بریده‌هایی از کتاب دلت که پاک باشد، داستانت پایان خوشی خواهد داشت

«وجود داشتن» به‌خودی‌خود ارزشمند است. «وجود» حقیقتی است که کسی نمی‌تواند روی آن ارزش بگذارد و کسی نمی‌تواند ارزشش را بدزدد.

من انسانی دارای نقص هستم، اما از جانب فرمانروایی بی‌نقص دوست داشته شده‌ام

مولانا می‌گوید: نه کسانی که زبان مشابهی دارند، که کسانی که احساسات مشابهی دارند می‌توانند همدیگر را بفهمند

هر چقدر کیفیت رابطه بالا برود، بیان احساسات هم آسان می‌شود، هم درک کردن و هم درک شدن ممکن می‌شود و نیاز به تلاش ندارد و این باعث بالا رفتن اعتمادبه‌نفس می‌شود.

این جملات که «چاق به نظر می‌رسی، عرق کرده‌ای» و... باعث می‌شود انرژی‌ات افت کند. در این لحظه با خودت روبه‌رو شو. به یاد بیاور که در حال تغذیهٔ فرد مقابلت هستی. متوجه باش که وقتی حس بدی داری، خون‌آشامی که انرژی‌ات را می‌مکد، قوی‌تر می‌کنی. به خودت بگو این امتیاز را به او نمی‌دهم. بدون اینکه در عصبانیت، خشم، حس رقابت و درگیری با او بمانی، به دنبال انرژی عشق بگرد. انرژی عشق را جست‌وجو کن. وقتی انرژی عشق را بازیافتی، وارد حرکت می‌شوی و این مسئله نمی‌گذارد تو در فرکانس منفی بمانی. کمک می‌کند به فردی که انرژی‌ات را پایین می‌کشد با عشق و شفقت نگاه می‌کنی.

کوددوسی می‌گوید: «عشق را تاجی بر سر خود کن و نگو عشق دنیوی است. به قلب کسی که عاشق است، عرفان نیز داخل می‌شود.»

(هر چیز در دنیا عبارت از عشق است؛ علم در مقابل عشق شایعه‌ای بیش نیست.)

یونس امره می‌گوید: «ای دوستان به من گوش کنید. اگر عشق در قلبتان نیست، آن دل به سنگ شبیه است.»

«ای دل! روی گنجی که به دنبالش هستی نشسته‌ای، اما گدایی می‌کنی.»

از خودت چیزهای زیاد و از دیگران چیزهای کم انتظار داشته باش.

«حرف‌هایت را با منطقت آسیاب کن و به کمال برسان. حرف‌های منفی و سخنانی که آسیب‌رسان هستند را جدا کن و تا وقتش نرسیده است صحبت نکن.»

اگر تو خودت را دوست بداری، دیگران نیز دوستت خواهند داشت. اگر تو به خودت احترام بگذاری، احترام خواهی دید. اگر تو به خودت اعتماد کنی، دیگران نیز به تو اعتماد خواهند کرد. اگر تو عوض شوی، دنیا نیز عوض می‌شود.

«اگر توجه، احترام و اهمیت دادن را از دیگران انتظار داری، بایست و بپرس من این‌ها را چقدر به خودم می‌دهم.» شمس تبریزی

مأمن روح، جان است و در قلب سکنی می‌گزیند. متواضع است. دوست می‌دارد، حتی اگر دوست داشته نشود. اگر به فراموشی سپرده شود، ارزشش کم نمی‌شود. اگر به تأخیر هم انداخته شود، باز صبوری می‌کند. هر قدر در خشم باشیم هم «جان» همیشه حاضر است تا دوستمان داشته باشد و به ما عشق بورزد. برای همین باید دوست داشتن از جان آغاز شود. وقتی آغاز به دوست داشتن خودت می‌کنی، می‌توانی انعکاس زیبایی‌های خود را در آن‌ها بیابی. زیبایی‌هایی که پیدا می‌کنی، به‌واسطهٔ آینه‌ها بیشتر می‌شود و می‌توانی بزرگشان کنی.

بخشی از ما که از او غافل بوده‌ایم، درواقع مأمن امن و قدرتمند ماست؛ واقعی‌ترین و ناب‌ترین قسمت از ما...

(عشق را تاجی بر سر خودت کن، حتی اگر عشق دنیوی باشد؛ چون اگر به قلب انسانی عشق بیاید، به‌طورقطع بعد از آن علم و عرفان نیز وارد قلبش می‌شود.)

بی‌نقص بودن بزرگ‌ترین مجازاتی است که می‌شود به آدمی داد؛ چون در آن صورت، مانعی عظیم در مسیر رشد و بزرگ شدنش خواهد بود؛ زیرا نیرویی سرکوبگر و کورکننده است که اجازه نمی‌دهد پتانسیل درونی‌اش به ظهور برسد. هر چیزی که نقص یا کمبود به نظر می‌رسد، درواقع فرصتی است که زمینهٔ برون آمدن جواهر درون را فراهم می‌کند.