بریده‌هایی از کتاب طلای درون : نقشه راه نجات از وابستگی به دیگران و رسیدن به استقلال فردی

تنها زمانی که از کسی نخواهیم طلای درون را برای ما حمل کند قادر خواهیم بود به او به‌عنوان انسان بنگریم. و هنگامی که دیگران را به‌عنوان انسان ببینیم، این امکان وجود دارد که تنها نباشیم. دیگران نمی‌توانند احساس تنهایی ما را کاهش دهند. احساس تنهایی یک مسئله درونی است. حتی عاشق بودن هیچ ربطی به شخص دیگر ندارد. این خودشیفتگی است هنگامی که با شخص دیگر رابطه واقعی و عملی داریم و صرفا از روی فرافکنی‌های خود به او نگاه نمی‌کنیم، عشق امکان‌پذیر می‌شود.

«خجالت صرفا یعنی تکبّر.» تقریبا مرا ضربه‌فنی کرد. من خجالتی‌ترین آدم روی زمین هستم و او زمین مرا خراب کرد.

اگر سخن شما تأثیری در من داشته باشد، به این معناست که جنگی در درون من در جریان است. شما آن جنگ را به راه انداختید اما آنچه شما به راه انداختید به من مربوط است. هر چیزی که بتواند در وجود شخصی بسوزد باید بسوزد. تنها چیزهایی که ماندنی، نسوز و غیرقابل‌سوختن هستند ارزش و شایستگی نگه داشتن دارند. اگر شما بتوانید احساسات مرا جریحه‌دار کنید، چه بهتر که جریحه‌دار شوند، زیرا این امر نشان می‌دهد که خطایی در من وجود دارد.

مهر ورزیدن یک توانایی انسانی است. ما هر کس را به‌خاطر آنی که هست دوست می‌داریم. از او تجلیل می‌کنیم و نسبت به او احساس خویشاوندی و نزدیکی داریم. از سوی دیگر، عشق رمانتیک در واقع نوعی عشق الهی است. ما شخص دیگر را به مقام خدایی می‌رسانیم. بی‌آن‌که بدانیم از آن عشق می‌خواهیم که تجسّم خدا برای ما باشد.

ازدواج حقیقی تنها می‌تواند بر پایه عشق انسان‌های استوار باشد که با عشق رمانتیک متفاوت است و با عاشق بودن یا عاشق‌پیشگی فرق دارد.

این طلای کیمیایی است. شما آن‌قدر طلای خود را در اختیار دیگری قرار می‌دهید تا روزی که قادر شوید آن را در اختیار خود بگیرید.

هنگامی که در زندگی چشم ما به روی فرصتی جدید باز می‌شود، اغلب برای اولین بار آن را در اشخاص دیگر می‌بینیم. در این هنگام، بخشی از وجود ما که تاکنون پنهان و مخفی بوده در حال بروز و ظهور است اما به‌صورت مستقیم از ناخودآگاه به آگاهی ما وارد نمی‌شود بلکه از طریق میانجی یا میزبانی سفر می‌کند. هنگامی که ما طلای خود را بر کسی فرافکنی می‌کنیم، ناگهان مجذوب آن شخص می‌شویم. اولین اشاره ضمنی این امر، هنگامی است که شخص دیگر در نظر ما چنان برجسته و مهم به‌نظر می‌رسد که در تاریکی می‌درخشد. این نشانه‌ای قطعی است از این که چیزی در درون ما در حال تغییر است و ما در حال فرافکنی طلای درون خود به شخص دیگری هستیم.

بنابر آموزه‌های هندوستان، جهان بیرونی مایا حاصل خیال‌پردازی است. علت آن هم این است که عملاً از درون سرچشمه می‌گیرد نه از بیرون. ما تنها «ده هزار چیزی» را که فرافکنی می‌کنیم می‌بینیم

دیگران نمی‌توانند احساس تنهایی ما را کاهش دهند. احساس تنهایی یک مسئله درونی است. حتی عاشق بودن هیچ ربطی به شخص دیگر ندارد. این خودشیفتگی است هنگامی که با شخص دیگر رابطه واقعی و عملی داریم و صرفا از روی فرافکنی‌های خود به او نگاه نمی‌کنیم، عشق امکان‌پذیر می‌شود.

وقتی ما عاشق هستیم، طلا و انتظارات خود را به شخص دیگر می‌سپاریم و این امر او را محو می‌کند. در این صورت دیگر جایی برای ارتباط وجود نخواهد داشت.

شما طلای خود یعنی عمیق‌ترین ارزش درونی خود را به شخص دیگر فرافکنی می‌کنی

سه راه برای یادگیری روان‌شناسی وجود دارد: «خواندن افسانه‌های یونان، خواندن یونگ و مشاهده کردن. بهترین راه مشاهده کردن است»

دکتر یونگ می‌گفت هر کسی که به اتاق مشاوره او آمده صرف‌نظر از سن تقویمی، بیست‌ویک ساله یا چهل‌وپنج ساله بوده است. فرد بیست‌ویک ساله به عقب می‌نگرد و لازم است بر آن غلبه کند. فرد چهل‌وپنج ساله تحت‌تأثیر حقیقتی است که هنوز نمی‌تواند آن را تاب بیاورد. این‌ها فقط دو سوژه درمان هستند.

هر چیزی که بتواند در وجود شخصی بسوزد باید بسوزد. تنها چیزهایی که ماندنی، نسوز و غیرقابل‌سوختن هستند ارزش و شایستگی نگه داشتن دارند. اگر شما بتوانید احساسات مرا جریحه‌دار کنید، چه بهتر که جریحه‌دار شوند، زیرا این امر نشان می‌دهد که خطایی در من وجود دارد.

زندگی انسانی و ازدواج ما، از ظرفیت مهرورزی انسان به انسان تغذیه می‌شود. وقتی ما عاشق هستیم، طلا و انتظارات خود را به شخص دیگر می‌سپاریم و این امر او را محو می‌کند. در این صورت دیگر جایی برای ارتباط وجود نخواهد داشت.