بریده‌هایی از کتاب روان درمانی اگزیستانسیال

علاقه به دیگری به‌معنای علاقه به هستی و رشد اوست.

علاقه به دیگری به‌معنای رابطه‌ای مبتنی بر ازخودگذشتگی و نوع‌دوستی‌ست: فرد توجه به خود و آگاهی از خود را کنار می‌گذارد؛ ارتباط برقرار می‌کند بدون این فکر مسلط که او دربارهٔ من چه فکر می‌کند؟ یا این رابطه چه سودی برایم دارد؟ فرد در پی تحسین، پرستش، تسکین جنسی، قدرت و پول نیست.

«جایی را که نمی‌خارد، نخارانید.»

اگر فرد می‌خواهد خودش را دوست بدارد، باید شیوه‌ای را در پیش بگیرد که خود آن را می‌پسندد و تحسینش می‌کند.

تصمیم دردناک و رنج‌آور است نیز به این دلیل که اگر ژرف بنگریم، نه‌تنها هریک از ما را با آزادی رودررو می‌کند، بلکه با تنهایی بنیادین و با این واقعیت هم مواجه می‌سازد که هریک از ما به‌تنهایی مسئول وضعیت موجود در زندگی خویشیم.

آنچه والتر با آن مواجه بود و از آن طفره می‌رفت، یک پارادوکس عمیق انسانی بود: ما در حسرت خودمختاری هستیم، ولی از پیامد ناگزیر خودمختاری یعنی تنهایی طفره می‌رویم.

گاه طلاق به‌جای آنکه سرود عزا باشد، مایهٔ رهایی و رستگاری‌ست.

اضطراب بخشی از هستی‌ست و انسانی که به رشد و خلاقیت ادامه می‌دهد، هرگز از آن رها نمی‌شود.

فرد روان‌نژند می‌کوشد گذشته را در آینده بیابد و به‌این‌ترتیب اکنون را از دست می‌دهد و نابود می‌کند.

در عمق ماتمِ فقدانِ دیگری این پیام نهفته است که «اگر مادر (پدر، فرزند، دوست، همسر) تو می‌میرد، پس تو هم خواهی مُرد.»

اعتمادبه‌نفس بروس به‌شدت پایین بود و اغوای موفق زنان، تلاشی بود در جهت تحکیم ارزش خود.

بنابراین یکی از معانی معنا این است که التیام‌بخش اضطراب است: به‌وجود می‌آید تا اضطراب ناشی از مواجهه با زندگی و دنیایی فاقد ساختار مقدرشده و آرامش‌بخش را تسکین دهد. ولی دلیل خطیر دیگری هم برای نیاز ما به معنا وجود دارد. وقتی معنا ایجاد شد، ارزش‌ها زاده می‌شوند و آن‌ها نیز به‌نوبهٔ خود، حس معنا را در فرد تقویت می‌کنند.

مثال‌های فراوانی هست که افراد معنا را در مقام اجتماعی، شهرت، تملک مادیات یا قدرت جسته‌اند و ناگهان مجبور شده‌اند ارزش این اهداف را به‌عنوان هدف زندگی زیر سؤال برند.

بیشتر فعالیت‌های زندگی، اگر با دیدی خلاق نگریسته شوند، انسان را آکنده از معنا می‌کنند.

با اینکه فرانکل تأکید می‌کند هرکس برای خود معنایی دارد که دیگری قادر به محقق ساختن آن نیست، این معانی منحصربه‌فرد را در سه رده طبقه‌بندی می‌کند: ۱) آنچه فرد به‌صورت مخلوقات خویش تکمیل یا به دنیا عرضه می‌کند؛ ۲) آنچه فرد به‌صورت رویارویی‌ها و تجربه‌ها از دنیا دریافت می‌کند؛ ۳) استقامت فرد در برابر رنج و سرنوشتی که قادر به تغییر آن نیست. (۸۲)

C. Fersten, “A Functional Analysis of Depression,” American Psychologist (۱۹۷۳) ۲۸:۸۵۷-۷۰; P. Lewinsohn, cited in Lefcourt, Locus of Control; W. Miller and M. Seligman, “Depression and the Perception of Reinforcement,” Journal of Abnormal Psychology (۱۹۷۳) ۸۲:۶۲-۷۳; and L. Abramson and H. Sackeim, “A Paradox in Depression: Uncontrollability and Self-Blame,” Psychological Bulletin (۱۹۷۷) ۸۴:۸۳۸-۵۲.

آفرینش چیزی نو، چیزی که پژواک تازگی یا زیبایی و هماهنگی‌ست، پادزهر نیرومند احساس پوچی و بی‌معنایی‌ست.

شاید زننده‌ترین و وقیحانه‌ترین افراط این باشد که درمانگر به‌عنوان یک «انسان واقعی» درگیر احساسات جنسی نسبت به بیمارش شود.

وظیفهٔ اصلی یک درمانگر رشدیافته این است که بیاموزد چگونه در برابر تردید و عدم قطعیت تاب آورَد.

محبت حقیقی به دیگری، به‌معنای اهمیت دادن به رشد و تکامل او و زنده کردن بخشی از وجودش است.