بریده‌هایی از کتاب روان درمانی اگزیستانسیال

توضیح هر پدیده، نخستین گام در جهت تسلط بر آن است.

مونتنی در رساله‌اش در باب مرگ پرسیده: «چرا از آخرین روز زندگی‌ات می‌هراسی؟ بیش از روزهای دیگر در مرگت سهیم نیست. آخرین گام خستگی نمی‌آوَرَد، تنها خستگی را آشکار می‌کند.»

«به کدام دچاری؟ جنونی خردمندانه یا سلامت عقلی ابلهانه؟»

اگرچه نفْس مرگ آدمی را نابود می‌کند، اندیشهٔ مرگ نجاتش می‌دهد.

هرچقدر به یکدیگر نزدیک شویم، همیشه فاصله‌ای هست، شکافی قطعی و غیرقابل‌عبور؛ هریک از ما تنها به هستی پا می‌گذاریم و باید به‌تنهایی ترکَش کنیم.

فرد ابتدا باید بیاموزد که خود را برای زمان حال و آینده ببخشد. تا زمانی که فرد هم‌اکنون با خود همان گونه رفتار کند که در گذشته رفتار می‌کرده، نمی‌تواند خود را به‌خاطر گذشته ببخشد.

یک ضرب‌المثل ژاپنی می‌گوید: «دانستن و عمل نکردن، با ندانستن یکی‌ست.»

هایدگر معتقد بود در دنیا دو وجه اساسی برای هستی وجود دارد: ۱. مرتبهٔ فراموشی هستی و ۲. مرتبهٔ اندیشیدن به هستی. (۷) وقتی فرد در مرتبهٔ فراموشی هستی است، در دنیای اشیا می‌زید و خود را در سرگرمی‌های روزمرهٔ زندگی غرقه می‌کند: فرد به پایین کشیده می‌شود تا هم‌مرتبهٔ «وراجی‌های بی‌ارزش» شود و در «آن‌ها» مستغرَق. فرد خود را تسلیم دنیای روزمره و دلواپسی برای شیوهٔ وجود چیزها می‌کند.

«فلسفه‌پردازی، آماده شدن برای مرگ است»

جِین در آن جلسه عمیقاً دریافت هر کاری بکند و هرقدر خود را نزار نشان بدهد، در نهایت باید به‌تنهایی با مرگ روبه‌رو شود، کسی نمی‌تواند برایش پادرمیانی کند و کسی نمی‌تواند به‌جای او بمیرد.