بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

کاپیتان اعتراف می‌کند که گاهی رهبری برابر است با تظاهر به اعتمادبه‌نفس.

ما بهت احتیاج داریم که همیشه خوش‌بین باشی و به مردم نشون بدی که داریم راه درست رو می‌ریم، داریم کار خوبی می‌کنیم و مشکلی هم نداریم.

وقتی بدترین احتمال ممکن را نپذیرید، نمی‌توانید انتظار دست‌یابی به بهترین احتمال را داشته باشید. اگر قرار است به پتانسیلی که در نظر دارید دست یابید، باید تمام توجه خود را وقف آن کنید. ریسک‌کردن مسیری است که به موفقیت منتهی می‌شود.

ریسک‌پذیری، موفقیت را به دنبال می‌آورد.

آن‌ها توی راهروها، روی زمین می‌نشستند و لپ‌تاپ‌های‌شان را روی پاهای‌شان باز کرده، قسمتی از کارشان را هم آن‌جا انجام می‌دادند.

جلد باید منِ طراح را از نظر هنری ارضا کند. همچنین باید با رعایت نوع مطلب، از نظر نویسنده و بخش تحریریه انتشارات هم قابل قبول باشد. از طرفی باید از لحاظ جلب توجه، تفاوت و تبلیغ، نظر بخش بازاریابی و فروش را هم تأمین کند.

خلق رویاها اولین و بزرگ‌ترین گامی است که برای واقعی‌کردن آن‌ها باید بردارید. وقتی این حقیقت ساده را فهمیدید، جهان تازه‌ای از امکانات به روی‌تان باز می‌شود.

تنها معامله‌ای که ارزش دنبال کردن را دارد، یک معامله‌ی دو سر برد است

چیزی که تکنولوژی را واقعاً معنادار می‌کند ـ هم برای کاربران و هم کارمندان ـ این است که افراد چطور از آن برای ایجاد تغییر در جهان بهره می‌برند.

وقتی به آدم‌های خوب اختیار کاری را می‌دهی، آن‌ها دست به کارهای بزرگی می‌زنند. چیزی به نام ابرقهرمان وجود ندارد، ولی همه‌ی ما در کنار هم می‌توانیم جهان را به‌سمتِ تازه‌ای حرکت دهیم.

شکست بخشی ضروری از رشد است.

انتخاب یک شغل به دلیل این‌که حقوق خوبی دارد یا چون پدرومادرتان به آن علاقه دارند یا چون همین‌طوری سر راه‌تان سبز شده، گاهی جواب می‌دهد، اما اغلب وقتی جا افتادید، کم‌کم احساس می‌کنید چیزی اشتباه است. انگار مختصات مکانی یک نفر دیگر را در تلفن‌همراه شما وارد کرده‌اند. شما در این مسیر گیر افتاده‌اید، ولی خودتان هم نمی‌دانید به کدام سو می‌روید.

همیشه ته قلب‌تان می‌دانید آیا چیزی ارزش دنبال‌کردن را دارد یا نه، خودتان هم نمی‌دانید چطور این‌را می‌فهمید، ولی برایتان مهم هم نیست. هیچ موفقیتی تضمین نشده، ولی اگر واقعاً به کارتان علاقه نداشته باشید، شکست حتمی است.

اگر به چیزی که خلق می‌کنید علاقه نداشته باشید، اگر خودتان کاربر فعال آن نباشید، در آن‌صورت حتا اگر همه‌چیز را درست انجام دهید باز هم احتمال شکست وجود دارد.

اگر ایده‌ای را بردارید و همان‌طور در ذهن‌تان نگه دارید، ناخودآگاه مشغول کاری می‌شوید که شما را به آن نزدیک می‌کند.

آدم خودش هویت‌اش را تعیین می‌کند

. اگر به چیزی فراتر از رفت‌وآمد روزانه، نوشیدن قهوه، کار‌کردن، نوشیدن قهوه‌ی بیش‌تر، ارسال ایمیل به همکاران، بازگشت به خانه و صورت‌حساب‌هایی که آن هفته نمی‌توانیم پرداخت کنیم نگاه کنیم، اگر فراتر از این چارچوب ساده برویم، حقیقتی را کشف خواهیم کرد ‌که باعث می‌شود صبح‌ها از خواب بیدار ‌شویم و به واقعیت سیاه‌وسفید زندگی‌مان رنگ و جان می‌بخشد. عشق، ریسک، تازگی، هم‌دلی، شکست، خوش‌بینی، شوخ‌طبعی، خرد ـ این‌ها نیروهایی هستند که تصمیمات ما را شکل می‌دهند، موفقیت را معنا می‌کنند و مشخص می‌کنند که در‌نهایت زندگی ما موفق بوده است یا نه.

آبراهام ماسلو که یک روانشناس قرن بیستمی بود، ادعا داشت که اولین نیازهایی که باید در انسان رفع شود، نیازهای پایه‌ی اوست: غذا، آب، خواب و غیره. بعد پای امنیت به میان می‌آید که شامل شغل، اخلاقیات، سلامت و مالکیت می‌شود. وقتی این‌ها هم حل شدند، انسان به دنبال عشق و حس تعلق می‌رود. بعد اعتمادبه‌نفس و احترام برایش اهمیت می‌یابد. اگر تا این مرحله موفق بودیم، به قله‌ی هرم ماسلو می‌رسیم و به اصلی‌ترین نیاز پی می‌بریم: توجیه هستی خود. در دوران رونق و شکوفایی، ذات انسان این است که به دنبال یک زندگی معنادارتر برود. این نیاز معمولاً با توجه نشان‌دادن به رفاه دیگران محقق می‌شود.

اتفاقاتی که در ایران رخ می‌داد، به‌طور مستقیم با اهمیت رو‌به‌رشد توئیتر و نقش آن در ارتباطات و شبکه‌ی اطلاعاتی ارتباط داشت. بنابراین برنامه‌ی تعمیرات را برای بعدازظهر تعیین کردیم که در ایران نصفه‌شب می‌شد.

گوگل با منابع، دانشمندان و پروژه‌های مخفی بی‌نهایتش، تنها نقطه‌ی دنیا بود که با تصویر خیالی من از جینیوس‌لبز جور در می‌آمد.