بریده‌هایی از کتاب زندگی نزیسته ات را زندگی کن: آزاد شدن از زندان‌های تکرار و روزمرگی بعد از سی سالگی

بدون تأثیر و نفوذ پیر خردمند، انرژی خلاق جوانی موجود در ما مشکل می‌تواند ایده‌ها، طرح‌ها و الهام‌ها را به‌صورت واقعیت مشخص درآورد

اگر ما همان‌قدر که وقت‌مان را برای نگران بودن می‌گذاریم برای هوشیار و آگاه بودن بگذاریم، خیلی زود از هر گرفتاری‌ای رها می‌شویم

اگر ما همان‌قدر که وقت‌مان را برای نگران بودن می‌گذاریم برای هوشیار و آگاه بودن بگذاریم، خیلی زود از هر گرفتاری‌ای رها می‌شویم

هیچ چیزی وجود ندارد که به روان تعلق نداشته باشد، فقط چیزهایی که درست به‌کار گرفته نشده‌اند وجود دارند. اشتباه ما این است که توان بالقوه‌ای را در جای نادرست قرار می‌دهیم یا از آن استفاده نادرست می‌کنیم و بعد به آن می‌گوییم «بد»

کارل یونگ، روانشناس سوئیسی، نوشت، «بزرگ‌ترین باری که کودک باید به دوش بکشد زندگی نزیسته والدین است.»

ما دوست داریم فکر کنیم که چیزهای ذاتی‌ای در وجودمان هست که درست‌اند، اما در بیشتر موارد این نتیجه چیزی است که آدم‌های مهم زندگی‌مان تصمیم گرفته‌اند که چه چیزی برای ما درست است و ما باید چه کاری انجام دهیم اما هیچ‌وقت کسی که ما را تربیت کرده نخواهیم بخشید؛ تربیت را کنار بگذارید.

اکراه ما از روبه‌رو شدن با گُه‌مان خیلی شدید است.

آرزوی ما برای اینکه مورد مراقبت و حمایت باشیم قابل‌فهم است، اما وابسته ماندن یعنی اجتناب از بزرگ شدن و از بین بردن توان بالقوه کامل‌مان که می‌تواند به فعل درآید.

زندگی شما مقاصد بیرونی و زمینی بسیار دارد: انجام دادن وظایف شغلی‌تان، تأمین خانواده‌تان و کسب ثبات مالی. مقاصد بیرونی مهم و ضروری هستند، اما موقتی و نسبی هم هستند و مدام تغییر می‌کنند. در نیمه دوم عمر چندان مهم نیست که چکار می‌کنید؛ چیزی که مهم است سطح آگاهی‌تان هنگام انجام دادن کارهاست. تقسیم وقت‌تان با انرژی‌های مختلف مردانه یا زنانه مهم است.

بهای تمدن امروزی این است که ما به ناگزیر تک‌بعدی می‌شویم و به‌طور روزافزونی در زمینه تحصیلات، حرفه، و شخصیت‌مان تخصص کسب می‌کنیم. اما وقتی به نقطه عطف میانسالی می‌رسیم، روان‌مان به جستجوی چیزی اصیل، حقیقی و بامعنا برمی‌خیزد. در این زمان است که زندگی نزیسته ما از درون‌مان سر می‌کشد و توجه می‌طلبد