بریده‌هایی از کتاب جهانی که من می‌بینم

دموکراسی، ایده‌آل سیاسی من است. اجازه دهید هر فرد فقط به‌عنوان یک فرد محترم باشد و نه در حد یک بت پرستیده شود. من دچار این سرنوشت طعنه‌آمیز شده‌ام که دوستانم مرا مورد تحسین و احترام مفرط و بدون هیچ‌گونه تقصیر و استحقاقی قرار داده‌اند. علت چیست؟ آیا غیر از این است که این‌ها از فهم یکی از دومسأله‌ای که من با این جسم ناتوانم به‌دنبال، حل کردن آن با کار مداوم بوده‌ام عاجزند؟

من به آزادی بشر در معنای فلسفی اعتقاد ندارم. هرکس نه تنها به‌واسطه‌ی عوامل خارجی بلکه به‌واسطه نیروی داخلی و نیازهای معنوی خویش نیز در تکاپو است. شوپنهاور می‌گوید: «شخص می‌تواند آن‌چه را که اراده کرده است انجام دهد ولی نمی‌تواند با آن‌چه که روی خواهد داد مقابله نماید.» این مطالب از جوانی الهام‌بخش من بوده است و در مقابل سختی‌های زندگی خودم نسبت به مشاهده‌ی مشکلات دیگران تسلی‌خاطر و در مقابله با حوادث‌، صبور و شکیبایم نموده است

آلبرت انیشتین در سال ۱۸۷۹متولد شد. زمانی‌که انیشتین چهار سال داشت، به‌دلیل کار پدرش در کارخانه‌ی الکتروشیمیایی به مونیخ نقل مکان کردند. دو سال بعد انیشتین به مدرسه رفت. مدرسه‌ای تقریباً نظامی با نوع خاصی از نظم که در مدرسه حکمرانی داشت، تجربه‌ی سنگینی را برای وی به ارمغان آورد

جایی که مرگ و زندگی در رقابت با یکدیگر هستند، قوانین و نظام‌ها بر روی تخته‌ی اعلانات می‌مانند.

به سختی می‌توان در بین مغزهای متفکر جهان‌، کسی را یافت که دارای یک نوع حس مذهبی خاص به‌خود نباشد. این مذهب‌، با مذهب یک شخص عادی تفاوت دارد‌. خدای یک فرد عادی موجودی است که او به رحمتش امیدوار و از قهر و غضبش گریزان و بیمناک است‌. احساسی که تغییرشکل و تعالی حس کودک نسبت به‌پدر است‌ هرچند که ممکن است در اصل این خویشاوندی رنگ ترس داشته باشد‌. اما دانشمندان درگیر قانون علیت عمومی هستند‌. آینده برای او همان‌قدر ضروری و قابل وقوع است که گذشته‌. هیچ استنباط اخلاقی وجود ندارد بلکه کاملاً مربوط به‌امور خاص و ناب بشری است‌. حس مذهبی او از حیرت و شگفتی هیجان‌انگیز وی به‌نظام دقیق کائنات می‌باشد که گاه پرده از روی اسرار برمی‌دارد که در مقام مقایسه با آن‌، تمام تلاش‌ها و تفکرات منظم بشری انعکاسی ضعیف بیش نیست‌. این حس‌، چراغ راه کاوش‌ها و زندگی اوست و در مقابل افتخارات و پیروزی‌ها او را از قید و بندهای خودخواهی دور ‌می‌کند‌.

آیا این وحشتناک نیست از یک طرف کاخ‌های دادگستری برای اعدام آدم‌کشان سر به فلک کشیده باشد و از طرف دیگر افراد را اونیفورم نظامی بپوشانند و دو دستی تفنگ تقدیم کنند که بتواند آدم بکشد؟ لحظه‌ای به‌این تناقض زشت فکر کنید.

این فکر اساس تحقیق او را تشکیل می‌داد که Osteomyelon و periosteum‌، چنان‌چه به‌وسیله بافت استخوانی از یکدیگر جدا نشده باشند‌، مانع رشد یکدیگر می‌شوند‌. در این روش او موفق به توضیح درباره‌ی عدم سلامت و بهبود اغلب زخم‌ها و شکستگی‌ها‌یی که تا آن زمان غیرقابل حل بود گردید‌.

امیدوارم که تاریخ‌نویسان قرون آینده علائم فساد و تباهی را که اکنون در اجتماع به‌چشم می‌خورد را بیماری‌های گریز‌ناپذیر دوران کودکی ترقی تمدن بدانند که با سرعت مفرطی به‌سوی تکامل پیش می‌رفته است‌

بنای دموکراسی و رژیم پارلمانی براساس استقلالی است که از چندین جهت ترک برداشته و در حال زوال می‌باشد‌. آن‌قدر خمودگی و بی‌ارادگی در سراسر وجود افراد مستولی گشته که تبلیغ روزنامه‌ها طی دو هفته کافیست که محیط را چنان هیجان‌انگیز و جنون‌آور نماید‌ که جمعیتی گوسفند‌وار بدون هیچ سؤال و جوابی یونیفورم نظامی‌پوشیده و تفنگ بردارند و به‌خاطر هیچ‌ و تنها به‌خاطر هدف بی‌ارزش عده‌ای سودجو کشته شوند‌.

مسیر صعودی جامعه‌، بدون خلاقیت‌، تفکر مستقل‌ و قضاوت شخصی قابل تصور نیست و در این صورت، مانند فردی است که از اجتماع‌ و تمدن دور مانده است و در هیچ نوع زمینه‌ی اجتماعی و بشری رشد نداشته است. بنابراین سلامت جامعه همان‌قدر که بر روی کار سازنده و مستقل افراد تکیه دارد‌، به ارتباط سیاسی آن‌ها نیز مربوط است‌

البته امروزه انگیزه‌ای برای پیشرفت جامعه به‌طرف سعه‌ی نظر و آزادی تفکر به‌سوی یک جامعه‌ی سیاسی بزرگ‌تر اروپایی وجود دارد، ولی نه به‌آن شکل زیرا در این‌جا نیز دانشجویان دانشگاه‌ها نیز همانند اساتیدشان دست از کار کشیده‌اند و برای حفظ و تجلیل از امیدها و عقاید ملت یک قدم بر نمی‌دارند. هرکس دیگری غیر از من به‌زمان ما دقت کند با خونسردی تمام به‌این حقیقت اعتراف خواهد کرد.

ساده‌ترین چیزی که تجربه می‌کنیم، رازی در بردارد. راز حس بنیادی است که گهواره‌ی همه‌ی علوم و هنرهای واقعی بشر را در بر می‌گیرد. کسی که این راز را نمی‌داند و در برابر این راز بزرگ به اعجاب نایستاده همانند مرده یا شمعی خاموش است. گرچه تجربه‌ی این راز بزرگ همانند به‌وجود آمدن ادیان، آمیخته با ترس بود

به نظر من جنگ وسیله عبرت‌انگیزی است و ترجیح می‌دهم که قطعه‌قطعه شوم ولی در این کار نفرت‌انگیز شرکت نداشته باشم. علی‌رغم همه‌ی نفرت من، معتقدم که این آشوب و ناپایداری باید سال‌ها پیش از این از بین می‌رفت. در گذشته معنی ملّی و صحیحی داشته و مانند این عصر در خدمت علائق تجارتی و سیاسی در مدارس و دانشگاه و مطبوعات به‌خاطر آن تبلیغ نمی‌شده و چنین به‌فساد و تباهی کشیده نشده بوده است

همیشه قدرت افراد پست و فاسد، جامعه را به‌خود جلب می‌کند. من معتقد هستم که این قانون تغییرناپذیر است که موفقیت نبوغ ستم‌گران مرهون اراذل می‌باشد. به‌همین دلیل، همیشه با چنین سیستم‌هایی کاملاً مخالف بوده‌ام که می‌توان دو نمونه از آن‌ها را یکی در ایتالیا و دیگری در روسیه مشاهده نمود. امروزه زوال حکومت‌های دموکراسی اروپا مرهون خود دموکراسی نیست، بلکه عدم ثبات دولت‌ها و اصالت سیستم‌های انتخاباتی می‌باشد.