم بر روی هوای نفسمان گذاشتیم و کار خیری را مخفیانه و بدون اسم و رسم انجام دادیم و در آن نخواستیم خودنمایی و جلوه کنیم حتی اگر به اسم دیگران تمام شود؟

عمل هیچ عاملی، گرچه ذره‌ای باشد، ضایع نمی‌شود و نزد خدا باقی است

لقاءالله با سستی و کسالت به دست نمی‌آید. پس اگر کسی دل به عرفان‌های تکلیف‌گریز و آسایش‌طلب خوش کرده است باید بداند که راه به بیراهه برده است.

کجاست منتظر تو؟ چه انتظار غریبی! تو بین منتظران هم عزیز من چه غریبی عجیب‌تر که چه آسان، نبودنت شده عادت چه کودکانه سپردیم دل به بازی قسمت چه بی‌خیال نشستیم، چه کوششی؟ چه وفایی؟ فقط نشسته و گفتیم خدا کند که بیایی

یا اباصالح المهدی یا ربیع‌الانام تمام لطافت بهجت نسیمی از بهار حقیقی وجود شماست و اگر ما از نسیم بهاری تو چنین در شگفتیم از تو که مظهر تام اسماء الهی هستی و لطافتت لطافت خداوندی است چگونه سخن به میان آوریم؟! اگر نسیمی از بهارت چنین مقلب‌القلوب است آن‌گاه که تو بیایی چه خواهد شد؟! تو که خود بهاری و اصل حیات... مولای ما، اکنون سخت به تو نیازمندیم تا برای همیشه زمستان را در میان صفحات قلوب انسان‌ها دفن کنی و بهاری لطیف و بی‌پایان را برای دل‌هایمان به ارمغان آوری. اللهم عجل لولیک الفرج

ایشان می‌فرمود: «تمام القاب حضرت علی (ع) از امیرالمؤمنین و آیت‌الله‌العظمی و غیره را دیگران برداشتند و فقط ابوترابش ماند و کسی نخواست این لقب را!»

آری، تکلیف ما مصداق‌یابی و مصداق‌سازی و تعیین وقت و تعجیل نیست چنان‌که آیت‌الله بهجت می‌گوید: «هرکس باید به فکر خود باشد و راهی برای ارتباط با حضرت حجت (عج) و فرج شخصی خویش پیدا کند، خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد یا نزدیک.» ما منتظر حضرت مهدی (عج) هستیم نه منتظر علائم ظهور.

اهانت‌ها را زیاد به دل نمی‌گرفت، خیلی مراعات می‌کرد. اگر ناراحت می‌شد ناراحتی را در خودش فرو می‌ریخت و کظم‌غیظ می‌کرد. اگر می‌دید هیچ راهی ندارد و طرف دست‌بردار نیست، بلند می‌شد از مجلس می‌رفت به جای اینکه برخورد بکند یا حتی جوابی بدهد. معتقد بود در این روابط باید به صورت کلی جوابگویی کنار گذاشته شود چون هیچ ثمره‌ای ندارد. برخوردکردن را طبیعت حیوانی اقتضا می‌کند که اگر آن یکی شاخ زد این یکی هم شاخی بزند یا دوتا شاخ بزند اما انسانیت از آنجا شروع می‌شود که تلافی نکند. معتقد بود که انسان باید تحمل و شرح‌صدر داشته باشد، این‌ها را جدی نگیرد و به خدا واگذار کند یا اینکه به دفتر شرع مراجعه کند و طوری‌که الان وظیفه‌اش است عمل کند که طرف مقابل نیز همین رفتار را بکند و قضیه حل شود ولی اگر آن یکی بگوید این هم بگوید دیگر حد یقفی نخواهد داشت.

«تمام القاب حضرت علی (ع) از امیرالمؤمنین و آیت‌الله‌العظمی و غیره را دیگران برداشتند و فقط ابوترابش ماند و کسی نخواست این لقب را!»

پدر ایشان، کربلایی محمود بهجت فردی مؤمن و از جمله معتمدین سرشناس شهر بود که به رتق و فتق امور مردم می‌پرداخت. همچنین وی به دلیل دارابودن ذوق و قریحۀ ادبی اشعار فراوانی در مدح اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) می‌سرود که مورد استفادۀ مداحان قرار می‌گرفت. ترجیع‌بند مشهور زیر از جمله سروده‌های ایشان است: امشبی را شه دین در حرمش مهمان است ‌مکن ای صبح طلوع، مکن ای صبح طلوع

با سلام به عظمت آسمان‌ها به بیکران دریاها به وسعت صحراها سلام بر قلب نازنین هستی مهدی موعود (عج) هر روز و هر ساعت و هر لحظه... هزار هزار...

اگر مردم لذت نماز را بدانند خواهند دانست که در دنیا لذتی بالاتر از این نیست.

علی (ع) فرمود: مؤمن همواره به نفس خود بدبین و مظنون است و هیچ‌گاه خود را در زمرۀ نجات‌یافتگان نمی‌بیند.