بریده‌هایی از کتاب طلای درون : نقشه راه نجات از وابستگی به دیگران و رسیدن به استقلال فردی

اگر ندانید چکار باید بکنید، لازم است آن‌قدر آرام بنشینید تا فکر شما دوباره به‌کار بیفتد.

کسی که با احساس تنهایی برخورد کرده فرد مقدسی است که در روند رشد فردیت قرار گرفته است. در این روند، رشد و تحول یا عقب‌گرد بستگی به عملکرد فرد نسبت به احساس تنهایی و نحوه برخورد او با این احساس دارد. احساس تنهایی قادر است شما را نابود کند یا چنان شما را به آتش بکشد که راهی سفری دانته‌وار از میان دوزخ و برزخ شوید تا بهشت را بیابید.

هنگامی که ما طلای خود را بر کسی فرافکنی می‌کنیم، ناگهان مجذوب آن شخص می‌شویم. اولین اشاره ضمنی این امر، هنگامی است که شخص دیگر در نظر ما چنان برجسته و مهم به‌نظر می‌رسد که در تاریکی می‌درخشد

«خجالت صرفا یعنی تکبّر.»

چنانچه بتوانید احساس تنهایی خود را متحول کرده و به انزوا تبدیل کنید، یک گام فراتر از گرانبهاترین تجربه‌ها رفته‌اید. این راه درمان تنهایی است.

شاید دانستن این‌که در سطح عمیق‌تر درون شما چه چیزی در جریان است، شما را از رنج بردن نجات دهد. شما هیچ حقی ندارید که به کسی وابسته باشید یا نسبت به او حسادت بورزید. حق ندارید تنها باشید.

. نزدیک بودن و با این حال ناتوانی از دستیابی به چیزی که بیش از همه آن را می‌خواهید غیرقابل تحمل است. یکی از ضرب‌المثل‌های قرون وسطی می‌گوید: «تنها راه درمان تنهایی، تنها بودن است» .

من با مشاهده کردن خیلی چیزها می‌آموزم و یکی از چیزهایی که با دقت و بیش از هر چیز به مشاهده آن می‌پردازم تبادل طلای کیمیایی درونی است.

آرمان‌گرایی ما، شریف‌ترین انگیزه‌های ما و والاترین شهودهای ما با اولین تماس با واقعیت محو می‌شوند.

تنها زمانی که از کسی نخواهیم طلای درون را برای ما حمل کند قادر خواهیم بود به او به‌عنوان انسان بنگریم. و هنگامی که دیگران را به‌عنوان انسان ببینیم، این امکان وجود دارد که تنها نباشیم. دیگران نمی‌توانند احساس تنهایی ما را کاهش دهند. احساس تنهایی یک مسئله درونی است. حتی عاشق بودن هیچ ربطی به شخص دیگر ندارد. این خودشیفتگی است هنگامی که با شخص دیگر رابطه واقعی و عملی داریم و صرفا از روی فرافکنی‌های خود به او نگاه نمی‌کنیم، عشق امکان‌پذیر می‌شود.

اگر سخن شما تأثیری در من داشته باشد، به این معناست که جنگی در درون من در جریان است. شما آن جنگ را به راه انداختید اما آنچه شما به راه انداختید به من مربوط است. هر چیزی که بتواند در وجود شخصی بسوزد باید بسوزد. تنها چیزهایی که ماندنی، نسوز و غیرقابل‌سوختن هستند ارزش و شایستگی نگه داشتن دارند. اگر شما بتوانید احساسات مرا جریحه‌دار کنید، چه بهتر که جریحه‌دار شوند، زیرا این امر نشان می‌دهد که خطایی در من وجود دارد.

هر چیزی که بتواند در وجود شخصی بسوزد باید بسوزد. تنها چیزهایی که ماندنی، نسوز و غیرقابل‌سوختن هستند ارزش و شایستگی نگه داشتن دارند.

شما هیچ حقی ندارید که به کسی وابسته باشید یا نسبت به او حسادت بورزید. حق ندارید تنها باشید. این سخن من شما را یک‌شبه درمان نمی‌کند اما شاید آغاز درمان باشد. هنگامی که دکتر فرانس اعلام کرد «خجالت صرفا یعنی تکبّر.»

بخش اعظم آنچه در دیگران و در دنیای بیرون تصور می‌کنیم عملاً بخشی از خود ماست.

ازدواج حقیقی تنها می‌تواند بر پایه عشق انسان‌های استوار باشد که با عشق رمانتیک متفاوت است و با عاشق بودن یا عاشق‌پیشگی فرق دارد.

شما آن‌قدر طلای خود را در اختیار دیگری قرار می‌دهید تا روزی که قادر شوید آن را در اختیار خود بگیرید.

هنگامی که می‌توانید بگویید که برای چه چیزی احساس تنهایی می‌کنید، نیمی از راه را در جهت کسب آزادی رفته‌اید. آگاه بودن بزرگ‌ترین متحد شماست. در صورتی که بتوانید نزد خود اعتراف کنید که چقدر مایل هستید شکست بخورید، این آغاز درمان است.

هرگاه عاشق کسی شدیم با او ازدواج کنیم. اما عاشق بودن تضمینی برای یک ازدواج موفق نیست. وقتی شما عاشق می‌شوید، شیفته و هیجان‌زده می‌شوید. شما طلای خود یعنی عمیق‌ترین ارزش درونی خود را به شخص دیگر فرافکنی می‌کنید. شما آن را در اختیار او قرار می‌دهید تا برای مدتی آن را نگه دارد و هنگامی که آماده بودید آن را به شما برگرداند. و اگر این احساس متقابل باشد او هم طلای خود را در اختیار شما قرار داده است. برای این‌که رابطه موفق شود، در نقطه‌ای از این مسیر باید طلای خود را پس بگیرید.

هنگامی که ما چیزی را از دست می‌دهیم، احساس اندوه و تنهایی حاصل از آن قابل‌درک است، اما مفهوم آن نگریستن به عقب است. مسئله صرفا از دست دادن دیگری نیست بلکه به تنظیم امور نیز مربوط می‌شود: باید جایی جدید برای سپردن طلای خود بیابیم.

گاهی ممکن است تبادل طلا به شکل پرستش قهرمان ظهور کند. برای یک پسر ده ساله، پسر دوازده ساله همسایه قهرمان محسوب می‌شود. پسر بچه ده ساله علاقه دارد از او تقلید کند. مثل پسر همسایه راه می‌رود، درست مانند او کفش می‌پوشد، از فرهنگ واژگان او استفاده می‌کند و تا آن‌جا که بتواند دور و بر او می‌پلکد