بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

زندگی بیش‌تر افراد هم پر از محدودیت است؛ مثلاً از خیر چیزی گذشتن در قبال به‌دست‌آوردن یک چیز دیگر. ولی اگر شما از ایکس‌باکس خود بگذرید، تمامی ساعت‌هایی را به دست می‌آورید که ممکن بود جلوی این دستگاه تلف کنید. محدودیت‌ها را بپذیرید. چیزی که در مقابل به دست می‌آورید، هنر تغییر زندگی خود و هرس‌کردن چیزهایی است که برایتان ضروری نیستند.

اولاً، کار می‌بایست اثر معنی‌دار و مثبتی داشته باشد. دوماً، باید واقعاً به کار عشق بورزیم. سوماً، باید سود خوبی تولید کنیم. به این شکل شرکت‌ها می‌توانند اثر جمعی خود را بر جهان باقی بگذارند. فقط با کار خوب می‌توانیم بهترین باشیم. ما می‌توانیم برای ساختن سیاره‌ای سالم‌تر، جهانی باهوش‌تر و انسان‌هایی بهتر، تلاش کنیم.

اولین استارتاپ‌ام شکست خورد. ولی استارتاپ بعدی‌ام توئیتر بود.

تقریباً برای تمام افراد با هر سطح درآمدی، پول‌دار‌بودن همیشه یک حالت آتی و نرسیده است.

رفتن من به سیلیکون‌ولی به‌ هدف داشتن یک شغل راحت نبود – بلکه بیش‌تر برای ریسک‌پذیری، تصور یک آینده‌ی بهتر و تغییر و کامل‌کردن خودم بود. اولین استارتاپ‌ام شکست خورد. ولی استارتاپ بعدی‌ام توئیتر بود.

بعضی از بهترین چیزها در زندگی، از اشتباهات ساده ناشی می‌شوند. در حقیقت، زمانی بنجامین فرانکلین گفته که: «شاید تاریخ اشتباهات بشر، با در نظر گرفتن همه‌چیز، ارزشمندتر و جذاب‌تر از تاریخ اکتشافاتش باشد.»

برای مدت‌ها صفحه‌ی اول همانی بود که روز اول طراحی‌اش کردیم؛ صفحه‌ای با جدیدترین توئیت‌ها از تمام کسانی‌که از سرویس استفاده می‌کنند. در واقع این مشکل اصلی ما بود. مثلاً این Joey B کیست و چرا باید برایم مهم باشد که الان دارد صبحانه می‌خورد؟ در‌نهایت فهمیدیم که بالاخره کسی پیدا می‌شود که به صبحانه خوردن Joey B اهمیت دهد. دکمه‌ی فالو (Follow) یا دنبال‌کردن به افراد اجازه می‌داد تا خودشان را بشناسند. وقتی اولین بار ایده‌ی فالورها به ذهن‌مان رسید، بر سر اسم‌اش بحث کردیم. بعضی‌ها می‌گفتند باید بگوییم «گوش‌کردن». ولی این در واقع گوش‌کردن نبود، خواندن آپدیت‌ها بود. «آبونه» هم زیادی خشک و بی‌احساس بود. من نظرم روی «فالو» بود. «تو یه نفر رو دنبال می‌کنی، همون‌طور که اخبار و برنامه‌ی ورزشی رو دنبال می‌کنی. حالا بیز استون رو دنبال می‌کنی.»

«می‌شه یه توصیه‌ای بهت بکنم؟» گفت: «خدای من، چی؟» جواب دادم: «اگه کارمندایی داری که به هیچ عنوان نمی‌خوای اون‌ها رو از دست بدی، صبر نکن تا تازه دمِ استعفا و رفتن اون‌ها حقوق و مزایای بهتری رو بهشون پیشنهاد بدی.»

به وضعیت کاری خودتان فکر کنید. آیا خلاقیت برای‌تان یک سوخت فسیلی است ـ یک منبع محدود که باید حفظ شود ـ یا آن‌را مهار کرده و قدرت بی‌پایان خورشید را به چنگ آورده‌اید؟

وقتی دانشگاه کالیفرنیا را در ایروین می‌ساختند، فقط ساختمان درست می‌کردند و خبری از پیاده‌رو نبود؛ همه‌جا فقط چمن می‌کاشتند. سال بعد، خودشان برگشتند و توی چمن‌ها، جایی که مسیر پا خوردن درست شده بود، پیاده‌رو درست کردند.

نکته این است که باید به غریزه‌ی خود اعتماد کنید، حتا اگر کوچک‌تر و ضعیف‌تر از طرف مقابل باشید.

وقتی می‌گذارید افراد ببینند که شما هم با آن‌ها فرقی ندارید، سرشار از احساسات هستید اما کامل نیستید، در مقابل نظر مثبت آن‌ها را دریافت می‌کنید.

طرف مثبت و خارق‌العاده‌ی یک شکست بزرگ، فراموش‌نشدنی و تغییر‌دهنده‌ی زندگی‌تان را هم ببینید. اگر موفق شدید، می‌بینید که ارزشش را داشته است و اگر شکست خوردید، داستان خوبی برای تعریف‌کردن خواهید داشت

داشتیم شرکت بزرگی می‌شدیم که یک ابزار ساده و کوچک را برای مقاصد بزرگ، در اختیار مردم قرار می‌دادیم. ما دنیا را عوض نکرده بودیم، ولی کارمان از آن هم ریشه‌ای‌تر بود و درس مهمی به ما می‌داد: وقتی به آدم‌های خوب اختیار کاری را می‌دهی، آن‌ها دست به کارهای بزرگی می‌زنند. چیزی به نام ابرقهرمان وجود ندارد، ولی همه‌ی ما در کنار هم می‌توانیم جهان را به‌سمتِ تازه‌ای حرکت دهیم.

استیون جانسون، نیویورک‌تایمز نویسنده‌ی کتاب پرفروش «ایده‌های خوب از کجا می‌آیند»

انسان‌ها اگر ابزار مناسبی در اختیار داشته باشند، می‌توانند به چیزهای بزرگی دست پیدا کنند. ما می‌توانیم زندگی‌مان را تغییر دهیم. ما می‌توانیم دنیا را تغییر دهیم.

ما از این می‌ترسیم که ایده‌های بقیه باعث شود کم‌تر از آن‌ها به‌نظر برسیم. می‌ترسیم اگر تغییری ایجاد کنیم، محصول به‌موقع آماده نشود. می‌ترسیم کسی که مسیرمان را قطع می‌کند، با ما تصادف کند. می‌ترسیم اگر سود را به حداکثر نرسانیم، شرکت ورشکست شود

اگر بگردیم و ببینیم چه چیزی زیربنای فرضیات ما است، به دانش یا خرد بر نمی‌خوریم. بلکه فقط ترس می‌بینیم.

چیز دیگری که باید درباره‌ی پول بگویم، این است که پولِ زیاد خصوصیات اخلاقی را پررنگ می‌کند. متوجه شده‌ام که این مسئله همه‌جا صحت دارد. اگر آدم خوبی باشید و بعد پول دست‌تان برسد، یک انسان‌دوستِ فوق‌العاده می‌شوید. ولی اگر عوضی باشید، پول زیاد فقط میزان این عوضی‌بودن را تشدید می‌کند.

هدف از قانون کمک به ماست – برای خلق فرهنگ، بهبود بهره‌وری و ارتقای موفقیت. ولی ما کامپیوتر نیستیم که بتوانند ما را برنامه‌ریزی کنند؛ بلکه یک مشت آدم عجیب‌وغریب و متفاوت هستیم.