بریده‌هایی از کتاب العبد: شرح احوالات و زندگانی جامع فقه و عرفان حضرت آیت الله‌العظمی محمد‌تقی بهجت فومنی ( ره )

دو نفر را دیدم که در حین نماز حالاتی داشتند نگفتنی! یکی وقتی بود که به نماز جناب حاج میرزا محمدتقی نائینی رفتم، صف اول ایستاده بودم و جا به‌گونه‬ای تنگ شد که آرام‌آرام داشتم زیر طاقچه‌ای می‌رفتم که مردم روی آن شمع روشن می‌کردند. نمازی از میرزا آنجا دیدم که یکپارچه توجه بود. یکی هم مردی بود در فومن خودمان که ملاّک بود ولی بسیار فوق‬العاده بود و وقتی به نماز می‬ایستاد کاملاً از امور دنیوی و عالم مادی فارغ می‌شد و تمام وجودش یکپارچه توجه بود.»

«در گذشته، هر طلبه‌ای در نجف اشرف که طی‌الارض نداشت بین طلاب دیگر انگشت‌نما بود.»

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند که برون در چه کردی که درون خانه آیی.»

مرحوم کلینی نقل کرده است که اگر کسی برای رضای خدا علم بیاموزد، برای رضای خدا به علمش عمل کند و برای رضای خدا علمی را که آموخت و عمل کرد به دیگران منتقل کند «دُعِی فِی مَلَکوتِ السَّمَاوَاتِ عَظِیما» چنین انسانی را در ملکوت عالم به عنوان باعظمت یاد می‌کنند

مرحوم کلینی نقل کرده است که اگر کسی برای رضای خدا علم بیاموزد، برای رضای خدا به علمش عمل کند و برای رضای خدا علمی را که آموخت و عمل کرد به دیگران منتقل کند «دُعِی فِی مَلَکوتِ السَّمَاوَاتِ عَظِیما» چنین انسانی را در ملکوت عالم به عنوان باعظمت یاد می‌کنند

ای خدا با مهدی‌ام ده آشتی چون تو اندر او تجلی داشتی فکر کن گر محضر مهدی بُدی کی جدا زان مظهر حق می‌شدی گر خدا گفتی دگر مهدی بجاست مهدی ار گفتی خدایت رهنماست گفته‌ام مهدی غایب، حاضر است بلکه احضر از سمیع و ابصر است

«هرکس باید به فکر خود باشد و راهی برای ارتباط با حضرت حجت (عج) و فرج شخصی خویش پیدا کند، خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد یا نزدیک.»

«ایشان خیلی تأکید می‌کردند بر کنترل زبان و می‌فرمودند باید زبان را کنترل کنیم و بیست‌وچهار ساعت فکر و یک ساعت صحبت کنیم یعنی بیست‌وچهار ساعت باید تأمل و اندیشه داشته باشیم و یک ساعت صحبت کنیم بلکه شاید یک ساعت هم زیاد باشد.»

آن مه حُسن چنین می‌فرماید: «این احساس لذت در نماز یک سری مقدمات خارج از نماز دارد و یک سری مقدمات در خود نماز. آنچه پیش از نماز و در خارج از نماز باید مورد ملاحظه باشد و عمل شود این است که انسان گناه نکند و قلب را سیاه و دل را تیره نکند. معصیت روح را مکدر می‌کند و نورانیت دل را می‌برد. در هنگام خود نماز نیز انسان باید زنجیر و سیمی دور خود بکشد تا غیر خدا داخل نشود. یعنی فکرش را از غیر خدا منصرف کند و توجهش به غیر خدا مشغول نشود و اگر به طور غیر اختیاری توجهش به جایی منصرف شد به محض التفات پیدا کردن باید قلبش را از غیر خدا منصرف کند. وقتی وارد نماز می‌شوید هنگام خواندن حمد و سوره به معنای آن توجه کنید تا ارتباط حفظ شود.»

از عبادت چه می‌دید، نمی‌دانیم اما همین جمله بس از ایشان که اگر مردم لذت نماز را بدانند خواهند دانست که در دنیا لذتی بالاتر از این نیست