بریده‌هایی از کتاب نامه هایی به شاعر جوان

درنهایت، در عمیق‌ترین و مهم‌ترین مسائل، ما به‌طور کامل تنها هستیم

چرا فکر نمی‌کنید که او خواهد آمد؟ او آینده است، آخرین میوه رسیدهٔ درختی که ما برگ‌هایش هستیم، نمی‌دانید؟

یادتان باشد، اجازه ندهید شما تحت کنترل کار هنری‌تان باشید، به خصوص در لحظات غیرخلاق‌تان. در لحظات خلق اثر هم سعی کنید از آن به عنوان ابزاری دیگر برای درک زندگی استفاده کنید. و ژرفای هرچیز را جستجو کنید، زیرا در آنجاست که حس طنازی که لازمهٔ ادامه است، هرگز به سر نمی‌آید و هنگامی که به عظمت هر چیز نزدیک می‌شوید، در همان زمان با خودتان بیندیشید که آیا این نگرش کنایه‌آمیز از یک نیاز طبیعی شما سرچشمه گرفته است یا خیر. زیرا تحت تأثیر چیزهای جدی، یا سررشته از دست شما خارج خواهد شد یا در غیر این صورت (اگر واقعاً به شما تعلق داشته باشد) به یک ابزار سختگیرانه تبدیل می‌شود و جای زیادی را در مجموعه ابزارهایی می‌گیرد که باید با کمک آنها اثر خود را خلق کنید.

معتقدم اگر به چیزهایی که اکنون چشمان مرا پر کرده و به طراوت کشیده نگاه کنید، راه حل را خواهید یافت. باید به طبیعت بچسبید! به طبیعت دست بیاویزید و سپس هرآنچه در دید اولیه بی‌مقدار می‌نماید و کمتر کسی متوجه آن است، به‌طور غیرمنتظره‌ای بسیار بزرگ و بی‌نهایت خواهد شد. اگر این هنر عشق ورزیدن به چیزهای ناچیز را

هیچ حساب و کتابی با زمان وجود ندارد، یک‌سال و ده‌سال فرقی ندارد. هنرمند اندازه نمی‌گیرد، بلکه مانند درخت که در روئیدن شتاب نمی‌کند و در طوفان‌های زمستانه مطمئن می‌ایستد، بی‌ترس که پس از آن بهاری نیاید و می‌آید... شکیباست.

گویی اندوه زیادی در مسیر زندگی‌تان قرار داشته است و رویارویی با آن‌ها شما را از روال عادی یک زندگی خارج کرده است. اما لطفاً به این فکر کنید که آیا این اندوه فراوان، چنان از مرکز وجودتان نگذشته است که شما را به‌کلی دگرگون سازد؟ اندوه اگر درمان نشود، به‌سان یک بیماری که درست مداوا نشده، دوباره قدرتمندتر از قبل بازخواهد گشت. چنانچه روزی ادراک ما از سطح خود فراتر رود، شاید اندوه را با روی گشاده‌تری بپذیریم تا شادمانی! زیراکه در آن لحظات اندوه، چیز جدیدی به وجودمان وارد شده است؛ چیزی ناشناخته. لحظه‌ای که هرآنچه احساسات در وجودمان است، از حرکت می‌ایستد. عقل، لحظاتی از ما دور می‌شود و سپس آن خاموشی محض اتفاق می‌افتد.

لذت جسمانی یک تجربه است مانند دیدن یا مزه‌کردن میوه‌ای پاک. این یک فرصت و امر بدیهی است که به انسان داده شده است و البته شناخت جهان، کمال و شکوه را در پی دارد. بدانید که عیب در این تجربه نیست، بلکه در آن است که بیشتر انسان‌ها از این تجربه سوء استفاده می‌کنند، آن را هدر می‌دهند و یا آن را به‌عنوان ابزاری برای آسایش در زمان خستگی یا تفریحی بی‌حد و شاید به‌عنوان حواس‌پرتی و نه برای هدف اصلی که تعالی و رسیدن به معنویت واقعی است به‌کار می‌برند.

در آرام‌ترین حالت خود مثلاً در نیمه‌شب از خود بپرسید: «آیا باید بنویسم؟» به عمق خود رجوع کرده و پاسخ سؤال را بیابید. اگر پاسخ شما «بله باید» بود، پس زندگی‌تان را وقف این کار کنید. زندگی شما حتی در بیهوده‌ترین و بی‌تفاوت‌ترین ساعتش، باید نشانه و میلی از این کار در شما بیدار کند. سپس به طبیعت نزدیک‌تر شوید. سعی کنید مانند یک انسان اولیه، آنچه که می‌بینید، تجربه می‌کنید و دوست دارید و صدالبته از دست می‌دهید را بازگویی کنید.

هنر وجود مرموز زندگی است

هنر وجود مرموز زندگی است