بریده‌هایی از کتاب روان درمانی اگزیستانسیال

‘هر ترسی در نهایت ترس از مرگ است’

تمامی انسان‌ها متحیر و سرگشته‌اند، ولی بعضی قادر به کنار آمدن با این سرگشتگی نیستند

«چرا از آخرین روز زندگی‌ات می‌هراسی؟ بیش از روزهای دیگر در مرگت سهیم نیست. آخرین گام خستگی نمی‌آوَرَد، تنها خستگی را آشکار می‌کند.

محبت فعال است. عشق بالغانه دوست داشتن است، نه دوست داشته شدن. فرد عاشقانه به دیگری می‌بخشد؛ «تسلیم» دیگری نمی‌شود. محبت شیوهٔ بودن و حضور فرد در دنیاست؛ ارتباطی انحصاری، دشوار و جادویی با یک فرد خاص نیست.

«جایی را که نمی‌خارد، نخارانید.»

تصمیم دردناک و رنج‌آور است نیز به این دلیل که اگر ژرف بنگریم، نه‌تنها هریک از ما را با آزادی رودررو می‌کند، بلکه با تنهایی بنیادین و با این واقعیت هم مواجه می‌سازد که هریک از ما به‌تنهایی مسئول وضعیت موجود در زندگی خویشیم.

آنچه والتر با آن مواجه بود و از آن طفره می‌رفت، یک پارادوکس عمیق انسانی بود: ما در حسرت خودمختاری هستیم، ولی از پیامد ناگزیر خودمختاری یعنی تنهایی طفره می‌رویم.

اضطراب بخشی از هستی‌ست و انسانی که به رشد و خلاقیت ادامه می‌دهد، هرگز از آن رها نمی‌شود.

مثال‌های فراوانی هست که افراد معنا را در مقام اجتماعی، شهرت، تملک مادیات یا قدرت جسته‌اند و ناگهان مجبور شده‌اند ارزش این اهداف را به‌عنوان هدف زندگی زیر سؤال برند.

فرانکل می‌گوید: «مهم بزرگی شعاع فعالیت‌های شما نیست، بلکه مهم این است که بتوانید دایره‌اش را خوب پُر کنید.»