بریده‌هایی از کتاب زندگی نزیسته ات را زندگی کن: آزاد شدن از زندان‌های تکرار و روزمرگی بعد از سی سالگی

اگر پدر یا مادر هستید، آگاه شدن از زندگی نزیسته خودتان بهترین میراثی است که می‌توانید برای بچه‌هایتان به جا بگذارید. اگر می‌خواهید عالی‌ترین هدیه ممکن را به فرزندتان بدهید، به زندگی نزیسته‌تان بپردازید

زیگموند فروید می‌گفت هیچ‌کس فردی را که تربیتش می‌کند نمی‌بخشد. این روندهای تربیتی، تأثیرات، زخم‌ها و محدودیت‌های محونشدنی بجا می‌گذارد.

خصوصیاتی که ما بیش از همه در شریک زندگی آینده‌مان تحسین می‌کنیم همان قابلیت‌های نزیسته‌ای‌اند که برای رشد کردن در درون خودمان پخته و آماده شدند.

عشق از دیدگاه خودمحورانه یعنی یافتن کسی برای استفاده کردن از او. «من دوستت دارم چون تو برای من خوبی و مرا کامل می‌کنی.» زمانی از یکی از بیمارانم شنیدم که می‌گوید به این علت از شوهرش جدا شده که «دیگر نیازهای مرا برطرف نمی‌کرد.» حالا او می‌خواست کس دیگری را پیدا کند که نیازهایش را برطرف کند. در تقابل با این، عشق یعنی درک هویت خود و معشوق. این تنها وحدت حقیقی‌ای است که انسان می‌تواند به آن نائل شود؛ وگرنه ماجرا صرفا به‌صورت معامله‌ای متقابل درمی‌آید. مردم فکر می‌کنند که نفرت نقطه مقابل عشق است. ولی در واقع قدرت نقطه مقابل عشق است. عشق یعنی همسانی با دیگری؛ در حالی که قدرت یعنی آرزوی کنترل دیگری در راه رسیدن به مقاصد خودمان.

ضدیت با والدین تنها چسبیدن به الگوهای کهنه خانوادگی را محکم‌تر می‌کند. سعی کنید خطاهای آن‌ها را با دلسوزی و شفقت بپذیرید، و علیه‌شان واکنش نشان ندهید. آن‌ها فقط آگاهی لازم برای بهتر عمل کردن در شرایط موجود زمان خودشان را نداشتند.

عشق از دیدگاه خودمحورانه یعنی یافتن کسی برای استفاده کردن از او. «من دوستت دارم چون تو برای من خوبی و مرا کامل می‌کنی.»

واقعیت دردناک این است که بخش اعظم آنچه در ماجراهای عاشقانه می‌گذرد در عمل زندگی نزیسته خودمان است که به‌سوی خودمان بازتابانده می‌شود. لحظه‌ای تأمل کنید و نگاهی به روابط شخصی‌تان بیندازید. خصوصیاتی که وقتی اولین بار عاشق شدید در وجود عشق‌تان دیدید و مجذوبش شدید چه بود؟ چه چیزی او را در نظرتان درخشان می‌ساخت؟ خصوصیاتی که ما بیش از همه در شریک زندگی آینده‌مان تحسین می‌کنیم همان قابلیت‌های نزیسته‌ای‌اند که برای رشد کردن در درون خودمان پخته و آماده شدند. وقتی ما برای اولین بار امکان نویی در زندگی‌مان می‌بینیم، اول آن را در شخص دیگر می‌بینیم. بخشی از ما که پنهان بوده قرار است ظاهر شود، اما این جریان به‌صورت مستقیم از ضمیر ناخودآگاه به ضمیر آگاه صورت نمی‌گیرد، بلکه از طریق میانجی و واسطه انجام می‌شود.

وقتی یکی از والدین نمی‌تواند خصوصیتی را در فرزندش تحمل کند، نشانه خوبی از چیز نزیسته‌ای است که در آن والد وجود دارد.

عقده‌ها واقعیت ما را شکل می‌دهند، روی خلق‌وخویمان اثر می‌گذارند و ما را عصبی، افسرده، پشیمان و حتی بیمار می‌کنند.

عاشق شدن یعنی اینکه عمیق‌ترین زندگی نزیسته‌مان را به کسی بدهیم که مدتی برایمان نگهش دارد تا موقعی که آماده پس گرفتنش شویم.