بریده‌هایی از کتاب طلای درون : نقشه راه نجات از وابستگی به دیگران و رسیدن به استقلال فردی

اگر ندانید چکار باید بکنید، لازم است آن‌قدر آرام بنشینید تا فکر شما دوباره به‌کار بیفتد.

کسی که با احساس تنهایی برخورد کرده فرد مقدسی است که در روند رشد فردیت قرار گرفته است. در این روند، رشد و تحول یا عقب‌گرد بستگی به عملکرد فرد نسبت به احساس تنهایی و نحوه برخورد او با این احساس دارد. احساس تنهایی قادر است شما را نابود کند یا چنان شما را به آتش بکشد که راهی سفری دانته‌وار از میان دوزخ و برزخ شوید تا بهشت را بیابید.

هنگامی که ما طلای خود را بر کسی فرافکنی می‌کنیم، ناگهان مجذوب آن شخص می‌شویم. اولین اشاره ضمنی این امر، هنگامی است که شخص دیگر در نظر ما چنان برجسته و مهم به‌نظر می‌رسد که در تاریکی می‌درخشد

«خجالت صرفا یعنی تکبّر.»

چنانچه بتوانید احساس تنهایی خود را متحول کرده و به انزوا تبدیل کنید، یک گام فراتر از گرانبهاترین تجربه‌ها رفته‌اید. این راه درمان تنهایی است.

شاید دانستن این‌که در سطح عمیق‌تر درون شما چه چیزی در جریان است، شما را از رنج بردن نجات دهد. شما هیچ حقی ندارید که به کسی وابسته باشید یا نسبت به او حسادت بورزید. حق ندارید تنها باشید.

. نزدیک بودن و با این حال ناتوانی از دستیابی به چیزی که بیش از همه آن را می‌خواهید غیرقابل تحمل است. یکی از ضرب‌المثل‌های قرون وسطی می‌گوید: «تنها راه درمان تنهایی، تنها بودن است» .

من با مشاهده کردن خیلی چیزها می‌آموزم و یکی از چیزهایی که با دقت و بیش از هر چیز به مشاهده آن می‌پردازم تبادل طلای کیمیایی درونی است.

آرمان‌گرایی ما، شریف‌ترین انگیزه‌های ما و والاترین شهودهای ما با اولین تماس با واقعیت محو می‌شوند.

تنها زمانی که از کسی نخواهیم طلای درون را برای ما حمل کند قادر خواهیم بود به او به‌عنوان انسان بنگریم. و هنگامی که دیگران را به‌عنوان انسان ببینیم، این امکان وجود دارد که تنها نباشیم. دیگران نمی‌توانند احساس تنهایی ما را کاهش دهند. احساس تنهایی یک مسئله درونی است. حتی عاشق بودن هیچ ربطی به شخص دیگر ندارد. این خودشیفتگی است هنگامی که با شخص دیگر رابطه واقعی و عملی داریم و صرفا از روی فرافکنی‌های خود به او نگاه نمی‌کنیم، عشق امکان‌پذیر می‌شود.