بریده‌هایی از کتاب زندگی نزیسته ات را زندگی کن: آزاد شدن از زندان‌های تکرار و روزمرگی بعد از سی سالگی

همه ما در سرتاسر عمرمان با تصمیم‌گیری‌های بی‌شمار مواجهیم که بعضی آسان و جزئی و بعضی دشوار و مهم هستند. هر صبح ما با لزوم تصمیم‌گیری شروع می‌شود: این پیراهن را بپوشم یا آن پیراهن را؟ امروز ورزش کنم یا انرژی‌ام را برای کار کردن ذخیره کنم؟ موقع ناهار دسر بخورم یا رژیم‌ام را حفظ کنم؟ به‌نظر می‌رسد که ما بدون دو پاره بودن نمی‌توانیم در زندگی پیش برویم، و همین شکاف بین امکانات زیسته و نزیسته است که ما را شهروند دنیای دوگانه می‌کند. هر چیزی که انسان‌های آگاه تجربه می‌کنند به‌صورت جفتی از اضداد ظاهر می‌شود.

اگر پدر یا مادر هستید، آگاه شدن از زندگی نزیسته خودتان بهترین میراثی است که می‌توانید برای بچه‌هایتان به جا بگذارید. اگر می‌خواهید عالی‌ترین هدیه ممکن را به فرزندتان بدهید، به زندگی نزیسته‌تان بپردازید. یکی از زیان‌بارترین کارهایی که ما می‌توانیم در مورد دیگران بکنیم این است که بار مواد ضمیر ناخودآگاه‌مان را به دوش آن‌ها بیندازیم، و با این حال همه ما در این زمینه گناهکاریم. بهترین کاری که می‌توانیم بکنیم این است که از داستان‌های درونی‌مان آگاه شویم و در نتیجه درک بهتری از خودمان و دیگران کسب کنیم.

پختگی حقیقی یعنی مسئول‌تر، پاسخگوتر و عمیق‌تر شدن توانایی ما برای پاسخ انعطاف‌پذیرتر، پرشور و قدرتمندتر به چالش‌های زندگی، زندگی کردن خلاق‌تر و اصیل‌تر، ترکیب کردن اضداد و متعادل کردن هر یک با دیگری.

برای کسب پختگی حقیقی، این کهن‌الگوها را باید در تعادل معقول و ارتباط پویا نگه داشت.

بدون تأثیر و نفوذ پیر خردمند، انرژی خلاق جوانی موجود در ما مشکل می‌تواند ایده‌ها، طرح‌ها و الهام‌ها را به‌صورت واقعیت مشخص درآورد

اگر ما همان‌قدر که وقت‌مان را برای نگران بودن می‌گذاریم برای هوشیار و آگاه بودن بگذاریم، خیلی زود از هر گرفتاری‌ای رها می‌شویم

اگر ما همان‌قدر که وقت‌مان را برای نگران بودن می‌گذاریم برای هوشیار و آگاه بودن بگذاریم، خیلی زود از هر گرفتاری‌ای رها می‌شویم

هیچ چیزی وجود ندارد که به روان تعلق نداشته باشد، فقط چیزهایی که درست به‌کار گرفته نشده‌اند وجود دارند. اشتباه ما این است که توان بالقوه‌ای را در جای نادرست قرار می‌دهیم یا از آن استفاده نادرست می‌کنیم و بعد به آن می‌گوییم «بد»

کارل یونگ، روانشناس سوئیسی، نوشت، «بزرگ‌ترین باری که کودک باید به دوش بکشد زندگی نزیسته والدین است.»

ما دوست داریم فکر کنیم که چیزهای ذاتی‌ای در وجودمان هست که درست‌اند، اما در بیشتر موارد این نتیجه چیزی است که آدم‌های مهم زندگی‌مان تصمیم گرفته‌اند که چه چیزی برای ما درست است و ما باید چه کاری انجام دهیم اما هیچ‌وقت کسی که ما را تربیت کرده نخواهیم بخشید؛ تربیت را کنار بگذارید.

اکراه ما از روبه‌رو شدن با گُه‌مان خیلی شدید است.

آرزوی ما برای اینکه مورد مراقبت و حمایت باشیم قابل‌فهم است، اما وابسته ماندن یعنی اجتناب از بزرگ شدن و از بین بردن توان بالقوه کامل‌مان که می‌تواند به فعل درآید.

زندگی شما مقاصد بیرونی و زمینی بسیار دارد: انجام دادن وظایف شغلی‌تان، تأمین خانواده‌تان و کسب ثبات مالی. مقاصد بیرونی مهم و ضروری هستند، اما موقتی و نسبی هم هستند و مدام تغییر می‌کنند. در نیمه دوم عمر چندان مهم نیست که چکار می‌کنید؛ چیزی که مهم است سطح آگاهی‌تان هنگام انجام دادن کارهاست. تقسیم وقت‌تان با انرژی‌های مختلف مردانه یا زنانه مهم است.

بهای تمدن امروزی این است که ما به ناگزیر تک‌بعدی می‌شویم و به‌طور روزافزونی در زمینه تحصیلات، حرفه، و شخصیت‌مان تخصص کسب می‌کنیم. اما وقتی به نقطه عطف میانسالی می‌رسیم، روان‌مان به جستجوی چیزی اصیل، حقیقی و بامعنا برمی‌خیزد. در این زمان است که زندگی نزیسته ما از درون‌مان سر می‌کشد و توجه می‌طلبد

با نوع خاصی از تجسم خلاق می‌توانید به سراغ زندگی نزیسته‌تان بروید و ببینید که اگر مسیر متفاوتی با مسیر کنونی زندگی‌تان را در پیش گرفته بودید چه می‌شد؟ شما می‌توانید هم وجه منفی و هم وجه مثبت آن را تجربه کنید. در اینجا تجربه کلید اصلی است زیرا آنچه از طریق قدرت تجسم زندگی می‌شود یک تجربه است و ما را تغییر می‌دهد. اگر تجربه درونی به شکل فعال و با نیت و به درستی انجام شود، می‌تواند به لحاظ جسمانی واقعی باشد. این تکنیک با خیال‌بافی و رؤیاپردازی منفعل یا توهم خودبزرگ‌بینی خیلی فرق دارد. این کار تلاش واقعی از جانب شما را می‌طلبد ــ یعنی صرف وقت، تمرکز، ذهن گشوده و آگاهی فدا کردن دیدگاه آگاه‌تان ــ تا آهنگ روندهایی را که در درون‌تان معمولاً به‌طور خودکار صورت می‌گیرند و در عمل دیده نمی‌شوند کند کند.

بعضی از کارهای زندگی با عمل کردن انجام می‌شوند. شستن ظرف‌ها، فرش‌ها را جاروبرقی کشیدن و رسیدگی به حساب و کتاب‌های مالی، همگی جزو فعالیت‌های عملی هستند. اما جوانب دیگری از زندگی هم هست که مستلزم صرف وقت در قلمرو بودن است، این شامل روابط، عشق، احساس کردن امر مقدس در تجربه روزمره‌مان و توجه کردن به امر معجزه‌آسا در حرکت نور آفتاب، آواز پرنده، یا توجه به مهربانی انسان‌هاست. میانسالی زمان ارزیابی دوباره است، تا حدی به این علت که وقتی سن ما بالا می‌رود قلمرو بودن غالب‌تر می‌شود. ما تا این زمان به‌اندازه کافی در زمینه عمل کردن تمرین کرده‌ایم بنابراین می‌توانیم بخشی از فعالیت‌های روزمره‌مان را روی دکمه خودکار بگذاریم و مقداری از انرژی‌مان را صرف شناخت قدرت حضور در لحظه حال کنیم.

در افسانه راهنمای ما یعنی کاستر و پالوکس، مهم است که دوقلوها تا مدتی نیمی از اوقات‌شان را در دنیای زیرین بگذرانند. به همین ترتیب، تنها از طریق بررسی و کشف نازیسته‌هاست که ما می‌توانیم دوگانگی‌ای را که با بالا رفتن سن‌مان این قدر مشکل‌ساز می‌شود حل کنیم. وقتی ما به اندازه کافی در زندگی‌مان تجربه کسب کردیم ــ و اغلب در اثر یأس، دلسردی، نارضایتی و ناامیدی به جستجوی راه‌های دیگر برخاستیم ــ آن وقت هبوط و سقوط به قلمرو هادس صورت می‌گیرد. اجتناب از بررسی دقیق زندگی، ما را در حالت ناپختگی روحی و معنوی نگه می‌دارد و مانع از مشارکت و پیوند واقعی با روح می‌شود.

دست‌کم در سطح، ناآگاه ماندن انتخاب امن‌تری به‌نظر می‌رسد و انگار بهتر است تلاش‌مان برای کسب سعادت را بر پایه فرمول‌های تجویز شده در نیمه نخست عمر دو برابر کنیم: یعنی دنبال اموال و دارایی بیشتر برویم، موفقیت‌های شغلی بیشتری کسب کنیم و منمان را باز هم بزرگ‌تر کنیم. شاید فکر کنیم که انتخاب چیزی نو، بهتر می‌تواند نارضایتی‌مان را فرو بنشاند و تعدادی از آرزوهایمان را کاهش دهد. با این حال اسیر تکه‌ای از شخصیت ماندن باعث صدمه جدی می‌شود و در نتیجه دچار رنج و عذاب می‌شوید.

طلاق، برقراری روابط عاشقانه با اشخاص جوان‌تر، عشاق به ظاهر جذاب‌تر، تغییر ناگهانی کار و حرفه همه و همه در این دوران معمول است. اما ما قادر نیستیم آن‌ها را به‌عنوان نشانه‌های جستجوی روح‌مان برای رسیدن به تعادل ببینیم.

ما در سال‌های میانی عمرمان دچار شک‌وتردیدهای جدید، نگرانی و اضطراب می‌شویم. شاید ناگهان عاشق شویم، پیوند ازدواج‌مان را به‌هم بزنیم و در حالت نومیدی و دلسردی ناگهان کارمان را رها کنیم. شاید کم‌کم احساس پوچی کنیم و فکر کنیم زندگی‌ای که داریم بیهوده است. این‌ها لحظات «خطرناک» هستند، اما می‌توانند صحنه را برای مرحله جدیدی از رشد و تحول آماده کنند. اگر توجه کنیم کم‌کم می‌بینیم که چیز بیشتری لازم است.