بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

بهتر است کاری را ساخت و به جهان روانه کرد تا سال‌ها وقت گذاشت و چیزی را به کمال رساند که شاید هیچ‌وقت هم کار نکند.

دعوت از دختری برای یک قرار، خصوصاً اگر یک نفر اضافی را با خود بیاورد، یعنی حاضر شده‌اید ریسک خجالت و شکست را بپذیرید. تصمیم برای ترک شغل، خصوصاً اگر به معنای از‌دست‌دادن گزینه‌های ارزشمند باشد، یعنی ریسک ورشکستگی مالی و شکست بیش‌تر را پذیرفته‌اید. ولی وقتی موفق می‌شوید، بیش‌تر نمی‌چسبد؟

اگر واقعاً می‌خواهید موفقیتی عظیم به دست آورید، باید ریسک شکستی عظیم را هم بپذیرید.

اگر موفق شدید، می‌بینید که ارزشش را داشته است و اگر شکست خوردید، داستان خوبی برای تعریف‌کردن خواهید داشت

شاید در مورد دوستی و روابط عاشقانه چیزی نمی‌دانستم، ولی اجازه نداده بودم این جلوی تلاشم را بگیرد. مگر بدترین اتفاق چه می‌توانست باشد؟ این‌که طرف بگوید نامزد دارد؟ آن‌قدر بی‌میل باشد که یک نفر دیگر را هم سر قرار بیاورد؟ حتا اگر شکست می‌خوردم، دفعه‌ی بعد کمی هوشمندانه‌تر عمل می‌کردم.

باور به خود، آن خودی که نابغه است، یعنی ایمان‌داشتن به ایده‌هایی که هنوز به‌وجود هم نیامده‌اند.

فرصت را باید ساخت.

خودم در مدرسه تحت برنامه‌ی تغذیه‌ی خانواده‌های کم‌درآمد بودم که خیلی هم خوب بود، چون دیگر به پول ناهار احتیاج نداشتم؛ ولی از لحاظ کارکردش بد بود. برای خرید ناهار، بیش‌تر دانش‌آموزان باید ژتونی می‌خریدند که سبز رنگ بود. برای خرید ناهار باید هفته‌ای یک بار به دفتر مخصوص این کار می‌رفتم و پنج تا ژتون خاکستری تحویل می‌گرفتم. وقتی بقیه می‌پرسیدند چرا رنگ ژتون من فرق دارد، ژتون سبز آن‌ها را دست می‌انداختم. فکر می‌کنم اصلاً این شوخ‌طبعی و جوک‌گفتن را برای غلبه بر تفاوت‌های واضح زندگی خودمان به‌وجود آوردم.

اگر نمک‌پاشیدن به زخم هم مدال افتخار داشته باشد، همه‌ی آن‌ها ناخواسته این مدال افتخار را برنده شده بودند.

مهم‌ترین مهارت من که در طول سال‌ها آن‌را بالاتر هم برده‌ام، توانایی گوش‌سپردن به دیگران است: گوش‌کردن به خوره‌های گوگل، کاربران شاکی توئیتر، همکاران مهم‌ترم، همسر عزیزم.

سخت‌کوشی هم مهم است، ولی بیش‌تر این ایده‌ها هستند که ما را به‌عنوان انسان، شرکت، کشور و جامعه‌ی جهانی به جلو می‌رانند.

من نابغه نیستم، ولی همیشه به خودم ایمان داشته‌ام و به‌عنوان یک انسان، این چیز خیلی مهمی است

اولاً، کار می‌بایست اثر معنی‌دار و مثبتی داشته باشد. دوماً، باید واقعاً به کار عشق بورزیم. سوماً، باید سود خوبی تولید کنیم. به این شکل شرکت‌ها می‌توانند اثر جمعی خود را بر جهان باقی بگذارند. فقط با کار خوب می‌توانیم بهترین باشیم. ما می‌توانیم برای ساختن سیاره‌ای سالم‌تر، جهانی باهوش‌تر و انسان‌هایی بهتر، تلاش کنیم.

آدم‌ها واسطه‌ی تغییرند؛ ابزارها هم فقط کمک می‌کنند.

شرکت‌هایی که خود را با یک هدف اجتماعی سازگار نمی‌کنند، دچار ضرروزیان می‌شوند. فعالیت اجتماعی نه‌تنها انجام کار درست است، بلکه صنایع دو راه بیش‌تر ندارند: یا جهان را نابود کرده یا باید آن‌را نجات دهند. ذات انسان این است که خودش را از مخمصه نجات دهد. پس این کار را برای نفع خودش می‌کند.

او سه مانع اصلی رشد را این‌طور نام برد: نابرابری افسارگسیخته (نیمی از جمعیت جهان با روزی کم‌تر از دو دلار زندگی می‌کنند)، بی‌ثباتی سیاسی و مالی، و تغییرات آب‌وهوایی و کاهش منابع انرژی.

از زبان کلینتون شنیدم: «مؤثرترین شهروندان جهان اون‌هایی هستن که می‌تونن کسب‌وکار خود رو با برنامه‌های نوع‌دوستانه ترکیب کنن و آینده‌ای سرشار از رفاه و مسئولیت مشترک و همه‌گیر خلق کنن.»

فقط محض این‌که در یک شرکت موفق کار می‌کنید دلیل نمی‌شود که همه‌چیز را بدانید. ما به‌عنوان انسان و به‌عنوان سازمان، همیشه شاهد فرازوفرود زندگی خود خواهیم بود. نه موفقیت و نه ثروت، انسان را همه‌چیزدان نمی‌کند. توانایی گوش‌دادن، تماشاکردن و درس‌گرفتن از جاهای مشخص و نامشخص، نوآوری و رشد را به دنبال می‌آورد.

اگر فکر کنیم که اتفاقات بعدی را می‌دانیم، شکست خواهیم خورد. در‌عوض، باید در را برای تغییرات ناشناخته و سورپرایز باز بگذاریم.

هر وقت کارمند جدیدی به توئیتر ملحق می‌شد، من و اوان با او ملاقات می‌کردیم. بعد وقت گذاشته و ماجرای شروع شرکت را برایش تعریف می‌کردیم و شش فرضیه‌ی زیر را برایش بیان کرده و به بحث می‌گذاشتیم. فرضیات کارمندان توئیتر: ۱. خودمان هم همیشه نمی‌دانیم قرار است چه اتفاقی بیفتد. ۲. تعداد آدم‌های باهوش بیرون از شرکت خیلی بیش‌تر از داخل شرکت است. ۳. اگر کار درست را برای کاربران انجام دهیم، برنده می‌شویم. ۴. تنها معامله‌ای که ارزش دنبال‌کردن را دارد، یک معامله‌ی دو سر برد است. ۵. همکاران ما انسان‌های باهوشی هستند و نیت خوبی دارند. ۶. ما می‌توانیم کسب‌وکار را پیش برده، دنیا را تغییر داده و در‌عین‌حال خوش باشیم.