بریده‌هایی از کتاب نامه هایی به شاعر جوان

چیزی که ضروری است خلوتی درونی و ژرف است؛ به درون خود فرورفتن و ساعت‌ها همان‌جا ماندن

ستاره‌ای که حالا بر من نور می‌تابد هزاران سال است که مرده

آثار هنری یک تنهایی بی‌نهایت هستند

اینکه هنر چطور پیدا می‌شود است که اهمیت دارد، بنابراین دوست عزیزم، جز اینکه بگویم باید به درون خودتان فرو بروید، پند دیگری ندارم. به درون بروید و ژرفای خود را بسنجید، پاسخ این سؤالتان را که می‌باید شعر بگویید یا نه هم همان‌جا خواهید گرفت و سپس باید درست تعبیر و تفسیرش کنید. شاید معلوم شد که شما یک هنرمند هستید و هنر طالب شماست و پس آن سرنوشت را بپذیرید و بار و عظمتش را بر دوش بگیرید، بدون اینکه هرگز بپرسید چه پاداشی ممکن است در انتظارتان باشد. زیرا خالق هنر باید برای خود یک جهان باشد و هرچیزی را در خود و طبیعتی که به آن دلبسته است بیابد.

درنهایت، در عمیق‌ترین و مهم‌ترین مسائل، ما به‌طور کامل تنها هستیم و برای اینکه یک نفر بتواند به دیگری نصیحت کند، یا حتی به دیگری کمک کند، باید خیلی اتفاق‌ها بیفتد، خیلی چیزها باید خوب پیش بروند، مجموعه‌ای از چیزها باید درست عمل کنند تا یک‌بار موفق شوی.

به‌شخصه معتقدم، تمام اندوه ما ناشی از لحظات پرتنشی است که چون دیگر زندگانی را درست درک و لمس نمی‌کنیم، احساس فلج‌شدن داریم. سپس با این عنصر ناشناس که درون‌مان جای گرفته است تنها می‌مانیم و از هرآنچه بدان عادت داشته‌ایم و برای خود تکیه‌گاهی ساخته بودیم، دور می‌مانیم. گویی در مسیر سیل قرار گرفته و ناچاریم لطمات آن را پذیرا باشیم. اندوه نیز به‌سان همان سیل است. حالا به ما ورود کرده و در زوایای پنهانی وجودمان، لایه‌لایه در قلب و پوست و خون‌مان خانه کرده و حالا حتی نمی‌دانیم چه بر ما گذشته است؟

چوبی که مدت‌ها درمقابل شراره‌های آتش ایستادگی می‌کرد؛ شراره‌هایی که تو شعله‌ور کردی، حال بی‌تفاوت ایستاده تا سوختنم را نظاره‌گر باشد

باید تنهایی را آموخت، به‌سان کودکان که تنهایند و بزرگ‌ترانشان را از نظر می‌گذرانند، که می‌آیند و می‌روند درحالی‌که به کار خودشان مشغولند، کارهایی که در نظر یک کودک بزرگ می‌نمایند زیرا بزرگ‌ترها با آنها سروکار دارند و کودک از آن سر در نمی‌آورد.

سؤالات خود را دوست داشته باشید؛ آنها درست مثل کتاب‌هایی که به زبان خارجی نوشته شده‌اند یا اتاقی که دربسته است هستند. به دنبال پاسخ برای پرسش‌هایی که هنوز وقت آن نرسیده نباشید زیرا به کارتان نمی‌آید. باید بتوانید در آنها زیست کنید. نکتهٔ اصلی همین است، اینکه بتوانید همه‌چیز را زندگی کنید...

اجازه دهید هر تأثیر و هر احساس مانند یک جوانه به طور کامل در ضمیر ناخودآگاه، در تاریکی، در عالم بیان‌ناپذیر و هر عالمی که راهش بر عقل بسته است، تکامل یابد و به بار بنشیند. با فروتنی و شکیبایی عمیق منتظر متولدشدن هنرتان باشید، این همهٔ زندگی هنرمند است: درک و خلق.