بریده‌هایی از کتاب زندگی نزیسته ات را زندگی کن: آزاد شدن از زندان‌های تکرار و روزمرگی بعد از سی سالگی

با نوع خاصی از تجسم خلاق می‌توانید به سراغ زندگی نزیسته‌تان بروید و ببینید که اگر مسیر متفاوتی با مسیر کنونی زندگی‌تان را در پیش گرفته بودید چه می‌شد؟ شما می‌توانید هم وجه منفی و هم وجه مثبت آن را تجربه کنید. در اینجا تجربه کلید اصلی است زیرا آنچه از طریق قدرت تجسم زندگی می‌شود یک تجربه است و ما را تغییر می‌دهد. اگر تجربه درونی به شکل فعال و با نیت و به درستی انجام شود، می‌تواند به لحاظ جسمانی واقعی باشد. این تکنیک با خیال‌بافی و رؤیاپردازی منفعل یا توهم خودبزرگ‌بینی خیلی فرق دارد. این کار تلاش واقعی از جانب شما را می‌طلبد ــ یعنی صرف وقت، تمرکز، ذهن گشوده و آگاهی فدا کردن دیدگاه آگاه‌تان ــ تا آهنگ روندهایی را که در درون‌تان معمولاً به‌طور خودکار صورت می‌گیرند و در عمل دیده نمی‌شوند کند کند.

بعضی از کارهای زندگی با عمل کردن انجام می‌شوند. شستن ظرف‌ها، فرش‌ها را جاروبرقی کشیدن و رسیدگی به حساب و کتاب‌های مالی، همگی جزو فعالیت‌های عملی هستند. اما جوانب دیگری از زندگی هم هست که مستلزم صرف وقت در قلمرو بودن است، این شامل روابط، عشق، احساس کردن امر مقدس در تجربه روزمره‌مان و توجه کردن به امر معجزه‌آسا در حرکت نور آفتاب، آواز پرنده، یا توجه به مهربانی انسان‌هاست. میانسالی زمان ارزیابی دوباره است، تا حدی به این علت که وقتی سن ما بالا می‌رود قلمرو بودن غالب‌تر می‌شود. ما تا این زمان به‌اندازه کافی در زمینه عمل کردن تمرین کرده‌ایم بنابراین می‌توانیم بخشی از فعالیت‌های روزمره‌مان را روی دکمه خودکار بگذاریم و مقداری از انرژی‌مان را صرف شناخت قدرت حضور در لحظه حال کنیم.

در افسانه راهنمای ما یعنی کاستر و پالوکس، مهم است که دوقلوها تا مدتی نیمی از اوقات‌شان را در دنیای زیرین بگذرانند. به همین ترتیب، تنها از طریق بررسی و کشف نازیسته‌هاست که ما می‌توانیم دوگانگی‌ای را که با بالا رفتن سن‌مان این قدر مشکل‌ساز می‌شود حل کنیم. وقتی ما به اندازه کافی در زندگی‌مان تجربه کسب کردیم ــ و اغلب در اثر یأس، دلسردی، نارضایتی و ناامیدی به جستجوی راه‌های دیگر برخاستیم ــ آن وقت هبوط و سقوط به قلمرو هادس صورت می‌گیرد. اجتناب از بررسی دقیق زندگی، ما را در حالت ناپختگی روحی و معنوی نگه می‌دارد و مانع از مشارکت و پیوند واقعی با روح می‌شود.

دست‌کم در سطح، ناآگاه ماندن انتخاب امن‌تری به‌نظر می‌رسد و انگار بهتر است تلاش‌مان برای کسب سعادت را بر پایه فرمول‌های تجویز شده در نیمه نخست عمر دو برابر کنیم: یعنی دنبال اموال و دارایی بیشتر برویم، موفقیت‌های شغلی بیشتری کسب کنیم و منمان را باز هم بزرگ‌تر کنیم. شاید فکر کنیم که انتخاب چیزی نو، بهتر می‌تواند نارضایتی‌مان را فرو بنشاند و تعدادی از آرزوهایمان را کاهش دهد. با این حال اسیر تکه‌ای از شخصیت ماندن باعث صدمه جدی می‌شود و در نتیجه دچار رنج و عذاب می‌شوید.

طلاق، برقراری روابط عاشقانه با اشخاص جوان‌تر، عشاق به ظاهر جذاب‌تر، تغییر ناگهانی کار و حرفه همه و همه در این دوران معمول است. اما ما قادر نیستیم آن‌ها را به‌عنوان نشانه‌های جستجوی روح‌مان برای رسیدن به تعادل ببینیم.

ما در سال‌های میانی عمرمان دچار شک‌وتردیدهای جدید، نگرانی و اضطراب می‌شویم. شاید ناگهان عاشق شویم، پیوند ازدواج‌مان را به‌هم بزنیم و در حالت نومیدی و دلسردی ناگهان کارمان را رها کنیم. شاید کم‌کم احساس پوچی کنیم و فکر کنیم زندگی‌ای که داریم بیهوده است. این‌ها لحظات «خطرناک» هستند، اما می‌توانند صحنه را برای مرحله جدیدی از رشد و تحول آماده کنند. اگر توجه کنیم کم‌کم می‌بینیم که چیز بیشتری لازم است.

نگاهی به روابط شخصی‌تان بیندازید. خصوصیاتی که وقتی اولین بار عاشق شدید در وجود عشق‌تان دیدید و مجذوبش شدید چه بود؟ چه چیزی او را در نظرتان درخشان می‌ساخت؟ خصوصیاتی که ما بیش از همه در شریک زندگی آینده‌مان تحسین می‌کنیم همان قابلیت‌های نزیسته‌ای‌اند که برای رشد کردن در درون خودمان پخته و آماده شدند. وقتی ما برای اولین بار امکان نویی در زندگی‌مان می‌بینیم، اول آن را در شخص دیگر می‌بینیم. بخشی از ما که پنهان بوده قرار است ظاهر شود، اما این جریان به‌صورت مستقیم از ضمیر ناخودآگاه به ضمیر آگاه صورت نمی‌گیرد، بلکه از طریق میانجی و واسطه انجام می‌شود. ما توان رو به رشدمان را به کسی دیگر فرافکنی می‌کنیم، و ناگهان جذب او می‌شویم. اولین نشانه اینکه چیزی در درون ما دارد تغییر می‌کند موقعی است که می‌بینیم کسی دیگر در نظر ما برق می‌زند و می‌درخشد. ما اینگونه رشد می‌کنیم، اما اگر از زندگی نزیسته آگاه نشویم، فرافکنی‌هامان روابط نزدیک‌مان را نابود خواهد کرد.

ممکن است ما به‌وسیله عشقی رمانتیک، شغلی جدید، یا خانه‌ای متفاوت به دنبال کمال و سعادت باشیم. در نیمه دوم عمر اغلب عطش ما برای یافتن قطعات گمشده زندگی‌مان بسیار شدید می‌شود. ناگهان احساس می‌کنیم که زمان به سرعت از دست می‌رود. بنابراین اغلب سعی می‌کنیم چیزهای بیرونی را دگرگون کنیم. این تغییرات تا مدتی حواس‌مان را پرت می‌کند، اما آنچه در حقیقت لازم است تغییر آگاهی است.